i
K
kroniek
Hugo Borst schrijf over zijn moeder, die aan alzheimer lijdt. Na drie jaar
heeft hij haar boeken uit de verhuisdozen gehaald.
l'MPv
k was die zoon die het zei met boe
ken, weet u nog? Er zal best een
Boekenweek voorbij zijn gegaan dat
ik ma geen boek cadeau gaf- te
druk - maar dan haalde ik het de
week erna in. Elk boek heb ik laten
inpakken voor haar, dan had ze er
extra plezier van.
Afgelopen week had ik al ma's boe
ken stuk voor stuk in handen. Dik
drie jaar geleden is het alweer dat
ma verhuisde. Noodgedwongen nam
ze oktober 2014 haar intrek in het
Verpleeghuis. Ma's spullen onder
elkaar verdelen was niet zo ingewik
keld, maar haar eigendommen
wegdoen (naar de veiling, naar de
vrijmarkt op Koningsdag) en vooral
weggooien (in vuilniszakken), dat
was wel moeilijk. We ontkwamen
er niet aan. Ieder modern mens om
geeft zich met te veel materie, zelfs
je lieve moedertje.
Haar bibliotheek, dat was bepaald
geen hoofdpijndossier. Mijn broer
Laurens wilde alle boeken die met
Rotterdam te maken hebben, ik kreeg
ma's romans en poëzie. Mijn broer
had 7 verhuisdozen vol, ik 21 stuks.
Die 21 dozen stonden al die jaren
op mijn kantoortje in Rotterdam
centrum te wachten om uitgepakt
te worden. In een sentimentele bui
maakte ik weieens een doos open,
viste er een boek uit. Die dikke grijs-
stoffen bundel met al dat moois van
Willem Elsschot lag rond kerst nog in
mijn handen. Ik weet het nog precies:
ma spoorde me aan - ik was 17 - om
deze schrijver te lezen. Ik begon met
Kaas (voor mijn boekenlijst) en
daarna was mijn Elsschot-honger
niet te stillen.
Waarom ik ma's boeken drie jaar
WAS MA'S HOOFD
NIET VERMOLMD,
DAN HAD IK HAAR
BARNES GEGEVEN
in het donker opsloot? Ik had geen
planken vrij. Recent heb ik er speciaal
een kast voor laten timmeren en deze
week mocht ik de planken vullen.
Het was een feestje. Ik had het in één
avondje kunnen voltooien, maar ik
heb er expres langer over gedaan.
Aan bijna elk boek zit een herinne
ring, een gedachte, hoe klein ook.
En zo herdacht ik mijn moeder, het
leesbeest. En dat blijf ik doen, want
haar boeken zijn herenigd en dat is
een fijn gezicht.
Was ma's hoofd niet vermolmd ge
weest, dan had ik deze Boekenweek
Het enige verhaal van Julian Barnes
voor haar gekocht. Ik heb het mezelf
nu cadeau gedaan. Ik vergat het alleen
te laten inpakken, stom.
Ik ben halverwege. Ik denk dat ma
het heel goed geschreven had gevon
den, maar een liefde tussen een jon
gen van 19 en een vrouw van 48,
daarover had ze haar bedenkingen
gehad. <1
magazine 41
E Reageren?
magazine
@persgroep.nl
Herenigd
WG