Met 'Aslral
hij Beli'ast muzikaal op de wereldkaart
Weeks' brak Van Morrison door en /elIe
.ïfwy/vWj\
ussen haar mooie vriendinnen in is zij
het lelijke eendje: flets en onopvallend.
Niet het eerste meisje om verliefd op te
worden. Maar als je met haar in gesprek
raakt, treft haar sprankelende geest je en
merk je dat ze lief, slim en grappig is. En
dicht bij dat alledaagse gezicht zie je
opeens hoe mooi haar ogen zijn. Er is
geen houden meer aan: tot over je oren...
Zo is Belfast, de hoofdstad van Noord-
Ierland. Veel stedelijk schoon vind je er
niet. Amper mooie gebouwen, op enkele
uitzonderingen na, zoals het stadhuis.
Fraaie parken en groene dreven? Je moet
ze met een lantaarntje zoeken. De straten
zijn eerder grauw dan fleurig. En alleen
met veel welwillendheid heeft het in
beton gegoten waterfront langs de rivier
de Lagan iets aantrekkelijks. Het zegt veel
over de stad en haar inwoners dat de be
langrijkste landmarks twee afgedankte
gele scheepsbouwkranen zijn, Samson
en Goliath.
En toch: wat een fijne, ontspannen
stad! Wat een heerlijke mensen! Je voelt
het op straat, die positieve, warme, vrien
delijke vibe van Belfast. Je merkt het in
de talloze pubs die maffe namen dragen
als The Dirty Onion en The Thirsty Goat.
En je ziet het voor je ogen gebeuren als je
contact maakt met de inwoners. Mannen
die ogen of ze je elk moment de kop van
het lijf willen trekken, breken open in
een brede glimlach. „Hi mate, h'reye
Vrouwen gaan stralen en beginnen tegen
je te ratelen in hun even onweerstaanbare
als onverstaanbare Noord-Ierse tongval.
In Belfast heerst
een grenzeloos op
timisme over een
betere toekomst. De
stad wil niets liever dan haar door de bur
geroorlog belaste verleden achter zich
laten. Nieuwe, bijna megalomane attrac
ties, zoals Titanic Belfast (zie kader), trek
ken miljoenen bezoekers van over de hele
wereld. De stad is een vaste pleisterplaats
voor cruiseschepen; jaarlijks meren er
negentig aan. Het glamoureuze Victoria
Square winkelcentrum - kosten: 400 mil
joen pond - zou in een grote Aziatische
stad niet misstaan.
Inwoners vertellen met liefde en trots
over hun stad, hoe prettig het leven er is
nu de broederstrijd voorbij is die families
splijtte. In een van de talloze pubs raak je,
onder het genot van een pint Guinness
snel in gesprek met wie maar naast je zit.
„De Troubles liggen achter ons, mate, we
kijken alleen nog naar de toekomst."
Na een of twee van de donkere, bittere
biertjes wordt merkbaar hoe vers de
wonden nog zijn, hoe dicht het trauma
van het geweld onder de oppervlakte ligt.
Iedereen heeft zijn verhaal, iedereen
heeft omgekomen familieleden, vrienden
en bekenden.
Hekken en afzettingen
„Het was een klotetijd", zegt Terri
Hooley (68), een plaatselijke punkicoon
die tegenwoordig toeristen rondleidt.
„Als je naar het uitgaanscentrum Cathe-
dral Quarter ging, moest je langs hekken
en afzettingen met politie en militairen,
's Avonds moesten de kids zich een
weg terugvechten naar huis."
Zelf ontkwam hij ternauwernood aan
een moordaanslag. „Drie mannen trok
ken me uit een taxi en ik zou zeker zijn
neergeschoten als omstanders niet tus
senbeide waren gekomen." En waarom?
Hij weigerde partij te kiezen in het con
flict en speelde met zijn punkband The
Undertones in katholieke en protestantse
wijken. „Katholiek of protestant? Fuck off,
we zijn allemaal mensen!"
Elke centimeter in het centrum ademt
muziekgeschiedenis, weet Hooley. Zo is
er het minuscule podium achterin de pub
The Duke of York, waar in 1993 de band
Snow Patrol zijn eerste optreden ver
zorgde, voor een publiek van dertig man.
„Die krijgen nog elk jaar een kerstkaart
van zanger/gitarist Gary Lightbody."
481 zaterdag 10 februari 2018
WG
