A
Aangenaam verpozen in Bohemen
20 ZE
'Spoorloos' omgekeerd: geadopteerde Frederique werd teruggevonden
lti
ltijd had de in Brazilië
geboren en door adoptie
in Zeeland terechtgeko-
en Frederique Voer
mans-Vroome (43) uit Breda het
gevoel dat er meer was. Dat haar
biologische moeder, Dona Cirlene,
nooit helemaal eerlijk tegen haar
was. Maar ze kreeg de vinger er
maar niet achter. Tot ze vorig jaar
september 's avonds in bed een
berichtje kreeg op Messenger. 'Ben
jij familie van Dona Cirlene?' las
ze. 'Je bent toch de dochter?'
Voermans checkte de Facebook-
site van degene die het bericht
stuurde. Ze schrok. „Ik zag foto's
die ik zelf op Facebook had gezet.
Van mij, mijn man en mijn kinde
ren. Te bizar. Dus ik schrijf: wat
doe ik op jouw Facebook? Ik eis dat
je die foto's onmiddellijk verwij
dert." Toen kwam de aap uit de
mouw: 'Ik ben je broer. Ik ben ook
geadopteerd.'
Gek genoeg twijfelde Voermans
niet lang aan zijn verhaal. „Ik
stelde hem een aantal vragen en
hij wist de antwoorden. En toen ik
ook nog zijn foto zag, ja, toen was
er geen twijfel meer mogelijk." Ze
scrollt door de foto's op haar tele
foon en laat een foto zien van haar
broer. Marcos heet hij. Met de
zelfde grote, donkere ogen als
Voermans kijkt hij in de lens. „We
zijn als twee druppels water. Zijn
jeugdfoto's lijken ook sprekend op
die van mijn zoontje."
„We hebben tot 3 uur 's nachts
zitten messengen met elkaar. Ei
genlijk wist ik vanaf het begin dat
het klopte. Ik heb altijd het gevoel
gehad dat er meer was. Als ik vra
gen stelde aan mijn biologische
moeder, was ze heel afwijzend. Ze
zei dat mijn vader dood was en dat
ik de enige was. Ik kreeg ook ie
dere keer andere verhalen te ho
ren. Een vriendin van mijn moe
der liet twee jaar geleden ook een
paar keer doorschemeren dat Cir
lene niet helemaal de waarheid
spreekt."
Ze leerde haar biologische moe
der kennen toen ze rond haar 28e
haar verhaal naar de krant in haar
geboorteplaats Juiz de Fora
stuurde. Een journalist ging ermee
aan de slag en tot haar eigen verba
zing werd Dona Cirlene, zoals
Voermans haar vaak noemt, bin
nen een paar dagen gevonden. „Ik
had mijn ouders nog niet eens
geïnformeerd, dacht dat het jaren
zou duren." Intussen heeft ze haar
biologische moeder al verschil
lende malen bezocht. „Mijn moe
der was en is heel erg blij dat ik
naar haar terugkwam. Het is wel
een beetje raar. Je weet dat iemand
je biologische moeder is en je ziet
elkaar een keer in de drie jaar een
paar dagen. Maar of ik haar echt
goed heb leren kennen? Hmmm,
niet echt. Raar hè? Ik denk wel dat
ze uit grote familie komt. Ze heeft
ook een heel zwaar leven gehad,
Als ik vragen stelde
aan mijn biologische
moeder, was ze heel
afwijzend
denk ik. Emotioneel is ze niet echt
ontwikkeld, sociaal ook niet."
De afgelopen jaren stelde ze haar
vaak vragen over haar verleden. „Ik
kwam er niet doorheen. Maar wat
kan je doen? Ik had wel altijd
zoiets van: de waarheid komt nog
wel een keer boven tafel. Ik wist
gewoon dat het boek nog niet
dicht was."
En dat bleek, want van haar
broer Marcos (41) hoorde ze dat ze
dezelfde vader hebben. Dat die
ook nog leeft. En dat niet alleen.
„Het schijnt dat mijn vader nog
veel andere kinderen heeft bij ver
schillende vrouwen. Joh, dat is
normaal daar", lacht ze. „M'n
broer heeft contact met zeven
broers en zussen. Maar misschien
zijner nog meer."
Waarmee een diep gekoesterde
wens van haar en haar adoptieou
ders in vervulling gaat. „Ik wilde
altijd zo graag een broertje of
zusje. Mijn ouders hadden ook zo
graag meer kinderen gehad. Maar
dat ging allemaal niet door leeftijd
en zo. Ik heb de volgende ochtend
ook meteen mijn vader gebeld. Hij
moest zó huilen. En ik ook. Van
blijdschap, maar ook van verdriet.
Want het is zo wrang. Als ze dit
hadden geweten, dan hadden ze
mijn broer misschien ook kunnen
adopteren. Ik probeer niet boos te
zijn op Dona Cirlene. Want ik
vind het erg onrechtvaardig van
haar dat ze besloten heeft dat ik
geen contact mag hebben met m'n
biologische familie."
In juli gaat ze met haar man en
twee zoontjes (11 en 10) naar Brazi
lië, een reis die al gepland stond. Ze
zullen Marcos, zijn vrouw en zijn
zoon, voor de eerste keer ontmoe
ten. „Het voelt nu al zó sterk als fa
milie. We laten elkaar nooit meer
gaan. Dat hebben we ook uitgespro
ken.
Als je aan Bohemen denkt,
denk je aan Tsjechië en na
tuurlijk Praag. Muzikaal
komen de nostalgie en ritmische
volksmelodieën bovendrijven. Een
toepasselijk beeld, want de vijf
blazers: Tim Wintersohl (fluit),
Marije Clemens (hobo), Hanka
Clout (klarinet), Stefan Danifeld
(hoorn) en Marijke Zijlstra (fagot)
van het Amsterdam Wind Quintet
begonnen met De Moldau van
Smetana in een arrangement dat
hoboïst Arthur Klaassens, in op
dracht van het kwintet, schreef.
Het symfonische gedicht is bij het
groot publiek vooral bekend in een
bezetting met strijkers, blazers en
slagwerk. Deze kleuren mis je dus
als op het moment dat er slechts vijf
blazers aantreden. Toch kwam de
essentie van het werk goed over, op
enkele ongelijkheden en intonatie
problemen na. De rimpelingen in
het rivierwater en het geborrel van
kleine bronnen werden knap ge
speeld en de prachtige Moldau-me-
lodie werd bezielend door de hobo
gebracht. De hoorn nam de hele
jachtpartij voor zijn rekening, de
bruiloft-dansen klonken ietwat
mager. Het thema keerde regelma
tig terug (met stroomversnellin
gen) in de andere partijen en het
slot was wellicht niet jubelend,
maar bevatte wel de feestelijke
sfeer.
Ik miste wel een beetje het door
trekken van de melodielijnen en de
muziek ademde te weinig. Zelenka
schreef zijn tweede Sonate in g voor
fluit, hobo en fagot oorspronkelijk
voor 2 hobo's, de hoge hobopartij
werd gespeeld door de fluit en dit
De rimpelingen in het
rivierwater en het
geborrel van kleine
bronnen werden
knap gespeeld
voegde een extra kleur toe. Een
prachtige, vrij moeilijke sonate
waarvan jammer genoeg alleen de
eerste twee delen werden vertolkt.
Het openingsdeel met een lang
zaam tempo en een gepunt ritme
contrasteerde goed met het snelle
deel waarin de fluit en hobo knap
fugatisch opereerden. In de tijd van
Carl Stamitz werden de partijen
voor de strijkers met groot gemak
door blazers ingevuld. De rol van de
klarinet kwam duidelijk over. In
het Rondo kwam in het refrein de
nostalgie van de Bohemen en in de
tussenthema's hoorde men vrolijke
nationale melodietjes.
Rusalka
Het lied aan de Maan van Dvorak
(arrangement Adam Lesnick) is een
smartelijke aria uit de opera Ru
salka. De hobo bracht deze aria in
een juiste trieste sfeer. De drie lie
deren van Mahler (arrangement
Trevor Cramer) uit Des Knaben
Wunderhorn werden verrassend
spits vertolkt. Arrangementen voor
blazers van muziek voor orkest en
zang moeten de humor van de tekst
laten overkomen en daarin slaagde
het kwintet, vooral in het lied Lob
des hohen Verstandes waarin de
dierengeluiden goed uitkwamen.
In het Kwintet in D opus 91/3 van
Reicha toonden de vijf musici dat
ze uit het goede hout gesneden wa
ren. Er werd mooi samengespeeld
en de kleine soli kwamen goed uit
de verf.
maandag 12 februari 2018
'Ik ben je broer uit Brazilië'
Frederique Voermans-Vroome
werd geboren in Brazilië en ge
adopteerd door een Zeeuws
echtpaar. Als twintiger vond ze
haar biologische moeder. Als
veertiger werd ze zelf gevonden.
Door haar volle broer.
Ine Cup
Breda
-Frederique Voermans
Jeanette Vergouwen
RECENSIE
Open Haard Concert Werken van
Smetana, Dvorak, Reicha e.a.
Door het Amsterdam Wind Quin
tet. Gehoord zondag 11 februari
in Cultuurpodium Porgy en Bess
in Terneuzen.
Frederique Voermans-Vroome kwam er niet alleen achter dat ze een volle broer heeft, maar ook dat haar vader nog leeft én dat ze zeker
zeven halfbroers en -zussen heeft, foto jan stads/pix4profs
