Otter
Toch pakt alles zeer goed uit
voor gouden Jorien ter Mors
GOED GEZELSCHAP
22
OLYMPISCHE SPELEN PYEONGCHANG 2018
LISEXTE
Jorien ter Mors worstelde jarenlang met haar knie,
haar rug en zichzelf. Ze wilde van alles, maar plaatste zich
voor deze Spelen op de langebaan alleen op de 1000 meter.
Achteraf was het misschien wel a blessing in disguise.
Column
Is het slecht wanneer bij een coach in eerste
instantie de teleurstelling overheerst, in plaats
van de vreugde? Voor de goede orde: we hebben
het hier over topsport. Die tijdsbesteding die je -
als je het goed wilt doen - volkomen in beslag
neemt. Dag en nacht, week in, week uit, jaar na
jaar, kerst na kerst.
Jeroen Otter, shorttrackbondscoach die met zijn
pupil Jorien ter Mors af en toe ook op het midden
terrein van de 400-meterijsbaan verschijnt, kreeg
na de uitzending van Studio Sportwintervm dins
dag flink wat kritiek over zich heen. Hij zou niet
voldoende hebben gejuicht voor zijn eigen pupil
Yara van Kerkhof, die eerder die dag de eerste
Nederlandse werd met een olympische short
trackmedaille. De coach was vooral negatief over
het falen van de mannen op de aflossing, het team
dat ging voor goud.
Otter liet zijn schaatsers - onder wie Yara van
Kerkhof, met wie hij al jaren werkt - ooit onder
handen nemen door twee drill instructors in Ali-
cante. Bagage inleveren en de periode doorkomen
in alleen een T-shirt, korte broek en overall en vier
dagen bevelen opvolgen. Zelf eten verzamelen in
de natuur, haast onmogelijke opdrachten uitvoe
ren en slapen op de grond. Onmenselijk? De zet
van Otter bleek waardevol;
de groep keerde hechter te
rug. En daarbij: de bonds
coach onderging dezelfde
behandeling. Zo is hij ook.
Hard maar eerlijk. Na het
goud van Ter Mors op de
1000 meter van gisteren zei
Otter: „Ik heb niet het em-
pathisch vermogen zoals
andere coaches dat hebben,
maar het is de vraag of dat
nodig is." Het ging daarbij
niet over zijn optreden op
tv, maar over de periode
nadat Ter Mors een olympisch ticket op de 1500
meter misliep bij het OKT, eind december. Toch
zei juist Ter Mors vier jaar geleden dat ze na het
overlijden van haar vader ontzettend veel had ge
had aan Otter.
De trainer verwacht veel van zijn rijders, omdat
hij in ze gelooft. Sinds acht jaar is hij bondscoach
van Nederland, het land dat absoluut geen short
tracknatie is. Sindsdien worden er internationale
prijzen gewonnen, elk jaar meer. Ondanks de
kleine poel aan talenten waar Otter uit kan vissen.
De aflossingsploeg gaf direct na de wedstrijd
commentaar op het eigen optreden. Keihard.
Nietsontziend. Net zoals de coach dat even later
deed. Dat is hoe het in de shorttrackwereld werkt.
En wat Van Kerkhof betreft: zij weet heus wel dat
Otter blij is met haar zilveren plak. Dat meldde hij
ook direct na afloop bij de pers. Maar falen doet nu
eenmaal zeer en weegt soms voor even zwaarder
dan blijdschap.
De trainer
verwacht
veel van
zijn rijders,
omdat hij in
ze gelooft
THIJS
ZONNEVELD
Eén voor één vielen haar tranen
op het ijs. Ze hing voorover, met
haar handen op haar knieën. Ze
schudde haar hoofd; ze snapte
niet wat er zojuist was gebeurd.
Na één rondje kon ze al niet meer.
Ze reed als een oud dametje over
het ijs. Zonder kracht, zonder
energie.
Het lijkt een lichtjaar geleden,
maar in werkelijkheid is het
Olympisch Kwalificatietoernooi
maar zes weken terug. Ter Mors
(28) verloor al in Heerenveen haar
olympische titel op de 1500 meter.
Van haar grootse plannen aan het
begin van het seizoen ('de 1000,
de 1500 en als het goed gaat doe ik
de drie kilometer en de massa
start erbij) leek niets terecht te ko
men. Ze plaatste zich in Heeren
veen op welgeteld één afstand: de
1000 meter.
Haar offday kwam niet uit de
lucht vallen. De afgelopen vier
seizoenen was ze aan de lopende
band geblesseerd, ziek, zwak of
misselijk. Ter Mors was 'overrea-
ched' - een eufemisme voor over
belast.
Ze wilde simpelweg te veel. Ze
wilde goed zijn in het shorttrack,
ze wilde goed zijn op de lange
baan, ze wilde van alles en nog
wat en het liefst allemaal tegelijk.
Dat kon haar lichaam niet aan. In
de voorbereiding op deze Spelen
was ze ziek, ging ze door haar rug
en kampte ze met een chronische
knieblessure. Vooral die rug was
een probleem: ze kon lange tijd
geen krachttrainingen doen -
noodzakelijk voor de explosiviteit
Soms heb je harde
tegenslagen nodig
om de spirit te krijgen
en te knokken voor
iets moois
bij de start en de eerste ronde. Ze
besloot uiteindelijk dwars door de
pijn heen te gaan en roulette te
spelen met haar rug. „Na het OKT
heb ik veel risico genomen met
mijn rug. Ik had maar één afstand
- de 1000 meter. Ik moest er alles
aan doen om daar goed te zijn. Al
les doen wat ik misschien anders
niet had gedaan, want ik wilde
geen vijfde worden. En dus heb ik
alles ingezet."
Ze krijgt uitbetaald in goud.
Macht
Haar 1000 meter op de Spelen van
Pyeongchang is een pareltje, een
vertoon van pure macht en
kracht. Ter Mors is fit, ze is sterk,
ze is snel. Ze is onaantastbaar. De
krachttraining heeft zijn vruch
ten afgeworpen: ze start goed en
daarna rijdt ze twee rondjes waar
de rest alleen maar van kan dro
men. Ze blaast de rest van de baan
in 1:13,56. Olympisch record, de
snelste tijd op een laaglandbaan
ooit en naar even later blijkt ook
sneller dan de Japansen (Kodaira
en Takagi) die vóór de start nog de
favorieten waren.
2006
2010
2014
2018
1988
1998
2014
2018 L
donderdag 15 februari 2018
GO
@lvdgeest
'Een plan
had ik niet'
V @thijszonneveld
Gangneung
-Jorien ter Mors
i
Jorien ter Mors staat in
een illuster rijtje van Ne
derlandse wintersporters.
De Twentse heeft met haar
dubbel in Sotsji drie keer
Yvonne
van Gennip
olympisch goud, net zo
veel als Yvonne van Gen-
nip en Marianne Timmer.
Ireen Wüst is met vijf keer
goud de onbetwiste konin-
2006 9
gin. Van Gennip won als
enige drie keer goud op
één toernooi, in Calgary
(1500, 3000 en 5000 m)
Timmer pakte er twee in
ter Mors
Nagano en won acht jaar
later weer.
FOTO'S ANP
