ER WAREN ALLEMAAL
NISJES EN HOEKJES IN
DE LOBBY VAN HET
HOTEL, NIEMAND HEEFT
ONS GEZIEN
Wie: Jan (55) en Pauline (53)
Emmelkamp
Samen: dertien jaar, bijna tien jaar
getrouwd
Ontmoet: in een hotellobby
Jan: „In oktober 2004 belandde ik in
hotel De Koperen Hoogte in Zwolle
voor een informeel werkoverleg. Met
een glas wijn in de hand liep ik met een
collega door de grote lobby."
Pauline: „Ik had er een diner met
werkrelaties. Ik was naar de wc ge
weest, liep terug naar het restaurant en
baf, ik botste tegen Jan op."
Jan: „Het glas wijn gooide ik voor
namelijk over mezelf heen, maar er
kwam ook wat wijn op de panty en
schoenen van Pauline terecht. Na het
gebruikelijk 'och, sorry sorry' keek ik
haar aan en dacht meteen: '0, jee'. Haar
stem klonk leuk, haar ogen sprankel
den. Pats boem: alles leek leuk."
Pauline: „We haalden iemand van het
personeel erbij om de boel op te rui
men en stonden ondertussen wat te
kletsen. Wat een leuke guitige kop,
dacht ik. Ik kon niet te lang wegblijven
van het diner, dus vroeg ik: Tot hoe laat
ben je hier? Ik móest nog even verder
kletsen met deze man."
Jan: „Het was iets intuïtiefs. Dit was
niet zomaar een leuke vrouw waarna je
de schouders ophaalt en weer terug
naar huis rijdt. Pauline wakkerde met
een iets aan wat ik niet kon negeren."
Pauline: „Terug aan tafel heb ik geloof
ik behoorlijk stom zitten grijnzen. Na
het toetje kondigde ik aan dat ik nogal
moe was en naar huis wilde, maar ik
ging gewoon naar de lobby."
Jan: „Er zijn daar allemaal hoekjes en
nisjes; niemand heeft ons gezien."
Pauline: „We hebben het vanaf dat
moment niet gemakkelijk gehad. We
zaten allebei in een huwelijk en had
den jonge kinderen. Maar vanaf die
botsing, was duidelijk: we kunnen niet
meer terug."
Jan: „Zo'n klik, dat maak je denk ik
maar één keer in je leven mee."
magazine 25
