Kroniek
Margi Geerlinks fotografeert al jaren de moeder van Hugo Borst
voor zijn rubriek 'Ma'. In haar eigen familie maakte Margi ook mee
hoe alzheimer mensen de regie uit handen slaat.
De dag waarop Hugo's moeder haar
flat verliet zal me altijd bijblijven.
Het moment van vertrek hadden we
zeker twee uur uitgesteld. Toen
draaide Laurens, de broer van Hugo,
de deur op slot. Zwaar van emoties leunde hun
moeder met haar hoofd tegen de liftwand. Ik
legde dit moment vast. Daar, in de lift, drong
tot haar door dat ze de regie had verloren.
Al jaren fotografeerde ik Hugo's moeder en
volgde ik het proces van Alzheimer waarover
haar zoon in deze krant schrijft. Ik ontmoette
Hugo's moeder tien jaar geleden. Alle twee
hebben we twee zonen die acht jaar van leef
tijd verschillen. Zowel Hugo's moeder Joke als
ik wilde eigenlijk nog een meisje, maar zij
kreeg Hugo. En ik kreeg Nino.
We maakten grapjes over de dingen in het
leven waarover je niet altijd de regie hebt: kin
deren krijgen, hun gezondheid, hun geslacht.
Bij ons beiden verdween het verlangen naar
een dochter meteen na de geboorte van onze
zonen. Al zie ik zowel op de babyfoto's van
Hugo als van Nino lange haren en soms meis
jesachtige kleertjes.
De regie houden én verliezen houdt mij de
laatste tijd bezig. De grote zus van mijn overle
den vader stierf vorig jaar. Net als ik verloor hij
al jong zijn moeder. Grote zus nam de moeder
rol over. Vele vakanties bracht ik door bij onze
tante Zus. Eigenlijk heette ze Margien, net als
ik. Tante Zus compenseerde haar onvervulde
kinderwens met de zorg voor haar hondjes,
nichtjes en neefjes.
In september verloor tante Zus op haar 91ste
de grip op haar leven. Meneer Alzheimer
kwam op bezoek en het kantongerecht ontnam
haar de regie. Mijn tante wist niet dat ze een
levenstestament had kunnen maken waarin ze
zelf had kunnen bepalen wie de regie zou moe
ten nemen en welke wensen ze nog had.
Zodra ik hoorde dat mijn tante was overge
bracht naar een verzorgingshuis, zocht ik haar
op. Ik had haar graag in het huis bij Hugo's
moeder gehad, tot ik me het spreekwoord
'oude bomen moetje niet verplanten' herin
nerde. Verhuizen van Drenthe naar de Rand
stad zou een cultuurschok zijn.
Vlak voor de zomervakantie zei een stem in
mijn hoofd dat ik mijn tante moest bezoeken.
Ik stapte in de auto en reed de 200 kilometer
naar haar toe. Ik trof haar in bed, verzwakt en
gekrompen. Datzelfde beeld, het beeld van
krimpen, zie ik nu bij Hugo's moeder. Als een
ballon waaruit langzaam de lucht verdwijnt.
Zodra ik tante Zus zag, belandde ik als
vanzelf in mijn kindertijd en begon ik spon
taan een kinderliedje te zingen. 'Toen onze
mop een moppie was'. Tantes gezicht klaarde
op en er verscheen een glimlach. We pakten
eikaars hand. We wisten dat dit ons afscheid
zou zijn. Ik hield van haar en zij van mij en dat
is het enige dat je wilt meegeven bij een af
scheid.
Zij wist hoe belangrijk dit voor mij was. Bij
de dood van mijn moeder, zusje en vader had
ik geen afscheid kunnen nemen. Een paar
dagen later stierf tante Zus. Nog steeds ben ik
dankbaar dat ik, samen met haar, de regie over
ons afscheid had. Dat troost me. <1
WG magazine |47
Tante Zus
