Tribute
aan drie
iconen
0 Musical
4
Toneel Van dezelfde planeet komen ze zeker niet, mannen
en vrouwen. Een man verwerkt verdriet anders. Maar ook
twee mannen verwerken zaken absoluut niet op dezelfde
manier, blijkt in 'Een zomer zonder vrouw... in Grou'.
Point Quiet klinkt als de soundtrack van een film noir
Tijdreis met hits
van Roy Orbison
lijke en tegelijkertijd hilarische
scène.
Een zomer zonder vrouw... in Grou is
een omvangrijke omwerking van de
op een waargebeurd verhaal geba
seerde korte film De Volgende Dag
van Jikke de Haan uit 2015. Toen was
Ernst Daniël Smid min of meer toe
vallig een van de acteurs, en dat was
een grote verrassing. Smid mag dan
als operazanger een bekendheid zijn,
als (film)acteur was hij dat niet. Wat
hij mist aan acteerervaring, maakt hij
ruimschoots goed met levenserva
ring. Hij verloor immers in 2012 zelf
zijn tweede vrouw, met wie hij meer
dan twintig jaar samen was, aan kan
ker. Dat Smid nu juist de rol speelt
van de optimist van het duo maakt al
een beetje duidelijk dat het hier al
lang niet meer om verwerking gaat.
Integendeel, gerijpte en gelouterde
levenservaring maakt geloofwaardig,
wat het verhaaltje op zich eventueel
nog een beetje aan 'kunstmatigs' zou
hebben. Dat ondanks het up-tempo
verhaal en de hier en daar erg snedige
tekst van schrijver Roel Meijvis.
Gemis
De sterke tegenstelling tussen de
twee mannen lokt het uit om je meer
bij de een dan bij de ander betrokken
te voelen. Maar dat is natuurlijk niet
het uiteindelijke doel. Waar het om
draait, is de weg naar een zekere lou-
Er valt
smakelijk te
lachen om hoe
zij zich door
hun nieuwe
vrijgezellen-
leven proberen
te slaan
verlies ziet hij al weer in elke dag een
nieuwe kans, ook al kan hij nog altijd
zijn moeilijke momentjes hebben.
Zo'n sterk contrast in levenslust en
kijk op het leven moet natuurlijk wel
tot frictie en confrontaties leiden. En
je zou misschien verwachten dat die
de sfeer wel eens zwaar en ongemak
kelijk zouden kunnen maken. Maar
zo werkt dat niet altijd. Hoe machte
lozer we staan tegenover de loop van
het leven, hoe gemakkelijker de om
gang ermee licht en luchtig kan wor
den. Denk bijvoorbeeld aan de koffie
tafel na een begrafenis. Er zijn weinig
plekken waar de gezelligheid en de
lachsalvo's zo opvallend en zo alge
meen aanwezig zijn.
Onhandig
Op een zelfde manier is het goed mo
gelijk om een komedie te maken van
een verhaal met zo'n tragische on
dertoon als bij deze twee mannen
het geval is. Er valt smakelijk te la
chen om hoe zij zich door hun
nieuwe vrijgezellenleven proberen te
slaan. En met hoe ze onhandig om
gaan met hun eigen en eikaars emo
ties. Kees is daar vlotter in. Als vol
leerd amateurtherapeut moedigt hij
zijn maat bijvoorbeeld aan om de
liefde voor diens vrouw postuum uit
te spreken. En volgens Kees kan dat
evengoed door dat tegen een kussen
te zeggen. Een prachtige, aandoen-
rou, in Friesland,
was twintig jaar de
zomerbestemming
van twee bevriende
koppels. Achteraf
bezien waren het
misschien de vrou
wen die de traditie in stand hielden.
Want de twee mannen zijn niet be
paald geestverwanten. Dat blijkt, nu
beide echtgenotes plots kort na el
kaar zijn overleden, de één door kan
ker en de ander door een ongeval.
De energie is op, de moed is eruit.
„Ik wil er niet aan wennen en toekij
ken hoe de tijd het wint. Het leven
gaat wel door, maar even zonder
mij." Zo verwoordt een van de twee
de situatie. Heeft het iets geforceerds,
of is het omdat ze er onbewust toch
iets van verwachten? Hoe dan ook, na
de ingrijpende gebeurtenissen be
sluiten de mannen om hun jaarlijkse
vakantie toch door te laten gaan.
Eenmaal ter plekke kan het verschil
tussen de twee niet groter zijn. Peter
(vertolkt door Bartho Braat) is een
brompot met een cynisch kantje. Hij
zou niets liever doen dan mistroostig
in een hoekje zitten, gebukt onder
zijn zware verdriet. Daar tegenover
de onverbeterlijke optimist Kees (ge
speeld door Ernst Daniël Smid). Min
der dan zes maanden na het tragische
5 REDENEN OM UIT TE GAAN
Rootsmuziek
donderdag 8 maart 2018
Rouw van een
brompot en
een rasoptimist
Willem Nijssen
Edith Piaf, Roy Orbison en Joe
Cocker. Iconen in hun eigen
genre. Alle drie worden ze dit
weekeinde geëerd met een tri
bute. Verder probeert Nabil in de
provincie zijn nieuwe voorstelling
uit en brengt Point Quiet donkere
nummers met af en toe een zon
nestraaltje.
Singer-songwriter Pascal
Hallibert is een Fransman die
naar Nederland kwam en hier
verslingerd raakte aan Ameri
kaanse rootsmuziek. Hij deed
dat in bands als Templo Diez,
White Sands en Praise The
Twilight Sparrow en toert nu
met Point Quiet. Hallibert le
vert teksten die vooral de te
genslagen in het leven bena
drukken. Sferische countrymu-
ziek als de soundtrack van een
film noir. De landschappen die
in zijn songs als metaforen
voorbijtrekken, zijn vooral
Amerikaanse; die van het
diepe zuiden, waar hitte, wind
en geestdodende snelwegen
de dienst uitmaken. De door
leefde stem van Hallibert golft
over de strofen en legt accen
ten die de verhalen donker
kleuren. De muzikanten van de
band zorgen ervoor dat die
donkere gloed voldoende lucht
krijgt om niet geheel in melan
cholie te verdrinken. Met een
uitgekiende instrumentatie
schuurt het genre van Point
Quiet langs Mexicaanse folk
en fonkelt hier en daar een
Californisch zonnestraaltje.
Zaterdag 10 maart Podium
Razzmatazz Oost-Souburg,
20.30 uur
Barry Steele and Friends brengt
een ode aan country- en rockle-
gende Roy Orbison in de musical
The Roy Orbison Story. Dit jaar is
het dertig jaar geleden dat de Ame
rikaanse zanger overleed. Barry
Steele and Friends maakt een muzi
kale tijdreis en brengt zijn hits uit de
jaren zestig, ze
ventig en tachtig.
Zat 10 en vri 23
maart, De Mythe
Goes (20.00 uur)
en Ledeltheater
Oostburg (20.15
uur)