Ik werd overgegooid naar de mosselboot van Yerseke
9
Yerseke kroop
tijdens de Ramp
door het oog van de
naald. Nadat het
grootste gevaar
geweken was,
besloten tientallen
schippers uit te
varen om hulp te
verlenen.
Het mandje dat de 23-
jarige Arnout Sinke in
zijn handen kreeg,
gooide hij van een
meter hoogte in een
hoek van het ruim. „Niet hard
hoor", haast hij zich te zeggen.
Waar normaal de opgeviste mos
sels werden bewaard, lag nu huis
raad van tientallen Schouwse ge
zinnen. „Kussens, dekens, net wat
mensen nog mee hadden kunnen
nemen", herinnert de nu 87-jarige
Yersekenaar zich.
Toen even later een huilende
vrouw in paniek aan boord kwam
en schreeuwde om haar kind,
haastte Sinke zich naar het ruim.
„In dat mandje lag haar baby! Ik
heb geen idee meer hoe ze heet
ten, maar naderhand zijn die men
sen nog eens bij ons thuis op be
zoek geweest. Nee, zulke dingen
vergeet je nooit meer."
Het tafereel speelde zich af bij de
Heerenkeet. Dit café op de dijk na
bij de Schelphoek diende als
vluchtplaats voor honderden
mensen. De eerste keer dat de fa
milie Sinke er kwam, namen ze er
zoveel mogelijk mee. Het café was
voor hen bekend terrein, vertelt
Arnout Sinke. „We hadden oester
percelen in De Prommel en De
Flauwers. Destijds overnachtte je
dan nog daar en kwamen we dik
wijls in het café aan het haventje."
Maandagochtend 2 februari be
sloot zijn vader Jan Sinke naar de
Heerenkeet te varen. Zoon Arnout
moest zoveel mogelijk brood bij de
bakker halen, want daar zouden ze
wel behoefte aan hebben, dacht
zijn vader.
Tot haar grote verbazing ontdekt
Anneke Jumelet tijdens een voor
vertoning van de film Stormvloed
Het gevoel dat de
groep Yersekse
schippers 'vergeten
schippers' zijn
in de Schelphoek dat de rol van de
Yersekenaren bij de Heerenkeet
totaal buiten beschouwing is gela
ten. Eerder had ze gehoord dat de
enige nabestaande van Hubrecht
Koster, de man die als eerste door
het stroomgat bij Ouwerkerk voer
om mensen te redden, niet eens
meer wordt uitgenodigd voor
plechtigheden. „Naar Koster is
zelfs een nog een straatje ver
noemd in Ouwerkerk", weet Ju
melet. Als dochter van één van de
andere redders, Jeroen Vette, is ze
aardig bekend met de verhalen van
de Yersekse oester- en mosselvis
sers.
„Gaandeweg bekroop mij het
gevoel dat de groep Yersekse
schippers inmiddels 'vergeten
schippers' zijn en dat in het alge
meen, en in het Watersnoodmu
seum, nog niet voldoende aan
dacht aan hen is besteed. Ik heb
daarom besloten hun actieve rol,
waarin zij staaltjes van helden
moed hebben getoond, aan de ver
getelheid te ontrukken door gege
vens op te duiken voordat het te
laat is." Het begon met een inven
tarisatie, maar Jumelet heeft in
middels zoveel verhalen verza
meld dat ze later dit jaar een
boekje wil uitgeven. „Wat mij op
viel was dat ook anderen in Yer
seke zich hebben ingezet voor de
slachtoffers. Bakkers hebben dag
en nacht brood gebakken en men
sen werd eerste hulp geboden."
De Yersekse schippers voeren
dagen-, soms wekenlang met zo'n
twintig boten uit naar Tholen,
Schouwen-Duiveland en Noord-
Beveland. Maar ook aan het veel
dichterbij gelegen Kruiningen
werd hulp verleend. Kees van
Damme (90) laadde maandagoch
tend vroeg met zijn broer Jo een
roeibootje op een vrachtwagen.
„Ter hoogte van het spoor konden
we niet verder rijden over de
Zanddijk en zijn we gaan varen.
De eerste mensen hebben we ge
red in de huisjes die toen nog een
stukje verderop onder aan de dijk
stonden." Later, vertelt Van
Damme, is hij vele malen naar
Schouwen-Duiveland gevaren,
onder andere met boeren die wil
den kijken wat er nog over was
hun boerderij. „In Nieuwerkerk
zijn we nog op een hoop aardap
pels gevaren", herinnert Van
Damme zich. „En met de spullen
die we hadden meegenomen, had
den wij opeens een muizenplaag
aan boord."
Uit de gesprekken die Anneke
Jumelet met de vissers heeft ge
had, komen ook de minder fraaie
verhalen naar boven. Burgemees
ters die in sommige plaatsen veel
te laat in actie kwamen, het wan
trouwen van slachtoffers ten op
zichte van de Yersekenaren die
hulp aanboden, verhalen over
plunderaars. Sinke: „Ik weet nog
heel goed dat ik in Wemeldinge
een Belg aan boord kreeg, die mee
wilde naar Zierikzee. Ik ver
trouwde het niet en vroeg onder
weg aan militairen om hem in de
gaten te houden. In Zierikzee be
trapten ze hem op een inbraak bij
een goud- en zilversmid!"
Deel uw
persoonlijke
verhaal
vrijdag 26 januari 2018
PC
Onderbelichte heldendaden
Anneke Jumelet met oud-redders Kees van Damme (I) en Arnout Sinke in Yerseke. foto mechteld jansen
Joeri Wisse
-Anneke Jumelet
Hubrecht Koster, of 'de held van Ouwerkerk' van de YE 4, na te
rugkomst van een van zijn reddingstochten rondom Ouwerkerk.
MOp maandag 2
februari bij op
komend tij heb
ben vissers uit
Yerseke de
moed gehad om
door het gat van
Ouwerkerk naar
binnen te varen. Zij hadden via ra
dioberichten begrepen dat er veel
water naar binnen stroomde en
schatten in dat hun platbodemboten
misschien wel heel dicht bij Ouwerk
erk konden komen. Een helikopter
heeft hen de eerste keer begeleid.
Ze meerden aan bij 't Slop bij bakker
Van den Berge. In het donker, nadat
het eb geweest was, werden we in
de boten geladen. Ik was op de
Goese boot beland en werd letterlijk
overgegooid naar de mosselboot,
die direct terug naar Yerseke voer.
Enige tijd voor hoogwater voeren
we weg. Het begon al wat licht te
worden. Wij, de kinderen, werden
weer in een kooi gestopt. Onze boot
voer uit het gat, maar liep later vast
op een zandbank. Daar hebben we
tot het tij keerde stil gelegen.
Een vliegtuig gooide Zweeds witte
brood met boter en suiker op de
plaat. De grote jongens, mijn broer
en neef, mochten met de volwassen
mannen mee om het op te halen.
Het was mooi weer, de zon scheen
en de wind was veel minder. De bo
terhammen waren een soort taart
jes voor ons. Nooit heb ik meer zulk
lekker brood gegeten, zelfs niet in
Zweden!
Toen de vloed kwam slaagde de
schipper erin de boot los van de
plaat te varen en voeren we naar
Yerseke, waar de hele familie van
mijn moeder ons op stond te wach
ten op de kade. Voor ons kinderen
was het een enorm avontuur ge
weest, omdat we feitelijk nog onwe
tend waren van al het onheil dat ge
schied was. Je wist dat het iets heel
ergs moest zijn, want de wanhoop
en de vele tranen van de grote men
sen zal ik nooit vergeten.
Later hoorde ik van een visser dat
De redactie is op zoek naar
persoonlijke verhalen over de
Watersnoodramp. De bijdragen
die we ontvangen, plaatsen we
op onze website. U kunt uw
verhalen mailen naar
web@pzc.nl.
mijn opa in Yerseke - iemand voor
wie de zondag heilig was - driekwart
jaar lang elke zondag met ovens
brood bakte voor de mensen die op
Ouwerkerk bezig waren met oprui
men en zoeken naar vermisten. De
mosselschippers brachten dat
samen met mijn ouders en andere
vrijwilligers naar het dorp. Zelfs opa
wist dat heerlijke Zweeds wit niet
tevoorschijn
te toveren!
Getuigenis uit
de collectie
van het Wa
tersnoodmu
seum.
