14 WEE Vijfjaar lang was Karin van den Broeke uit Wissenkerke het gezicht van de grootste protestantse geloofsgemeenschap van Nederland: de Protestantse Kerk in Nederland (PKN). Op 9 maart neemt zij afscheid als voorzitter. PORTRET KARIN VAN DEN BROEKE Ik Heb altijd uitgestraald dat ik plezier heb in dit werk. Ik laat van me horen in de synode De échte gesprekken met studenten voer je pas's avonds laat aan de bar Karin van den Broeke uit Wissenkerke is moeder, echtgenote, academicus, dominee én de eerste vrouwelijke voorzitter van de PKN ooit. Binnen die ge meenschap (twee miljoen leden) had zij een status, vergelijkbaar met die van minister-president binnen de Nederlandse politiek. En dan te bedenken dat binnen de protestantse geloofsgemeenschap twintig procent van de leden vindt dat alleen de 'He ren der Schepping' kerkelijke func ties mogen bekleden. Tijd om op de thee te gaan, in Wissenkerke. „Ik bedien twee kerkgemeenschap pen die elk een heel eigen karakter hebben. Elke zondagmorgen om 9.30 uur begint de dienst van de kerkge meenschap Wissenkerke-Geersdijk. Om 11 uur die van Kats/Kortgene. Het bijzondere is dat ze ieder hun ei- gen karakter hebben. Kortgene heeft een 'hoogkerkelijke liturgie', emotio neler en met meer ceremonieel. Het heeft iets weg van het Rooms-Ka- tholieke. Wissenkerke-Geersdijk heeft een stevige, nuchtere, van alle poespas ontdane geloofsbeleving. Ze hechten er aan een goede preek, die mag best een stevige boodschap heb ben. Maar niet te veel kaarsen, terwijl ze dat in Kortgene juist mooi vinden. In Kortgene gaan ze staan bij de evangelielezing, in Wissenkerke- Geersdijk vinden ze dat te veel van het goede. Wissenkerke-Geersdijk hecht erg aan lezen uit de bijbel, sa menzang en een goed benaderbare dominee. Kortgene houdt erg van wisselzang tussen gemeente en voorganger - nou kan ik helemaal niet zingen, dus ik heb gezegd: 'ik vind die liturgie van jullie prachtig, maar laten we het oplossen met voorzangers'. Er zijn daar een paar mensen die prachtig kunnen zingen. Zo doen ze dat daar nu, typisch Kats/Kortgene." „Bolussen uit Zeeland, zeer zeker. Ik ben aan het vieren dat ik weer terug ben in Zeeland. Ik ben in Rotterdam geboren en heb met plezier in Leiden gewerkt, maar ik vind het heerlijk om in Zeeland te wonen. De rust en de kalmte waren mij niet onbekend. Als kind kwam ik veel op de boerde rij waar mijn moeder geboren is. Zij was een boerendochter van de Kij kuit, bij Axel. Als zeventienjarig meisje ging zij vanuit Zeeuws- Vlaanderen naar Scheveningen om de opleiding tot verpleegkundige te volgen. Ze werkte daarna ook enige jaren als verpleegkundige. Toen ze trouwde stopte ze, zoals dat toen ge bruikelijk was, met werken. „Ik ben de oudste van ons gezin en kreeg na een aantal jaren een zusje. Mijn zusje en ik merkten altijd met hoeveel passie zij over haar vak sprak. Toen we vanuit Rotterdam naar Zeeland verhuisden, hebben we onze moeder gestimuleerd om op nieuw te gaan werken. Mijn vader moest wel even wennen aan het idee, maar ook hij zag hoeveel plezier zij aan haar vak beleefde. Jarenlang heeft ze met veel plezier als ver pleegkundige in het Goese zieken huis gewerkt. Aanvankelijk in St. Jo- anna, dat later het Oosterscheldezie- kenhuis werd." „Ik ben op mijn 29e getrouwd met Kees Blok. Geen Zeeuw, maar hij is me wel gevolgd naar Zeeland. In 1994 kregen we een dochter. Drie jaar later een zoon. Ze studeren nu allebei in Rotterdam. Elisabet was drie toen we naar Leiden verhuisden omdat ik daar studentenpredikant werd, Bas vijf weken. Mijn man heeft me altijd gesteund. En mijn weken zijn lang: tachtig uur is geen uitzondering. Hij werkt in het onderwijs en moest vaak ver reizen vanwege de plaatsen waar mijn roeping mij bracht, maar dat is nooit een probleem geweest. Nu werkt hij als leraar in Wassenaar. Ja, we reizen wat af - als preses ben ik hier in Wissenkerke blijven wonen, maar dat betekende wel op één dag op een neer naar verre bestemmin gen als Friesland, Groningen. Ik ging PASPOORT altijd terug naar huis, als het even kon. „Als studentenpredikant in Leiden bevond ik me in een prachtige, in spirerende omgeving. Veel hoogle raren die meewerkten aan diensten, veel talent om je heen. Heel leuk. Maar de échte gesprekken met stu denten voer je pas 's avonds laat aan de bar. Dus dat deed ik ook altijd. Nooit voor twaalf uur thuis. Het werd ook wel eens drie uur. Dat werd lastig toen mijn dochter naar de middelbare school ging en elke morgen om half zeven de wekker ging. Ga ik dit volhouden?, vroeg ik me af. Ik had wel om half tien naar huis kunnen gaan, maar dan was ik geen studentenpastor geweest zoals ik vond dat het moest. Nu weer eens een gewone kerk, dacht ik. Kijken of het me lukt weer de toon van de ge wone kerk te vinden. Mijn ouders woonden toen in Oud-Sabbinge. Ik dacht: laat ik dan naar Zeeland gaan; daar versta ik de taal, dat voelt veilig." Dinsdag heeft u uw laatste verga dering voorgezeten als preses van de PKN. Landelijk bestuursvoorzit ter van de PKN. Knap hoor. Is dat bestuur geen mannenbolwerk? „Klopt. De verhouding is ongeveer tachtig/twintig. We doen wel altijd ons best meer vrouwen te werven, maar het blijft lastig. Deels heeft dat dezelfde oorzaken als bij andere be sturen: vrouwen in Nederland wer ken traditioneel veel in deeltijd. Maar bovendien erkent zo'n twintig procent van onze achterban niet dat vrouwen ook een kerkelijke functie kunnen hebben. Ik heb met die ge voeligheid rekening gehouden en gezegd: die discussie ga ik niet aan wakkeren. We moeten hier wijs mee omgaan. De PKN omvat vele richtingen, van orthodox tot vrijzin nig. Ik moet met al die richtingen overweg kunnen." „Ik heb altijd uitgestraald dat ik ple zier heb in dit werk. Ik laat van me horen in de synode. Ik ben construc tief, kritisch en makkelijk benader baar. Mijn netwerk binnen kerkelijk Nederland is groot, maar ik vind het ook belangrijk contacten buiten de kerk te hebben. Je moet actief zijn binnen de synode, dat is wel een voorwaarde. En dat ben ik. Ik heb het altijd leuk gevonden er dingen bij te doen." „Als ik als preses in het land kwam, werd er vaak gemopperd over 'Utrecht', waar het hoofdkantoor is. Daar, ver weg van de mensen in het land, werd het landelijke beleid uit gestippeld, vonden ze. Dan zei ik: 'maar ik ben ook dominee in Zee land!' En dan voelde je de ontspan ning komen. Mijn werk in Zeeland heeft me een goede basis gegeven om met begrip te luisteren naar wat de mensen 'in het land' te zeggen hebben." „Ik ben gegroeid in het beleidsmatig denken. Mijn netwerk is sterker ge worden. Wat ik heel mooi vond om te zien, de afgelopen jaren, is hoe be langrijk de inbreng van de kerk kan zijn bij maatschappelijke thema's. Kerk in Actie maakt eens in de twee jaar een uitgebreide armoedemoni- tor en overlegt daarover met de staatssecretaris van Sociale Zaken. Er zijn kerkelijke gemeenschappen die dat volop benutten om met lo kale overheden in gesprek te gaan. In Zeeland zie ik dat men vaak te be scheiden en ingetogen is en te wei nig laat zien wat men in huis heeft Wees zichtbaar. En de kerk kan ook kweekvijver zijn voor bestuurlijke talenten." „Ik ben al die jaren voor 10 procent aan mijn gemeente verbonden ge bleven. Ik ben kerkdiensten blijven doen. Een dun lijntje is er altijd ge bleven. Kwestie van oppakken en aantrekken. En daar heb ik zin in." zaterdag 3 maart 2018 GO 'In Zeeland versta ik de taal, dat voelt veilig' Ondine van der Vleuten Hoe is dat, dominee op Noord-Be veland? Ah, lekker. Bolus bij de thee! Uit Zeeland toch wel? Heeft u dat ook gedaan, stoppen met werken toen u trouwde? Karin van den Broeke werd op 18 juni 1963 in Rotter dam geboren. In 1976 verhuisde het gezin naar Heinkenszand. Van den Broeke maakte het vwo af op het Goese Lyceum. Na een studie theolo gie in Leiden werd zij in 1992 dominee van de Neder landse Hervormde Gemeente in Krui- ningen. Vijf jaar later ging ze terug naar Lei den om tien jaar studentenpredi kant te zijn. Sinds 2008 is Van den Broeke weer in Zeeland, als predi kant van haar woonplaats Wis senkerke, van Geersdijk en - sinds 2013 - Kats en Kortgene. In 2013 werd zij voor een periode van vijf jaar be noemd tot preses - voorzitter - van het algemeen bestuur van de Protes tantse Kerk in Ne derland. Vanaf 1 april is zij weer voluit ge meentepredikant in Noord-Beveland. Samen met haar man Kees Blok heeft Van den Broeke twee kinde ren. Na Leiden heeft u toch weer geko zen voor Zeeland. Wel bijzonder. U bent eigenlijk ge beld met de mededeling: 'wij willen graag dat je je vijf jaar beschikbaar stelt om onze gemeenschap te lei den'. Wat heeft u van Zeeland naar 'Utrecht' meegenomen? Wat neemt u mee terug naar Zee land? Nog een paar dagen...

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2018 | | pagina 50