DeSjink
26
OLYMPISCHE SPELEN PYEONGCHANG 2018
Column
Onverstaanbaar accent, zijn blik richting bar.
„Of hij een grote pul bier kon krijgen?", begreep
iemand. De man kreeg zijn drank, niet lang daarna
stond het bargedeelte vol met luidruchtige men
sen, al dan niet op sokken. De bestellingen bij de
barvrouw gingen ondertussen in hoog tempo
door. Sjinkie Knegt is geen man van veel woorden.
Wie vraagt hoe zijn laatste dagen voor zijn eerste
olympische rit eruitzien, hoort: „Eten, drinken en
slapen." En dan is het weer stil, terwijl hij enigs
zins spottend in de rondte kijkt vanonder zijn ba-
seballcap. Zijn korte antwoorden maken hem niet
minder fascinerend.
'De Sjink', noemen teamgenoten hem. 'Held',
zeggen fans, terwijl media na het winnen van EK
en WK-titels en bijbehorende indrukwekkende
acties uitkomen op woorden als fenomenaal, ma
gistraal en onnavolgbaar.
Hij is een man uit de Friese polder, met een grote
vriendengroep die voor de EK in Dresden besloot
om samen met de familie van Knegt een touring-
bus af te huren. In de avond vertrekken en zo pre
cies voor de eerste afstand arriveren. Elet drinken
begon in Bantega en is in
Dresden nooit gestopt.
Zijn vrienden zijn er niet
in Zuid-Korea, uitgerekend
het land waar de schoenen
bij elke voordeur uitgaan.
Knegt kan hier geschiede
nis schrijven, door als eer
ste Nederlander ooit short
trackgoud te winnen. Op
elke afstand maakt hij kans.
Bondscoach Jeroen Otter
noemde zijn pupil twee da
gen geleden de beste short
tracker ter wereld. Opmer
kelijk, er zijn weinig coaches die voor het belang
rijkste evenement in hun sport tegen de buiten
wereld zeggen dat hun sporter de beste is. Aan de
andere kant worden shorttrackers in de finale niet
afgerekend op de klok. Langebaanschaatsers weten
dat ze als enige verantwoordelijk zijn, als ze na af
loop niet bovenaan de uitslagenlijst eindigen -
blunderende coaches die de verkeerde baan aan
wijzen op de wisselstrook daargelaten.
Nee, dan shorttrack, met z'n historie en met
Steven Bradbury in 2002 als beste voorbeeld. Hij
won olympisch goud dankzij andermans diskwa
lificatie, valpartijen en in de finale nog meer val
partijen. Bij shorttrack wint niet altijd de beste
shorttracker. Het zou bijna reden zijn de sport niet
serieus te nemen. Een kermissport, zeggen som
mige outsiders, maar dat doet de sport tekort. Kijk
vandaag maar naar Knegt op de 1.500 meter. En zie
dat het draait om van alles: conditie, techniek, tac
tiek, behendigheid en bravoure. Het is geen sport
voor helden op sokken.
Knegt kan
als eerste
Nederlander
ooit short
trackgoud
winnen
zijn.
Maar ook eeuwen gaan
voorbij. Langzaam kregen ze
vorm, de Winterspelen van
2018. Al lag er over het verlan
gen lange tijd een grauw
sluier. Er was een Russisch
dopingschandaal, er speelde
een eindeloze juridische soap
waar op den duur niemand
nog iets van snapte, er was de
dreiging van een gewapend
conflict tussen Noord en
Zuid. Je vergat bijna dat er ook
nog sportwedstrijden zouden
plaatsvinden in Pyeongchang
en Gangneung.
Nu is het wachten voorbij.
Die tenenkrommende ope
ningsceremonie is achter de
rug, het CAS heeft op het laat
ste moment nog een stel Rus
sen afgepoeierd. De weg ligt
open voor waar het op de Spe
len eigenlijk over zou moeten
gaan: sport, sport en nog
meer sport.
Verbazen
Stiekem konden we ons de af
gelopen dagen al verbazen dat
gemengd curling tegenwoor
dig op de olympische agenda
staat. Gemengd curling - daar
kun je oneindig veel grappen
over maken, maar je blijft er
toch naar kijken. Want op de
Spelen is elke wedstrijd inte
ressant. We kijken naar top
sport om emoties te zien en te
voelen, en die zijn hier gega
randeerd.
Aan Sjinkie Knegt tegen de
Koreanen in het hol van de
leeuw.
Aan Lindsey Vonn, de
blonde lawine.
Aan Martin Fourcade tegen
een leger schietende Noren.
Aan de Russische ijs
hockeyers, die de eer van hun
land moeten redden in de
sport die Vlaatje Poetin het
meest aan het hart gaat.
Aan Akwasi Frimpong.
Aan Jan Smeekens en zijn
wraak op de twaalfduizend
sten.
W Alles ligt onder
een vergrootglas.
Op alles staat bij
de Spelen druk
Aan één ijshockeyploeg met
Koreanen uit twee verschil
lende Korea's die spelen voor
iets groters dan medailles.
Aan Jillert Anema die op een
Amerikaanse televisiezender
nog maar eens de vloer aan
veegt met de sportcultuur
van de Verenigde Staten.
Aan Noriaki Kasai, de
schansspringer die de bron
van de eeuwige jeugd gevon
den heeft.
Aan Kjeld Nuis versus Koen
Verweij, de strijd tussen
schaatsers die in een parallel
universum samen in een boy
band zingen en met ontbloot
bovenlijf poseren in de Tina.
Aan rodelen en aan skele-
ton, vooruit en achteruit
sleetjerijden - of andersom.
En aan al die andere spor
ten en wedstrijden, aan al die
extase en euforie, aan al die
tranen die zullen worden ver
goten.
De Spelen zijn begonnen.
Eindelijk.
Zoek je mooiste jurk uit, trekje
zondagse pak aan. Pak het vliegtuig
naar Korea of duik jubelend in je favoriete
plekje op de bank. Want het is zover: de
Olympische Spelen zijn begonnen.
THIJS
ZONNEVELD
Jarenlang lag het
in de verre
verte. Een stip
op de horizon,
een ster in de
ruimte. Pye
ongchang 2018,
het klonk als een toekomstige
kolonie op Uranus of een paar
melkwegstelsels verderop.
Het was zo ver weg dat je er
niet naar af durfde te tellen.
Vier jaar, drie jaar, twee jaar -
het hadden net zo goed vier,
drie of twee eeuwen kunnen
Elke deelnemer heeft er ja
renlang naartoe geleefd, er
duizenden trainingsuren in
gestopt. Op de Spelen móet
het eruit komen. Alles ligt on
der een vergrootglas. Op alles
staat druk.
Het is de komende twee
weken elke dag Sinterklaas. Er
zijn zoveel cadeautjes om uit
te pakken, er is zoveel om
naar uit te kijken. Denk aan
de bijna wanhopige jacht naar
olympisch tienkilometergoud
van Sven Kramer.
Aan de definitieve door
braak van Suzanne Schulting.
zaterdag 10 februari 2018
GO
@lvdgeest
Het vuur brandt en
wij vanaf nu ook
Laatst kwam ik in een restaurant van een ho
tel in Dresden een man op sokken tegen.
M
A Sven Kramer tijdens de training. Pakt hij aanstaande donderdag dan eindelijk olympisch
goud op de 10 kilometer? foto pim ras
@thijszonneveld
Gangneung
