Tribute aan drie iconen 0 Musical 4 Toneel Van dezelfde planeet komen ze zeker niet, mannen en vrouwen. Een man verwerkt verdriet anders. Maar ook twee mannen verwerken zaken absoluut niet op dezelfde manier, blijkt in 'Een zomer zonder vrouw... in Grou'. Point Quiet klinkt als de soundtrack van een film noir Tijdreis met hits van Roy Orbison lijke en tegelijkertijd hilarische scène. Een zomer zonder vrouw... in Grou is een omvangrijke omwerking van de op een waargebeurd verhaal geba seerde korte film De Volgende Dag van Jikke de Haan uit 2015. Toen was Ernst Daniël Smid min of meer toe vallig een van de acteurs, en dat was een grote verrassing. Smid mag dan als operazanger een bekendheid zijn, als (film)acteur was hij dat niet. Wat hij mist aan acteerervaring, maakt hij ruimschoots goed met levenserva ring. Hij verloor immers in 2012 zelf zijn tweede vrouw, met wie hij meer dan twintig jaar samen was, aan kan ker. Dat Smid nu juist de rol speelt van de optimist van het duo maakt al een beetje duidelijk dat het hier al lang niet meer om verwerking gaat. Integendeel, gerijpte en gelouterde levenservaring maakt geloofwaardig, wat het verhaaltje op zich eventueel nog een beetje aan 'kunstmatigs' zou hebben. Dat ondanks het up-tempo verhaal en de hier en daar erg snedige tekst van schrijver Roel Meijvis. Gemis De sterke tegenstelling tussen de twee mannen lokt het uit om je meer bij de een dan bij de ander betrokken te voelen. Maar dat is natuurlijk niet het uiteindelijke doel. Waar het om draait, is de weg naar een zekere lou- Er valt smakelijk te lachen om hoe zij zich door hun nieuwe vrijgezellen- leven proberen te slaan verlies ziet hij al weer in elke dag een nieuwe kans, ook al kan hij nog altijd zijn moeilijke momentjes hebben. Zo'n sterk contrast in levenslust en kijk op het leven moet natuurlijk wel tot frictie en confrontaties leiden. En je zou misschien verwachten dat die de sfeer wel eens zwaar en ongemak kelijk zouden kunnen maken. Maar zo werkt dat niet altijd. Hoe machte lozer we staan tegenover de loop van het leven, hoe gemakkelijker de om gang ermee licht en luchtig kan wor den. Denk bijvoorbeeld aan de koffie tafel na een begrafenis. Er zijn weinig plekken waar de gezelligheid en de lachsalvo's zo opvallend en zo alge meen aanwezig zijn. Onhandig Op een zelfde manier is het goed mo gelijk om een komedie te maken van een verhaal met zo'n tragische on dertoon als bij deze twee mannen het geval is. Er valt smakelijk te la chen om hoe zij zich door hun nieuwe vrijgezellenleven proberen te slaan. En met hoe ze onhandig om gaan met hun eigen en eikaars emo ties. Kees is daar vlotter in. Als vol leerd amateurtherapeut moedigt hij zijn maat bijvoorbeeld aan om de liefde voor diens vrouw postuum uit te spreken. En volgens Kees kan dat evengoed door dat tegen een kussen te zeggen. Een prachtige, aandoen- rou, in Friesland, was twintig jaar de zomerbestemming van twee bevriende koppels. Achteraf bezien waren het misschien de vrou wen die de traditie in stand hielden. Want de twee mannen zijn niet be paald geestverwanten. Dat blijkt, nu beide echtgenotes plots kort na el kaar zijn overleden, de één door kan ker en de ander door een ongeval. De energie is op, de moed is eruit. „Ik wil er niet aan wennen en toekij ken hoe de tijd het wint. Het leven gaat wel door, maar even zonder mij." Zo verwoordt een van de twee de situatie. Heeft het iets geforceerds, of is het omdat ze er onbewust toch iets van verwachten? Hoe dan ook, na de ingrijpende gebeurtenissen be sluiten de mannen om hun jaarlijkse vakantie toch door te laten gaan. Eenmaal ter plekke kan het verschil tussen de twee niet groter zijn. Peter (vertolkt door Bartho Braat) is een brompot met een cynisch kantje. Hij zou niets liever doen dan mistroostig in een hoekje zitten, gebukt onder zijn zware verdriet. Daar tegenover de onverbeterlijke optimist Kees (ge speeld door Ernst Daniël Smid). Min der dan zes maanden na het tragische 5 REDENEN OM UIT TE GAAN Rootsmuziek donderdag 8 maart 2018 Rouw van een brompot en een rasoptimist Willem Nijssen Edith Piaf, Roy Orbison en Joe Cocker. Iconen in hun eigen genre. Alle drie worden ze dit weekeinde geëerd met een tri bute. Verder probeert Nabil in de provincie zijn nieuwe voorstelling uit en brengt Point Quiet donkere nummers met af en toe een zon nestraaltje. Singer-songwriter Pascal Hallibert is een Fransman die naar Nederland kwam en hier verslingerd raakte aan Ameri kaanse rootsmuziek. Hij deed dat in bands als Templo Diez, White Sands en Praise The Twilight Sparrow en toert nu met Point Quiet. Hallibert le vert teksten die vooral de te genslagen in het leven bena drukken. Sferische countrymu- ziek als de soundtrack van een film noir. De landschappen die in zijn songs als metaforen voorbijtrekken, zijn vooral Amerikaanse; die van het diepe zuiden, waar hitte, wind en geestdodende snelwegen de dienst uitmaken. De door leefde stem van Hallibert golft over de strofen en legt accen ten die de verhalen donker kleuren. De muzikanten van de band zorgen ervoor dat die donkere gloed voldoende lucht krijgt om niet geheel in melan cholie te verdrinken. Met een uitgekiende instrumentatie schuurt het genre van Point Quiet langs Mexicaanse folk en fonkelt hier en daar een Californisch zonnestraaltje. Zaterdag 10 maart Podium Razzmatazz Oost-Souburg, 20.30 uur Barry Steele and Friends brengt een ode aan country- en rockle- gende Roy Orbison in de musical The Roy Orbison Story. Dit jaar is het dertig jaar geleden dat de Ame rikaanse zanger overleed. Barry Steele and Friends maakt een muzi kale tijdreis en brengt zijn hits uit de jaren zestig, ze ventig en tachtig. Zat 10 en vri 23 maart, De Mythe Goes (20.00 uur) en Ledeltheater Oostburg (20.15 uur)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2018 | | pagina 48