„Ik kon niet geloven dat ik het Boeken weekgeschenk mocht schrijven. Er zijn schrijvers die erop vooruitlopen dat ze worden gevraagd, maar dat was bij mij ab-so-luut niet het geval. Ineens moest ik een verhaal hebben, liefst met een dringend, urgent onderwerp. Schrijver Herman Koch stelde me gerust. Hij zei: zie het Boekenweekgeschenk als een lang verhaal. Dat nam de druk weg. Ik wilde schrijven over wat er gebeurt in de we reld. Al dat protectionisme, nationalisme, de haat tegen vreemdelingen en vluchte lingen; daarover moest het gaan. En nee, het Boekenweekgeschenk gaat niet over incest, zoals iemand al vroeg." „Dat is niet wat ik voor ogen heb gehad. Ik schrijf geen zelfhulpboeken, ik schrijf ook niet van me af. Ik heb een grote nood aan afstand tussen mijzelf en datgene waarover ik wil vertellen. Dus niemand hoeft te denken dat hij betaalt voor mijn zielenroerselen. Het gaat mij om het con trast tussen wie we proberen te zijn, wil len lijken te zijn, wie we laten uitschijnen te zijn en wie we echt zijn. Hoe we met elkaar praten en wat we graag zouden willen zeggen, maar niet durven of kunnen. Schrijven is voor mij van onwaar schijnlijk groot belang. Meer dan ik ooit had durven denken. Het biedt een ant woord op de grote, existentiële vraag naar de zin van dit alles. Die vraag heeft mij van jongs af aan beziggehouden. Blijk baar typisch voor zeer getraumatiseerde mensen - maar dit terzijde. Ik heb natuurlijk wel gemerkt dat mijn eerste twee boeken, en ook de aflevering van Zomergasten waarin ik zat, bij men sen allerlei emoties hebben losgemaakt. Dat merk ik aan alle reacties. Ik vind dat een groot cadeau, al stond ik er in het begin huiverig tegenover. Ik was bang dat het zou afleiden van de literaire kwali teiten van mijn boeken, maar ik omarm het nu. Het ontroert me om te merken dat mensen dat kleine beetje toestem ming nodig hebben om een beslissing voor zichzelf te mogen nemen. Om in te grijpen op hun leven en andere keuzes te maken dan ze tot dan toe deden. Dat doet de hoofdpersoon in het Boeken weekgeschenk ook." „Sinds de uitzending van De wereld draait door, waarin ik heb verteld over de incest, heb ik bijna tweeduizend mails gehad. Eén categorie roept 'toppie, ik herken me er niet in, maar wat goed die openheid'. Een groep mensen heeft het zelf meegemaakt of kent iemand die is misbruikt, en voelt zich gesteund. En dan heb je de mensen die laten weten: 'door jou heb ik hulp gezocht' of'ik heb het eindelijk mijn lief verteld met wie ik al tien jaar samen ben' of'ik heb toch nog eens contact opgenomen met mijn zus, omdat ik het nooit heb kunnen uitleggen, en heb gezegd: kijk naar de uitzending, dat is het verhaal wat ik u al zoveel jaar probeer te vertellen'. Ik heb ook veel mails ontvangen van hulpver leners, psychiaters, psychologen en filo sofen met opmerkingen als: je hebt geen idee hoe belangrijk dit is voor mijn cliënten. En ik heb twee nare mails gekregen." Twee? „Ja, van mensen die zeggen: 'vuile kut- hoer, wat heb je gedaan'. Zulke mails vind ik heftiger dan dat er op sociale media tegen me tekeer wordt gegaan. Iemand moet dan echt de moeite nemen om mijn e-mailadres op te zoeken. Een vriend van mij zei 'u steekt uw nek uit, mensen schelden u dan de huid vol'. Maar ik heb geen mening geuit, hè, ik heb alleen mijn verhaal gedaan." „Ja, ik gok een derde van iedereen. Dat heeft me blij verrast. Een man moet een extra grote stap doen om ervoor uit te komen dat er een andere man aan hem heeft zitten prutsen. Als je een hetero seksueel leven leidt, drijft er een extra laag schaamte bovenop, waardoor het nog moeilijker is je te outen. Totaal onterecht natuurlijk." „Niet iedereen heeft het nodig zijn hele verhaal te doen, het is ook best heftig. We praten over zeer, zeer donkere, vreselijke verhalen van mensen die dit hebben moeten meemaken. Sommigen volstaan met één zin: 'eindelijk kan iemand het uitleggen'." „Na de uitzending kreeg ik een paar klet sen in mijn gezicht. Niet alleen kwamen de negatieve reacties keihard aan, maar ik moest zelf dan eindelijk erkennen hoe het zat. Omdat ik het zei, kon ik er niet meer omheen. Dat is zo'n grote stap ge weest, dan komt al die emotie los waar ge zo lang bang voor bent geweest, die ge zo lang hebt ontvlucht door het te ontken nen. Voor mij was dit hét culminatiemo ment van een lang proces. Het gaf een storm van overdonderende emoties. Ik ben helemaal de plank af gegaan. Ik ben pas sinds enkele weken opgekrabbeld." „In het begin reageerde ik juist onthecht. Ik heb geleerd al mijn emotie te parkeren. En te glimlachen en vrolijk te zijn, omdat mensen dat graag hebben. Jaren heb ik zo geleefd. Al mijn vrienden in therapie magazine 11 ij hebt sinds 2013 vier romans op je naam staan, en je bent nü al ge vraagd om het Boekenweekge schenk te schrijven, ledereen zal je wel op de schouders slaan? Met een oplage van 661.000 kun je lezers de boodschap meegeven uit je romans, namelijk dat iedereen zijn leven kan veranderen. Jouw perso nages breken met hun oude leven of relatie. Zit die aansporing erin? Je krijgt veel post, veel e-mails. Wat schrijven mensen? Schrijven er ook mannen? Komen ze met dezelfde kwesties als vrouwen? En durven ze openhartig te zijn? Jij zegt dat je geen directe herinne ringen hebt aan de incest. Daarover ontstond ophef, omdat sommige critici vinden dat je op basis van secundaire aanwijzingen nooit had mogen verklaren dat je dit hebt meegemaakt. Heb je in al die jaren van therapie dan niet gereageerd met snot en pijn?

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2018 | | pagina 75