Column
Veertien maanden nadat ze uit huis ging,
keerde Fenna Riethof terug naar haar vader.
Bespeurde ze daar enige triomf in zijn stem?
I-erwijl ik op een avond in mijn
studentenkamertje in een glas
sta te plassen om m'n huisge
noten niet te hoeven tegenko
men, denk ik: dit is de druppel.
Ik bel mijn vader om aan te kondigen dat
ik weer bij hem kom wonen. Tijdelijk,
dan. „Vooruit, kind", zegt hij. Ik meen
een spoor van triomf te horen in zijn
stem.
Dit was in 2013. Ik had bijna mijn hele
negentiende levensjaar in dat studenten
huis gewoond. Goed onderhouden, vlak
bij het centrum van Utrecht. Heerlijk: na
het uitgaan hoefde ik niet meer bij een
vriendin te logeren, véél te vroeg de
streekbus te halen, of me door pappie te
laten oppikken. Niet heerlijk: plassen in
een glas.
Ik had lang uitgekeken naar 'op mezelf
gaan', maar me het eerste studiejaar inge
houden. Mama was nog maar een paar
maanden bij papa weg en ik kon het niet
over mijn hart verkrijgen haar voorbeeld
te volgen. Een whatsapp-gesprek met
mijn vader uit die tijd staat me helder
voor de geest.
'Pap, ik denk dat ik me binnenkort
maar eens ga inschrijven op Kamernet.'
'Dat is een keuze.'
'Ik wil na het beesten in de disco, zoals
jij het noemt, niet afhankelijk zijn van
iets of iemand.'
'Je weet best dat ik je altijd wil komen
halen.'
Een lange stilte, waarna hij opnieuw
appte.
'Het leven op kamers kan heel eenzaam
zijn. Dat heb ik zelf ondervonden.'
Dan zal ik dat zelf wel ondervinden,
antwoordde ik kordaat.
Vandaar dus die triomf in zijn stem, veer
tien maanden later aan de telefoon. En
nog eens, toen hij me hielp mijn
inboedel naar z'n auto te sjouwen. De
volgende ochtend thuis lag er traditie
getrouw een beschuitje-pindakaas-met-
hagelslag klaar op mijn bord en zei hij
alleen maar: „Gezellig dat je thuis bent,
kind."
Vaak vroegen leeftijdsgenoten stom
verbaasd waarom ik die keuze had ge
maakt. Ik antwoordde niet: 'Omdat ik me
ellendig voelde in dat huis', maar cooler:
'Er was geen klik met mijn huisgenoten'.
De vervolgvraag: 'Word je er niet gek van
dat je je weer aan je pa's regels moet hou
den?' Dan dacht ik aan het beschuitje op
mijn bord en mijn paps die nooit zou
zeggen: „Ik zei het toch." Mijn antwoord:
„Een beetje."
Het duurde een halfjaar voor ik een
nieuw studentenhuis vond (dat had geen
haast). Een beduidend aftandser exem
plaar deze keer, verder van het centrum
en mét muizen, maar ook met veelbelo
vende huisgenoten. Vadertje hielp voor
de derde keer met verhuizen en was voor
de tweede keer licht emotioneel na af
loop
Intussen woon ik al ruim twee jaar in
een mooi appartement met twee harts
vriendinnen die ik in dat huis heb leren
kennen. We plassen met de deur op een
kier.
Vanaf de wc vraag ik R. (24): „Zou jij
weer bij je ouders kunnen wonen?"
„Nee", roept ze en verklaart dat ze van
hen houdt, maar daar na twee dagen al
'zou wegrotten'. „En jij?"
Ik moet erover nadenken. Nog geregeld
kom ik thuis, waar ik altijd op dat be
schuitje kan rekenen. Twee dagen? A piece
of cake. „Nah", roep ik. „Als het echt niet
anders kan." 41
Vadertje
61 zaterdag 3 maart 2018
Fenna Riethof
(25) is journalist
1 Lijnmarkt in
Utrecht. Ze is
de dochter van
Riethof. Wil je
Fenna zien? Op
10 maart leest
