i
4 Kroniek
Hugo Borst schrijft over zijn moeder, die aan alzheimer lijdt. Dat ze veel
in een rolstoel zit, betekent dat een arm om haar heen moeilijker wordt.
eneer Alzheimer, die
vuile schurk, pakt ma
steeds meer af. Het gaat
gestaag, maar ook bij
een glijdende schaal
kun je het ineens zien. Dit is weer
zo'n moment: ma's rollator kan bij
het grofVuil. (Hoewel, zonde, dat ding
ziet er nog als nieuw uit.) Naar zolder
dan. (Nee, die hebben ze niet in het
Verpleeghuis.) Op Marktplaats. (Zin
loos, er staan er 2023 te koop.) Enfin, u
begrijpt wat er aan de hand is: ma is
definitief gestopt met lopen.
Een maand of drie geleden schreef
ik geschrokken op dat het stukje van
bed naar de tafel in de gemeenschap
pelijke huiskamer niet meer lukte
met de rollator. Teleurgesteld duwde
ik ma in een rolstoel voort. Maar zo
waar, ma herrees. Niet dat het een
wederopstanding was. Ma deed
steeds een uiterste krachtsinspan
ning. Het ging moeilijk hoor, dat
lopen. Het was natuurlijk allang geen
lopen meer. Het was niet eens sloffen.
Het was schuifelen.
Dat schuifelen viel niet mee. Ma's
handen staan steeds meer in een
kramp, nog zo'n uitwas van gevor
derde dementie. Vooral haar linker
hand werkt niet lekker meer. De
spieren trekken samen. Het is een
knuist geworden. De vingers kunnen
niets meer omklemmen. Pak dan
maar eens een handvat van een rolla
tor beet.
Ma zit nu dus in een rolstoel aan
tafel. Die is speciaal voor haar afge
steld. Ik baal van de hoge leuning. Ik
zit vaak met mijn arm om ma heen.
Toen ma nog kon schuifelen en aan
tafel aan een gewone stoel zat, ging
dat uitstekend. Nu niet meer. Die rol
stoelleuning zit me in de weg.
Ma's schoenen kunnen we ook
wegdoen. Zelfs als ze in haar rolstoel
naar buiten gaat komend voorjaar zal
ze haar heerlijke, zachte pantoffels
aanhouden.
Als we toch op comfort inzetten:
IN HET VOORJAAR
ZALMAHAAR
PANTOFFELS
AANHOUDEN
mijn schoonzus en mijn vrouw heb
ben pyjama's gekocht voor ma. Van
die heerlijke katoenen. Die mag ze
overdag aanhouden - weg met de
synthetische kleren. Over de pyjama
een lekker warm vest. En warme sok
ken eronder natuurlijk.
Meneer Alzheimer heeft nog eens
toegeslagen. Ik krijg net een appje van
mijn broer. Tandarts ma belde. Of het
goed is dat ze losse tand verwijderen? Ze
willen het volgende week doen. Kan ik
akkoord geven?
Ik had die tand al zien bewegen.
Het is een hoektand. Er gaat een ivo
ren wachter sneuvelen. Er komt een
zwart gaatje in ma's rijtje tanden. Ik
vind het een afschuwelijke gedachte,
maar ik ken één iemand die het nog
erger had gevonden.
Inderdaad.
Ma zelf. 41
E Reageren?
magazine
@persgroep.nl
Uitgelopen
magazine 27
