'WE KUNNEN MET ELKAAR
LEZEN EN SCHRIJVEN, MAAR
OF DAT ALTIJD GOED IS?'
„Ik had al een tijdje een relatie en naar
mijn 35ste toe groeide ook de wens een
kind te krijgen. Maar mijn partner durfde
die keuze niet te maken. De relatie
strandde. Ik kom vast wel iemand tegen
met wie ik een kind krijg, dacht ik. Maar
ik werd 36,37 en op mijn 38ste was er nog
geen man in mijn leven met wie ik
kinderen zou krijgen.
Ik besloot de liefde te scheiden van het
verlangen en gaf mezelf een halfjaar de
tijd om te bedenken hoe ik dit zou aan
pakken. Ik kwam uit bij een homosek
suele vriend en daarna bij een bevriend
stel, maar in beide gevallen bleef het
resultaat uit. Kunstmatige inseminatie
bleef als optie over. Ik vertelde dat aan
mijn ex en hij zei: als je het zó wilt doen,
laat mij dan jouw donor worden. Zo werd
Nico geboren, mijn dochter, die ik ver
noemde naar de zangeres van The Velvet
Underground. Dat vond ik zo'n stoere
naam.
Het mooie van alleen een kind opvoe
den is dat je alles zelf mag beslissen, het
vervelende is dat je alles zelf móet beslis
sen. Het gaf me zelfvertrouwen dat dit
elke keer lukte, alles zelf oplossen. Nico en
ik zijn op elkaar aangewezen en we
hebben het leuk en gezellig. We kunnen
lezen en schrijven met elkaar. Maar of dat
altijd goed is? Nico moet zich ook kunnen
losmaken.
Een gezin telt op z'n minst drie perso
nen en daarmee is het al wat meer rond. Ik
heb een tijdje gedacht dat meer kinderen,
een broertje of zusje voor tegengas of een
duw zorgt. Strubbelingen horen erbij en
ze maken een kind weerbaar. Maar ik ben
superblij en trots dat ik de stap heb
genomen."
Dorine Fliervoet (58), grafisch
vormgever uit Amsterdam.
Moeder van Nico (18).
WG
niaga/.inc 37
