4
MARCO KROON VERKLARING
Er is mij de afgelopen weken zo vaak de vraag gesteld waarom ik het
geweldsincident uit 2007 (Afghanistan) niet eerder dan vorig jaar heb gemeld bij Defensie.
Om het Openbaar Ministerie niet voor de voeten te lopen heb ik daarop tot nu toe geen
antwoord gegeven. Echter, naar nu blijkt is gisteren opnieuw daarover in de pers gespeculeerd
en zal ik, ter voorkoming van een verkeerde beeldvorming, alsnog een verduidelijking geven.
Majoor Marco Kroon brengt op deze pagina's zijn persoonlijk relaas over de gebeurtenissen in 2007
waarmee hij vorige maand in het nieuws kwam.
Zo'n tien jaar geleden was ik betrokken bij een ge
heime operatie in Afghanistan. Ik was op dat mo
ment de commandant van een eenheid en droeg de
verantwoordelijkheid voor de veiligheid van mijn
mannen en het slagen van de operatie.
Tijdens deze operatie ben ik op een bepaald mo
ment gevangengenomen door de vijand. Gedurende
deze korte gevangenschap ben ik op een uiterst
hardhandige wijze ondervraagd, mishandeld en bo
venal ernstig vernederd.
Tijdens deze brute ondervraging probeerde de
leider van deze groep te achterhalen wie ik was en
wat ik in Afghanistan deed. Ondanks de brutalitei
ten waaraan ik tijdens de ondervragingen werd
blootgesteld, heb ik mijn opdracht geheim weten te
houden.
Ik ben op enig moment vrijgelaten. Waarom is mij
nog steeds niet helemaal duidelijk. Maar ik vermoed
dat ik deze personen met succes heb weten te mis
leiden. Een ding wist ik zeker: de leider van de groep
die verantwoordelijk was voor deze gewelddadighe
den, zou mogelijk onze operatie in gevaar kunnen
gaan brengen. Ik kon dit niet laten gebeuren. Ik
woog nauwkeurig af wat te doen. Moest ik dit inci
dent melden met het risico dat alle door de geheime
operatie opgebouwde resultaten gecompromitteerd
zouden worden of moest ik zelf eerst onderzoeken
wie en wat er achter deze 'operatie' tegen mij
schuilging? Ik koos weloverwogen voor het laatste,
om op die manier ook tot een betere briefing te
kunnen komen bij mijn werkgever.
Ik onderzocht de situatie omdat ik wilde weten wie
de leider precies was. Ik deed onder meer navraag
bij een internationale organisatie om na te gaan of ik
de leider gevangen kon nemen en hem bij deze or
ganisatie onder kon brengen. Ik ontdekte tijdens dit
onderzoek meer van zijn gangen en zag dat de man
in de weken na mijn vrijlating steeds dichterbij
onze operatie kwam. Dit bevestigde mijn gevoel. Dit
sterkte mij in mijn plan om hem gevangen te ne
men en hem uit te leveren aan de organisatie. Ik
wist dat dit niet eenvoudig zou zijn. Het was een
IK GREEP IN EEN REFLEX
NAAR MIJN WAPEN EN
VUURDE HET MAGAZIJN LEEG
moeilijke afweging waarbij ik alle kansen en risico's
goed moest beoordelen.
Op een avond, enkele weken na mijn vrijlating,
trof ik de man uiteindelijk aan op een andere locatie
dan waar ik hem verwachtte. Hij was ditmaal, an
ders dan toen hij en zijn mannen mij gevangenna
men, gewapend met een AK-47. Hij was die avond
ook niet alleen.
Ik herkende de man uit duizenden. Toen ik uit
mijn voertuig stapte om hem te gijzelen, herkende
hij mij ook en hij greep naar zijn wapen. Het was op
dat moment 'hij of ik'. De man liet mij geen keuze.
Ik realiseerde mij dat ik hem niet langer kon gijzelen
en als gevangene kon meenemen. Ik moest nu aan
mijn leven denken. Flitsen van zijn brute handelin
gen tijdens mijn gevangenschap kwamen in één
klap weer allemaal naar boven. Ik greep in een reflex
naar mijn wapen en vuurde gericht mijn hele maga
zijn leeg op het lichaam van de man. Hij was dood.
Zijn collega was inmiddels gevlucht. Ik fouilleerde
hem want ik wilde weten wie hij was en wat hij van
mij en de operatie wist. Wat ik vond, was schok
kend.
De emotie die toen door mij heenging, zal ik
nooit vergeten. Ik realiseerde mij dat ik zojuist een
man had gedood die hoogstwaarschijnlijk verant
woordelijk was voor de verwoesting van vele levens.
Een man die zeker niet had geaarzeld om mij op dat
moment te doden.
Waarom heb ik dit toen daarna niet direct gemeld?
Ook dat kan ik uitleggen. Als beëdigd officier wordt
men geacht om meerdere niveaus hoger mee te den
ken. Destijds was het mijn oordeel als commandant
dat als ik het incident zou melden, het voortbestaan
van de geheime operatie in gevaar zou komen door
dat deze mogelijk zou worden stilgelegd voor on
derzoek, waardoor de vijand meer tijd zou hebben
donderdag 8 februari 2018
GO
DE MAN LIET
MIJ GEEN
KEUZE
