'MIJN MOEDER IS MIJN
GROTE STEUN. WE WONEN
ONDER HETZELFDE DAK'
„Ik werd 30 en dacht: wat nu? Ik was al
leen, had een kinderwens en studeerde.
Ik besloot toch: ik word moeder. Die ge
dachte werd sterker toen ik na mijn
studie een baan vond in een ivf-kliniek.
Via internet ontmoette ik een man die
mij wilde helpen. Hij is ook de vader van
Levy. (Zie het verhaal van Kirsten, red.)
Zo werd Lois geboren. Ook wij gaan dus
elk jaar naar Spanje, om de vader van Lois
te zien. Toen ik toe was aan een tweede
kindje en deze man niet nog eens wilde,
dacht ik dat ik nooit meer zo'n fantasti
sche donor zou vinden. Maar via de site
meerdangewenst.nl vond ik weer een
man die me dit geluk gunde. Hij gaat
inmiddels ook mee met de uitjes met de
andere moeders en kinderen.
De combinatie werk en kinderen vind
ik het zwaarst. Ik ben psycholoog en ver
loskundige en moet soms acuut de deur
uit om een bevalling te begeleiden. Mijn
moeder is mijn grote steun. We hebben
samen een huis betrokken, met ieder
onze eigen leefruimte. Zo kan zij elk
moment inspringen. Ouders van het
schoolplein vinden het stoer dat ik het
alleen doe en willen ook vaak helpen.
Ik noem de opvoeding daarom een
groepsouderschap. Soms vind ik het
spannend, bijvoorbeeld als ik bedenk
dat ik alleen kostwinner ben. En in de
kraamweken ben ik weieens zwetend
wakker geworden. 'Wat als' en 'hoe dan',
ging er allemaal door mijn hoofd. Die
zorg weegt niet op tegen het idee dat ik
altijd weet waaraan ik toe ben. Ik hoef
geen strijd te leveren, ik hoef niet te
twisten wie 's nachts uit bed moet als
er één huilt. Ja, ik vind het een stoere en
krachtige keuze van mezelf. Je moet het
maar durven."
Judith Dapperen (40), psycholoog
en verloskundige uit Boekei.
Moeder van Lois (8) en Niels (1).
WG
magazine 33
