Nieuwe Visscher is onbetaalbaar geestig
23
NPO zouden we
ons minder moe
ten aantrekken
van die cijfers.
Onderzoek eens
hoe mensen een
uitzending waar
deren; daar hoor
je nauwelijks iets
over." Kwaliteit
zou, zeker bij de publieken, vol
gens Schuurman een grotere rol
moeten spelen. „Als het daarom gaat,
maak ik me geen zorgen. Dit pro
gramma is mooi gemaakt." En als
morgen de kijkcijfers goed zijn?
Schuurman begint te lachen. „Dan
ben ik de eerste die roept dat het een
topsysteem is."
Zelf zou Schuurman nooit mee
doen aan Memories. Ze heeft geen
oude vakantieliefde die ze graag zou
terugzien. „Nee, dat heb ik echt niet
en daar draait het hele programma
om. Daar was ik als nieuwkomer het
meest benieuwd naar; hoe zouden
mensen die elkaar veertig jaar niet
hebben gezien, reageren op een
weerzien? Ze praten vooraf over de
ander als het mooiste meisje dat ze
ooit zagen, of de knapste jongen van
de hele stad. Nu zijn ze veel ouder,
grijzer, vaak dikker. En dan opeens
sta je oog in oog. En echt, bij de
meeste ontmoetingen hoorde ik het:
ze vonden dat de ander niets veran
derd was. Terwijl dat feitelijk natuur
lijk absoluut niet klopt. Maar blijk
baar - als er liefde in het spel is -
werkt dat zo."
En ja, op die momenten greep de
presentatrice weer naar de tissues.
„Maar ik niet als enige, hoor. Ook de
geluidsman stond soms te snikken.
En we hebben twee regisseurs van
wie de een eerder volschiet dan de
ander. Stond hij daar achter zijn
monitortje: boehoehoe. Maar los van
die tranen, ik kan na alle opnames
zeggen dat ik er heel blij mee ben."
CABARET
De titel van zijn nieuwe one-
manshow, Hij wordt vanzelf moe,
druipt natuurlijk van de ironie,
want als Bert Visscher van één
ding geen last heeft, is het ver
moeidheid.
In zijn voorstellingen worden
stiltes en rustpunten door de ko
miek als onaangename onderbre
kingen ervaren. Visscher is, zijn
57 jaar ten spijt, nog altijd één
bonk ongetemde energie.
En hij lijkt, getuige zijn dertiende
solo, niet tot rust te willen ko
men.
Na shows die onder meer op het
station, het vliegveld en de ijs
baan waren gesitueerd, duikt
Visscher nu in de romantiek van
het zigeunerleven. Hij is wellicht
de enige entertainer in ons land
die een applaus voor het decor
Het is triest als je je
bek vol muesli hebt
en niest
krijgt als het doek opent. Een
blijk van bewondering die zich
na de pauze herhaalt.
Visscher stoft op geheel eigen
wijze de onvergankelijke clichés
van het nomadische leven af. Om
een paar personages te noemen:
een berentemmer, Rosita de
Flamenco koningin (een verruk
kelijke travestiet), een naïef zi
geunermeisje en een ambachte
lijke rietvlechter.
Uiteraard gebruikt hij de kleur
rijke setting als vehikel om in
hoog tempo zijwegen in te slaan.
Dat resulteert in onbetaalbaar
geestige vertellingen over zijn er
varingen als duiker, een venijnige
dialoog met de servicedesk van
KPN en de herinnering aan de
tijd dat het gezin Visscher op va
kantie ging met de Kip-caravan.
Bij zijn ode aan de Dixie, de mo
biele plaskast, danst hij als Fred
Astaire om niet veel later in een
gewaagde sm-outfit ten tonele te
verschijnen. Die laatste scène
mag nu al een van de amusantste
scènes van 2018 heten.
Visscher buit zijn komische ta
lent - het prethoofd, zijn onbe
schaamde verkleedpartijen, de
woede wanneer dingen wéér niet
lukken - ten volle uit, waarbij hij,
de sukkelaar met de beste
intenties, een chaos creëert die de
zaal doet golven van het lachen.
Zijn tempo is onnavolgbaar, zijn
arsenaal aan grappen en grollen
onuitputtelijk ('Het is triest als je
je bek vol muesli hebt en niest.
waarbij hij zelfspot tot kunst
verheft.
Vrolijk is het zigeunerleven? Hi
larisch is het zigeunerleven!
—Arno Gelder
maandag 12 februari 2018
GO
Boven: met Martine.
Onder: met Els.
FOTO'S KRO-NCRV
Memories, 22.10 uur, NPO 1
Bert Visscher, Hij wordt vanzelf
moe
Gezien: 9/2, Schouwburg
Amphion, Doetinchem
—Bert Visscher
