jankten de ogen uit hun kop. Ikke nie, pfïïF. Mijn emoties zaten vast. Ik voelde niets. Het kwam er niet uit. Er zaten jaren tussen het inzicht verwerven 'wat is er met mij aan de hand' en dat laten zakken. De heftigheid van worden verpletterd onder zeer grote emoties had ik tot op dat moment nooit meegemaakt. Niet op zo'n ondermijnende manier. Of zo lang. Het was kut. Ik ga er niet stoer over doen." „Totaal niet. Ik vermoedde natuurlijk wel dat het, ongeacht de reacties, een effect op me zou hebben. Ik was er theoretisch van op de hoogte dat dit zou gebeuren. Maar ik kon niet inschatten hoe dat zou zijn. En ik kon er niet te lang bij stilstaan, want anders had ik het misschien niet gedaan. Ik wist dat er op misbruik een taboe rust, maar het is nog veel groter dan ik dacht. Dat heeft me geschokt. Ik denk dat dit komt doordat we allemaal een vader hebben, of er een zijn. Sommige mensen hebben op sociale media geroepen dat het een stunt was om mijn boek te verko pen. My God, hoe cynisch kan een mens zijn? Choquerend." „Vrienden zeiden: is dat wel slim? Maar ik besefte allereerst dat het voor mijn per soonlijke evolutie een buitengewoon slechte zaak zou zijn om te liegen op vra gen die onontkoombaar zijn als je een tri logie schrijft met incest als thema. Naast de andere thema's trouwens. Het gaat in mijn boeken altijd over de schaduwen die je verleden werpen, en misbruik is daar een deel van. Ik had kunnen liegen, dat was mijn goed recht geweest. Mensen mogen dat voor zichzelf beslissen. Maar dat zou betekenen dat ik dat geheim de rest van mijn leven zou moeten mee dragen, want ik kan niet zeggen 'neuh, neuh' en zes jaar later: eigenlijk is het toch mijn verhaal. Dan moet je zwijgen. En dat zou impliceren dat ik zelf de schaamte zou blijven dragen voor wat mij is aangedaan. Dat is fundamenteel on juist! Het zou mij hinderen me te bevrij den van dat grote trauma dat mij als volwassene op zoveel manieren heeft bepaald. Dat was ik zó beu. En ik had gemerkt wat het kan beteke nen als je bereid bent te spreken. Ik schrijf een boek om het taboe rond incest te doorbreken, om te verduidelijken hoe complex dat is, hoeveel consequenties het geeft, niet alleen voor het slachtoffer maar voor de hele omgeving en dan ga ik zelf dat taboe in stand houden? Zo'n soort schrijver wil ik niet zijn. Ik vind het wel vervelend dat het uit straalt naar Het beste wat we weten. Som mige mensen durven het eerste deel van de trilogie niet te lezen omdat ze denken dat het mijn persoonlijk verhaal is. Nee dus. Ik schrijf met grote autoriteit over seksueel misbruik omdat ik uit eigen er varing weet wat het is én omdat ik er veel research naar heb gedaan. Alleen zo kom ik los van mijn eigen verhaal." „Het gaat niet om de aanschouwelijke details. Die zijn onduidelijk. Ik heb geen keihard, voor een rechtbank steekhou dende bewijzen. Dat is bijna nooit het geval. Maar ik weet welke sfeer er in een gezin hangt waar het gebeurt, tot in detail hoe zich dit manifesteert in een volwas sen leven. Dat gebruik ik om een boek te schrijven. Ik probeer in het hoofd van het personage te wonen." „Secundaire bewijzen. Mensen moeten niet denken: als jij het allemaal niet weet, kan het mij óók zijn overkomen. Er moet een lange reeks van voorwaarden zijn vervuld, voor je in die richting mag denken." „Het zijn nog altijd fenomenale verkopen waarvoor ik blij en dankbaar ben. Deze roman heeft meerdere thema's, en een ervan slaat op misbruik. Lucas besluit midden in zijn leven stil te staan en zich de vraag te stellen: wat klopt er wel en wat niet? Die beweging maken we op een gegeven moment allemaal. Het boek draait om het leven zelf, en ik vind het jammer als mensen denken dat de gore details je vanaf bladzijde 16 tegemoet spetteren. Door alle reacties heb ik de volgorde van mijn trilogie omgedraaid. Ik wilde in het tweede deel het perspectief kiezen van het slachtoffer dat op latere leeftijd na veel gesputter tot het onontkoombare inzicht komt dat misbruik de verklaring is voor alles. Het derde boek zou vanuit het standpunt van haar ouders komen." „Het is getrouwer aan hoe de samenle ving kijkt naar slachtoffers. Vanuit een kritische, wantrouwende blik, vanuit ontkenning. Dat is een pijnlijk inzicht. Ik gebruik dat in de boeken. Ik denk dat het zo juister is." „Ja, een zeer groot thema in mijn werk, en in de wereld. En zéér schadelijk. Als kinderen aanvoelen dat een vader Dus je zag niet aankomen wat je publieke openbaarmaking met je zou doen? Heeft niemand je gewaarschuwd: zou je het wel doen? Lezers verwachten misschien jouw verhaal met de details. Je gebruikt wel een aantal van de 107 aanwijzingen die je hebt ver zameld om tot het besluit te komen dat je slachtoffer van incest bent geweest. Van je nieuwste boek worden minder exemplaren verkocht dan je zou verwachten op grond van eerdere verkoopcijfers. Mensen vinden incest misschien te zwaar of te moeilijk? Hoofdpersoon Lucas zegt ergens: een slachtoffer vraagt je om iets te doen, al was het maar je inleven in zoiets huiveringwekkends, terwijl een dader je juist vraagt niks te doen, en we doen allemaal liever niks. Wat maakt die andere volgorde uit? Mensen haken misschien gemakke lijker aan bij dat andere thema uit je boeken: kinderen die op allerlei manieren voor hun ouder of ouders hebben moeten zorgen, omdat hun vader of moeder de rol van volwas sene niet pakte. 121 zaterdag 3 maart 2018

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2018 | | pagina 76