WEER EVEN THUIS
M
19
In 1948 verhuisde Geertje Goor-Wieringa samen met haar ouders, twee broers en drie
zussen van Groningen naar Zeeland. Het gezin kwam vanuit een bescheiden woning in het
luxe landhuis Ipenoord in Oostkapelle terecht.
De 83-jarige Geertje
Goor-Wieringa uit Mid
delburg zit op haar
praatstoel. Ze haalt de
ene na de andere herin
nering op aan haar kennismaking
met Zeeland, inmiddels 70 jaar gele
den. „Mijn vader werkte bij de Hei-
demij en werd vanuit Uithuizen naar
Zeeland gezonden vanwege de on
derwaterzetting van Walcheren tij
dens de Tweede Wereldoorlog."
'Opzichter Wieringa' moest erop
toezien dat de infrastructuur op
nieuw werd aangelegd. De ouders
van Geertje kregen een prachtige
ruimte toegewezen op de bovenver
dieping van een landhuis in Oostka
pelle. Ze besloten vooraf een kijkje te
nemen. „Het oudere echtpaar Spruit
woonde op de benedenverdieping.
De vrouw stapte meteen naar buiten
toen pa en moe er na een lange reis
aankwamen. Ze was gesteld op haar
rust en vroeg in het Zeeuws aan mijn
ouders of ze ook 'guus' hadden. We
spraken thuis plat Gronings en mijn
moeder verstond er niets van. Ze
dacht dat het om dieren ging en zei
meteen: 'Nee, die hebben we niet',
waarop de vrouw opgelucht terug
naar binnen liep." Een paar weken la
ter verhuisde het gezin Wieringa van
het hoge noorden naar het zuidwes
ten van Nederland. Door het gebrek
aan goede wegen was zo'n verplaat
sing in die tijd een hele onderne
ming. „Al onze spullen waren ingela
den in een busje. De reis duurde
twaalf uur. Mijn jongste broertje lag
in een ledikantje en kreeg niks mee
van de trip. Wij - de rest van het ge
zin - waren doodmoe, maar opge
lucht toen we eindelijk in Oostka
pelle aankwamen."
De 'verhuiswagen' stopte op bui
tenplaats Ipenoord en mevrouw
Spruit stond al op de uitkijk. De ge
plande gastvrije ontvangst viel helaas
in het water. Geertje: „Eerst stapten
mijn ouders uit en daarna ineens een
kind. En nog één, en nog één... totdat
we daar met z'n achten stonden. Die
vrouw barstte in woede uit: 'Julder
oh hezeit da je gin guus oh!' Daar gaat
mijn rust, moet mevrouw Spruit ge
dacht hebben."
Geen fijne binnenkomer, maar niet
veel later werd het contact tussen de
families hersteld. „Mijn moeder was
een behulpzame vrouw en hielp de
benedenbewoners met huishoude
lijke klusjes. Al snel was het voorval
met de kinderen vergeten."
Als 14-jarig meisje voelde Geertje
zich op haar plek in Oostkapelle, al
moest ze in het begin wel even wen
nen. „Toen ik voor het eerst met mijn
zus naar het bos fietste hoorden we
een apart 'lawaai'. Heel hard onweer,
dacht ik. Bleek het geluid van de zee
te zijn, had ik nog nooit gehoord."
Voor Geertje brak een geweldige
periode aan. Een huis met zoveel
ruimte, kamers te over, prachtige
spullen, overal grote kasten en mis
schien nog wel mooier: een eigen
tennisbaan en bootje. „Rond het
landhuis liep een grachtje en samen
met mijn broertjes en zusjes kon ik
daar naar hartenlust peddelen. Of we
gingen 'even naar zee'. In onze ach
tertuin hadden we een paadje dat
rechtstreeks op het strand uitkwam.
Een bunker gebruikten we als om-
kleedhokje."
De deur van het landhuis ging
nooit op slot, iedereen was welkom
'op Ipenoord'. Regelmatig kwamen
ooms en tantes uit Groningen loge
ren, plaats genoeg. Lezen was een fa
voriete hobby in huize Wieringa.
„Met z'n allen naast elkaar in de
woonkamer, muisstil en iedereen
met een boek op schoot."
Geertje hielp mee in het huishou
den, ging naar de mulo in Middel
burg, naar catechisatie en zondags
naar de kerk. De kerkelijke achter
grond kwam voor Geertje goed van
pas wanneer ze op school moest
voorlezen uit de bijbel. „Mijn uit
spraak was zo mooi, zei de leraar. De
jongens uit Vlissingen spraken met
een Walchers accent en hij wilde la
ten horen dat het ook anders kon.
Toen ik voor de zoveelste keer moest
voorlezen ben ik huilend naar de
gang gerend. Mijn vader heeft er toen
voor gezorgd dat ik niet meer hoefde
voor te lezen." In 1952 vertrok Geertje
uit Oostkapelle. Ze ging als secreta
resse aan de slag in Rotterdam en
vond onderdak bij familie. „Bij mijn
vertrek wist ik: de periode in het
landhuis zal ik nooit vergeten."
De deur van het landhuis ging nooit op slot,
iedereen was welkom 'op Ipenoord'
zaterdag 24 februari 2018
Onvergetelijke tijd op Ipenoord
Hans Puik
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijke huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt
contact opnemen met Ab van der
Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
Geertje Goor-Wieringa in de tuin van Ipenoord: „Die periode in
landhuis zal ik nooit vergeten." fotomarcelledavidse
Het gezin Wieringa eind jaren 40 op Ipenoord.
- Geertje Goor-Wieringa
