'Emile heeft
gewoon
in de leuke
kant van het
leven'
ALS IK WEER
OVER DE
BEDELSTAF
BEGIN, MOET
HIJ LACHEN
Die van mij
Als een verzopen kat rolde Maartje het café binnen.
Het was echt de allerlaatste keer dat ze het zou
proberen, zo'n internetdate.
aartje (60): „Ik was be
hoorlijk aan het tobben,
een jaar of zes geleden.
Mijn broer was net overle
den, ik was mijn baan
kwijt, ik had geldzorgen en was bang
dat ik geen werk meer zou kunnen vin
den. 'Straks beland ik onder de brug!'
zei ik tegen vriendinnen. Na tien jaar
had ik er genoeg van om alleen te zijn,
maar online daten vond ik ook vrese
lijk. Ik had al met al weinig te vieren.
Ik besloot nog één keer naar een inter
netdate te gaan, de aller- allerlaatste keer.
Ik fietste erheen door de stromende
regen, terwijl de modder tegen me op
spatte, en kwam aan als een verzopen kat.
Emile (64) zat al klaar, die had het hele
café ingelicht. 'Straks komt ze', had hij
tegen iedereen gezegd. 'Mijn afspraakje,
ze is heel leuk, ze ziet eruit als een prin
ses.' En toen kwam ik dus binnen,
chagrijnig, met nat haar en beslagen bril
lenglazen. Niet echt prinses-like.
Deze date bleek inderdaad mijn aller
laatste, maar om een heel andere reden
dan ik dacht. Want ik constateerde al
snel: oké, dit is hem. Emile staat heel po
sitiefin het leven, en zeker toen was dat
belangrijk voor mij. Ik leefde met de
handrem erop en kon wel wat vrolijkheid
gebruiken. Zijn ontspannen levenshou
ding heeft me goed gedaan. Hij wil dat ik
het leuk heb en stimuleert me om dingen
te doen waar ik van hou.
Toen het museum in mijn stad rond
leiders zocht, was ik meteen enthousiast.
Maar ik dacht ook: ik ben te oud, nie
mand zit op mij te wachten. Emile heeft
me aangemoedigd om toch een presenta
tie te geven. 'Na afloop haal ik je op om
iets leuks te gaan doen', zei hij. Dat gaf
mij vleugels. Ik wist: hoe het ook loopt,
straks heb ik een afspraak met een heel
leuke man. Dus kwam er een opgewekte,
relaxte Maartje dat museum binnen, en
mijn pitch ging uitstekend.
Ik werd aangenomen, moest als een gek
studeren en op de vreemdste momenten
opdraven om rondleidingen te geven.
Emile liet mij daar volkomen vrij in, hij
klaagde nooit als ik het te druk had. Hij
zag
hoe ge
weldig ik het
vond, hoe ik elke
keer stralend thuiskwam,
en gunde mij dat van harte.
Daar ben ik hem heel erg dankbaar
voor. In mijn vorige relatie had dat nooit
gekund; mijn ex werd alleen maar veron-
gelijkter naarmate ik het meer naar mijn
zin had. Emile niet, die maakt mij alleen
maar blij. Hij geeft me gezelligheid en is
complimenteus - een goeie tegenhanger
voor de sombermans die ik soms kan
zijn.
'Tobben heeft geen zin', zegt hij altijd.
Als ik weer eens over de bedelstaf begin,
moet hij lachen. Hij is flegmatiek, relati
veert mijn zorgen. Dat is fijn, maar soms
slaat hij door, dan bagatelliseert hij kwes
ties die toch echt wel zorgelijk zijn. Een
vriendin die ziek is of in scheiding ligt,
die verhalen kan ik niet altijd bij hem
kwijt. 'Dat overkomt zoveel mensen',
vindt hij. Hij houdt er niet van om over
narigheid te praten. Die moffelt hij liefst
onder het vloerkleed, of hij lacht het weg.
'Nu even ophouden met je grappenma
kerij', zeg ik tegen hem als ik iets serieus
wil bespreken. Als hem zelf iets mankeert
bijvoorbeeld, maar hij liever zijn kop in
het zand steekt dan een afspraak met de
dokter te maken. Hij doet dat uiteindelijk
wel, maar met ferme tegenzin.
Emile heeft gewoon meer zin in de
leuke kant van het leven. Hij is een onver
beterlijke optimist en ziet alleen de zon
nige kant. 'Neem nou dat ik jou heb
ontmoet', zegt hij. 'Dat mij dat nog heeft
mogen overkomen! Dan kan er verder
toch niks meer misgaan?'
magazine 17
meer
zin
Tekst PAM VAN DER VEEN
E3 De echte naam van de geïnterviewde is
bekend bij de redactie. Ook geïnterviewd worden
over die van jou? magazine@persgroep.nl
