14 WEE
Zijn klanten weten het: een praatje maken met Peter Tresonie kan best een poosje duren.
Geïnteresseerd in anderen, maar bovenal vol passie over zijn werk. Gesprek met
een slager die enorm van dieren houdt.
PORTRET PETER TRESONIE
Ik krijg daar alleen
maar energie van,
als mensen zeggen
dat iets niet kan
Geld is voor mij
alleen maar een
middel om doelen
te bereiken
In het kantoor boven de winkel
van slager Peter Tresonie, net
naast de deur, liggen stapeltjes
met tientallen bladen en maga
zines. Over het slagersvak gaan
ze, of wat breder, over 'eten'. En som
mige over tractoren, de hobby van
Peter. Hij wijst ernaar: „Dat ben ik in
een notendop. Heb geen tijd om ze te
lezen, maar ben te benauwd om ze
weg te gooien. Ik ben veel te bang dat
er iets in staat wat me verder kan hel
pen. Dus ze blijven daar liggen tot ik
ze gelezen heb."
Die hang naar perfectie, naar con
trole, naar 'alles willen weten' en daar
nooit concessies aan doen, dat is Peter
Tresonie ten voeten uit. De slager uit
Schoondijke schopte het met die
mentaliteit erg ver. Van een 'gewone'
dorpsslagerij groeide zijn zaak uit tot
een begrip in de streek, een winkel
waarvoor mensen een omweg ne
men.
„Ja, als kind al. Ik koos nooit voor de
gebaande paden. Andere jongens gin
gen voetballen. Ik ging op fietscross,
en later op karate. En niet zomaar
voor de leut hoor. Ik wist wat ik
wilde. Dat ik later voor mezelf zou
beginnen bijvoorbeeld. Daar was ik
zo van overtuigd, dat ik al vroeg geld
spaarde. Dan kreeg ik 25 euro voor de
kermis, maar gaf daar maar de helft
van uit. De andere helft ging in mijn
spaarpot. Een eerste investering voor
mijn bedrijf."
„Ik was als tiener een harde werker,
had meerdere bijbaantjes tegelijker
tijd. Uiteindelijk koos ik voor het sla
gersvak. Nogal impulsief hoor. Ik had
me al ingeschreven op de mts, om
werktuigbouwkunde te gaan doen.
Maar het werd alsnog de slagersvak
school in Goes. Daar heb ik me voor
het eerst écht ingezet op een school.
Ik haalde mijn diploma's binnen zes
jaar, terwijl er eigenlijk zeven jaar
voor stond. Ik wilde leren, presteren."
„Dat is altijd het doel geweest. Het
zat ook net even mee. De toenmalige
slager in Schoondijke wilde ermee
stoppen. We waren er snel uit. In
1995 opende ik mijn zaak, samen met
mijn vrouw. Die kende ik toen een
halfjaar. Dat lijkt gekkenwerk, maar
het voelde goed, ook voor haar. Ze
zou onderwijzeres worden, ging naar
de pabo in Tilburg. Dat pakte dus
even anders uit. Ze geeft trouwens
wel een aantal dagen per week les in
Oostburg. Ze is al net zo gedreven als
ik om haar kennis door te geven."
„Klopt. Het werd ons ook sterk afge
raden. Een dynamische zaak kun je er
daar niet van maken, zeiden de zoge
naamde deskundigen. Ik krijg daar al
leen maar energie van, als mensen
zeggen dat iets niet kan. We hebben
onszelf toen een jaar gegeven om
onszelf te bewijzen. Nou, we zitten
hier nog steeds."
„Ik kwam van hier, dat scheelde in
het begin natuurlijk wel. Maar daarna
vooral: vasthouden aan ons plan, aan
onze ideeën. Ik heb altijd ontzettend
geloofd in eerlijkheid, in transparan
tie. Mensen zeggen dat ik trots uit
straal, dat je kan zien dat ik van mijn
vak houd. Dat is niet gespeeld: dat is
gewoon zo. Klanten geloven ons, ze
vertrouwen ons. Het gaat nu altijd
over 'eerlijk voedsel', over 'duurzaam
eten van dichtbij'. Ondernemers zeg
gen trots dat je bij hen nu zoutarm
kan eten, of glutenvrij. Nou, dat kon
bij ons allemaal vanaf dag één. Dat
was toen niet normaal hoor. Maar het
werkte wel."
„Die werkwijze en die filosofie zijn
geen doelen op zich, maar middelen
om te laten zien dat ik sta voor wat ik
doe. Uiteindelijk krijg je dat terug in
de vorm van vertrouwen en waarde
ring. Een voorbeeld: een paar zomers
geleden kwam er een nieuwe klant in
mijn winkel. Een Brabander, beetje
popie-jopie. 'Slager, ik zit op de cam
ping en ga biefstukken eten. Doe er
maar eens een paar'. Het was op een
donderdag, dus ik vroeg: wanneer ga
je die eten? Zaterdag, zei hij. Ik heb
mijn vlees teruggestopt in de koeling
en niks meegegeven. Hij stond me
met open mond aan te kijken. Dus ik
legde het uit: 'Als jij dit drie dagen
lang in een slecht gekoeld camping
koelkastje legt, is dat vlees zaterdag
niet zo lekker meer. Dan kom je hier
terug en zeg je tegen me: slager, het
was niet wat ik ervan had verwacht.
Bovendien getuigt het maar van wei
nig respect voor de koe. Dus kom za
terdag maar terug'. Nou, wat denk je:
de zaterdag was hij terug hoor. Hij is
nu een vaste klant, hij vindt het
PASPOORT
prachtig dat ik zo sta voor wat ik doe.
Maar wat ik dan nog mooier vind: ik
heb die man aan het nadenken ge
bracht. Over eten, over de manier
waarop je daarmee om gaat. Dat is
echt winst."
„Jazeker. Food is momenteel trendy.
Dat is prima. Maar mensen vergeten
de basis. Ja, we éten die dieren op, dat
is de natuur. Maar diezelfde natuur
vraagt ook om respect, om kennis
van hoe de boel in elkaar zit. Mensen
vergeten dieren als dieren te zien: ze
vinden het producten. Sommige
mensen snappen niet dat juist een
slager dat zegt. Die roepen: moet jij
nodig zeggen, jij maakt die beesten
dood. Maar dan moet je eens kijken
op wat voor manier ik met mijn die
ren omga."
„We hebben een eigen slachtvee
boerderij in Heille, dat is het uit
hangbord van de manier waarop we
werken. Toen ik 23 jaar geleden be
gon, wist ik al dat ik mijn eigen vee
wilde. De eerste jaren had ik nog
geen stal: toen kocht ik aan het begin
van de zomer wat koeien, zette ze in
een wei en slachtte ze in het najaar.
Beter dan niks, maar dat was het toch
niet voor mij. Achttien jaar geleden
kreeg ik de kans om met mijn oom
samen te gaan werken. Van zijn
melkveebedrijf maakten we een ge
zamenlijk vleesveebedrijf. Dat was
geen sinecure hoor. We kruisten te
snel, kalfjes gingen dood. Maar we
hebben doorgezet, we wisten: dit
kan. Nu loopt het geweldig. We heb
ben er zo'n 60,70 dieren rondlopen.
Omdat die van ons zijn, kunnen we
er helemaal onze eigen filosofie op
los laten. Ze krijgen voer dat ik zelf
ontwikkeld heb, leven in prima om
standigheden. Voordat ze de wei in
gaan, zorgen we dat de molshopen
verdwijnen. Want ik wil niet dat ze
hun poot bezeren. Ze liggen op rub
beren matten, ik zorg dat het gras in
de wei precies goed is. Dat komt
voort uit het respect dat ik voor die
dieren heb."
„Ik neem vaak de tijd even rustig
tussen hen door te lopen, ze te bekij
ken, te aaien, tegen hen te praten. De
blik die je dan van zo'n dier krijgt...
onbetaalbaar. In mijn zaak wordt ook
nooit met vlees gegooid. Nee: vlees
lég je neer. Ik gooi ook niets van een
dier weg. Wat ik niet gebruik, gaat
naar mensen die er tassen, geurtjes
of cosmetica van maken. Kwestie van
puur fatsoen. Dus kom bij mij niet
aan met: een slager maakt dieren
dood, dus die houdt niet van de na
tuur. Al die mensen die alleen gaan
voor goedkoop vlees, het goed ge
noeg vinden als het enigszins te eten
is, er geen moer om geven dat een
beest niet fatsoenlijk gelééfd heeft,
die moeten maar eens nadenken over
de manier waarop ze met de natuur
omgaan. Niet ik."
„Op kleine schaal wel. Ik geef lezin
gen, hou thema-bijeenkomsten in
onze zaak, neem de tijd om mensen
voor te lichten. Ik maak een persoon
lijke afspraak met klanten als ze dat
willen. Dat helpt. Ik merkte dat begin
deze eeuw, toen de mkz-crisis uit
brak. Ik had net enorm geïnvesteerd
in de zaak, en toen kelderde de ver
koop van vlees door die crisis. We
maakten ons wel zorgen, maar weet
je wat er hier gebeurde? Mijn omzet
steeg met 45 procent... Mensen lieten
het supermarktvlees links liggen en
kwamen daarvoor in de plaats naar
mij. Want ze wisten dat ze hier het
eerlijke verhaal kregen, dat ik en
mijn producten te vertrouwen zijn,
dat ze hier niet bedonderd worden.
Veel van die klanten zijn gebleven.
Die crisis heeft mij dus geholpen.
Door dichtbij mezelf te blijven."
„Die gedrevenheid en passie voel ik
bij alles wat ik doe. En dat is inder
daad meer dan mijn bedrijf. Sterker
nog: ik voel het als mijn plicht om
iets voor anderen te doen. Hier in het
dorp, bij de brandweer, bij de Rotary.
Kijk, ik heb hard gewerkt om te ko
men waar ik nu ben, maar uiteinde
lijk moet je ook gewoon geluk heb
ben. Met je gezondheid, met de plek
waar je wiegje staat, met de mensen
om je heen. Ik ben me daar heel erg
van bewust. Ik hoef niet zo nodig
meer geld te hebben, of duurdere
dingen te kunnen kopen. Geld is
voor mij alleen maar een middel om
persoonlijke doelen te bereiken, en
dan heb ik nog over. Dus ik kan wel
wat missen, of wat minder verdienen
dan wanneer ik een keiharde zaken
man zou zijn. Ik heb al zoveel be
reikt, en ik zie voor de toekomst al
leen maar méér kansen. Hoe rijk kun
je zijn?"
zaterdag 10 februari 2018
GO
Slager met een zwak
voor zij n koeien
Martijn de Koning
Die vechtlust, dat streven naar per
fectie, zat dat er bij jou altijd al in?
En een paar jaar later had je dus op
je 22ste een eigen slagerij.
Maar dat was toch wel een flinke
gok. Schoondijke is niet de eerste
plek waar je aan denkt als je als
ambitieuze, jonge ondernemer een
zaak wil beginnen.
Hoe is dat jullie gelukt?
Peter Tresonie
werd op 5 mei 1972
geboren. Toen hij
vijf jaar was, ver
huisde hij van
Breskens naar
Schoondijke. Hij
volgde de lts in
Oostburg en
daarna de slagers
vakschool in Goes.
Peter trouwde met
Marloes en begon
met haar in 1995
zijn slagerswinkel
in Schoondijke.
Samen hebben ze
drie kinderen: Ma
delief (18), Pepijn
(14) en Maurits (7).
Peter is maat
schappelijk erg ac
tief bij onder meer
de brandweer en
de Rotary. In
Schoondijke is hij
oprichter van de
Landbouwdag, die
nu tien jaar be
staat. Daarnaast
weet hij (bijna)
alles over tracto
ren.
Jij vindt dat hard nodig, dat men
sen anders naar eten gaan kijken.
Kun je dat veranderen?
Je vertelt enorm gedreven en ge
passioneerd over je vak. Wie jou
niet goed kent, zou denken dat je
er helemaal door wordt opgeslokt.
Maar je doet veel meer dan alleen
je zaak draaien.
