O
Jerry Goossens
8 januari om 10:57
Beminde FB-vrinden, hopelijk was het jelui
reeds opgevallen dat ik hier a! geruime tijd
geen snaakse status updates meer deel. Dat
komt omdat ik FB van mijn telefoon heb
verwijderd. Helemaal afscheid nemen durf ik
niet (bovendien heeft een gekend Italiaans-
Nederlandse filosoof ooit gezegd dat zulks
helemaal niet bestaat, so there you have it)
maar vaak zal ik hier niet meer vertoeven. Als
ik niet op berichten reageer heeft dat dan ook
niets met desinteresse te maken -hoewel dat
in voorkomende gevallen uiteraard nog altijd
mogelijk is- maar met mijn afwezigheid.
Groeten jullie Mark Zuckerberg van mij?
Toodles!
ijl) Vind ik leuk
(Q Reageren
oge de lezer van deze
krant mij het pislollige
toontje vergeven, maar
met bovenstaande woor
den nam ik aan het begin
van het nieuwe jaar afscheid van mijn
1472 Facebookvrienden. U ziet, dat ging
gepaard met de nodige slagen om de arm.
Ik heb mijn tien jaar oude banden met
het sociale medium dan ook niet radicaal
doorgesneden. Anders dan vaak wordt
beweerd is dat wel degelijk mogelijk. Via
de URL https://www.facebook.com/
help/delete_account kan iedereen zijn
complete FB-geschiedenis met een en
kele muisklik verwijderen. Onomkeer
baar. Hoewel de spijtoptant ervoor kan
kiezen al zijn FB-data te downloaden,
voelt zo'n definitieve breuk toch als een
digitale variant op Eternal Sunshine of
the Spotless Mind, de hartverscheurende
speelfilm waarin twee ex-geliefden hun
herinneringen aan elkaar uit hun geheu
gen laten wissen, teneinde hun liefdes
verdriet niet meer te hoeven voelen.
Niet dat ik verliefd was op Facebook
- vooruit, een béétje dan - maar in het
voorbije decennium hadden we zo veel
lief en leed gedeeld, dat een afscheid-
voor-altijd op digitale zelfmoord begon
te lijken. Zelfs de optie voor Facebook-
verlaters met koudwatervrees heb ik niet
gekozen: je profiel voor onbepaalde tijd
onzichtbaar maken. Nee, mijn variant
was de lafste. Een bericht waarin ik mijn
afwezigheid verduidelijkte. Een om
zwachtelde verontschuldiging ook,
voor alle verjaardagswensen die ik de
komende tijd niet zal versturen en alle
berichten die ik ongelezen laat. Geen
zelfmoord, eerder een langdurige vakan
tie waarvan ik niet weet of, en in dat
geval, wannéér ik ervan terugkeer.
Amerikaanse landverhuizers die hun
schulden niet meer konden betalen,
timmerden in de 19de eeuw vaak een
bordje op hun deur met de tekst Gone
to Texas alvorens de benen te nemen.
Zoiets zou ik op mijn FB-wandje willen
spijkeren. Gone to Texas. Mark Zucker
berg mag weten hoelang dat gaat duren.
Mijn huiver om de banden voorgoed te
verbreken, heeft niet alleen met de angst
voor onomkeerbaarheid te maken, maar
ook met het eenvoudige feit dat ik met
mijn vertrek geen groot statement wil af
geven. Tuurlijk, ook ik maak mij zorgen
over de nog altijd groeiende macht van
sociale media. Over de verspreiding van
nepnieuws en de invloed die dat op onze
democratieën heeft. Over het vergaren
van metadata en het gemak waarmee wij
al onze privacy vrijwillig hebben opge
geven. Big Brother is geen genadeloze
potentaat gebleken, zoals George Orwell
in zijn 1984 voorspelde, maar een verlei
der die digitale spiegels en kraaltjes uit
deelt in ruil voor ons profiel.
In het aanbevelenswaardige boek Je
hebt wél iets te verbergen citeren Maurits
Martijn en Dimitri Tokmetzis de hoofd-
econoom van Google (een zo mogelijk
nóg Biggere Brother), die zegt: 'Iedereen
verwacht dat hij wordt getrackt en gemo-
nitord, aangezien de voordelen van
gebruiksgemak, veiligheid en geleverde
diensten zo groot zijn.' Dat resulteert in
wat Martijn en Tokmetzis de 'privacy-
paradox' noemen. Ik citeer: 'De neiging
om privacy belangrijk te vinden, maar er
niet of nauwelijks naar te handelen.'
Verzet
Voila, that's me. Want als je die gluurder
uit Palo Alto buiten de deur wilt houden,
zul je ook Whatsapp, eigendom van Face
book, moeten opgeven. Een vriend be
sloot vorig jaar om die reden een
Signal-account aan te maken. Dat is een
zogenoemde 'open source' berichten-
service die de privacy van zijn gebruikers
respecteert - althans, dat moeten we aan
nemen - en overeind wordt gehouden
door donaties.
Dat klinkt als een uitstekend alterna
tief. Ware het niet dat er bergen moeten
worden verzet voordat mijn oude moe
dertje en mijn dochters overstappen. Tot
die tijd blijft Signal een krachteloos sym
bool van verzet, dat ik alleen gebruik om
die ene vriend te bereiken, plus de
groepsapp (groepssig?) van de vrienden
club waarvan wij beiden deel uitmaken.
Waarmee ik maar wil zeggen dat ik
geen onversaagde strijder voor online
privacy ben. Ik wil vooral niet de indruk
wekken dat ik de donquichot van de
sociale media ben. Al was het maar
omdat het zo lullig overkomt, mocht ik
besluiten met hangende pootjes terug
te keren.
Nee, de belangrijkste redenen waarom
ik er op Facebook tussenuit ben geglipt
luiden als volgt:
1. Ze zullen denken dat we engelen
zijn, de nieuwe, briljante roman
van Bert Natter.
0°
421 zaterdag 3 februari 2018
WG
