'Als we dorst hadden kregen we water uit de kruik in ons bed' COUPURE 1 9 Kees van der Maas was gymnasiast, toen het water in Zierikzee kwam. Op de hoeken van de straten kolkte het. Dat was spannend, avontuurlijk. Deel uw persoonlijke verhaal 26 JAN t/m 24 MRT 2018 BIJ U IN HET THEATER www.theaterzeelandia.nl Vanuit Concordia heb ben we zicht op het Havenpark. Kees van der Maas was hier op die roemruchte eerste februari van 1953. Toen stond het hele park blank. Aan de noordkant woonde een oom van hem, naast het Vrijpoortje, in het monumen tale pand 'In de witte Swaen'. Dat stortte volledig in, net als het poortje. Na de Ramp is het huis in originele, zeventiende-eeuwse stijl herbouwd, met gevelsteen en an dere ornamenten. Niet van oud te onderscheiden. In het Zeeuwse krantenland is Kees van der Maas een bekende naam. Van 1956 tot 1997 was hij aan de PZC verbonden, waarvan ze ventien als hoofdredacteur. Nu woont hij in 's-Heer Abtskerke. Maar hij is een geboren Zierikzeeë- naar. Zoon van de horlogemaker annex goud- en zilversmid in de Poststraat. Vijf zussen had hij, vier waren er ouder, eentje jonger. Van der Maas was vijftien jaar toen het water in de stad kwam. In die tijd zat hij op de gymnasium-afdeling van de Rijks-HBS. De school viel meteen stil, de dagen na de waters nood. Pas na de zomervakantie werden de lessen hervat. Het was een kleine school, met honderd vijftig leerlingen. Er waren twintig gymnasiasten. Toen hij eindexa men deed was hij de enige alfa. Van der Maas vertelt dat Schou- wen-Duiveland zeer vertrouwd was met water: „We hadden de inundatie meegemaakt, in 1943. Toen is ons gezin geëvacueerd, we woonden twee jaar in 's Graven moer, in de buurt van Breda. Schouwen-Duiveland was altijd een echt eiland. Je had in Zierikzee ook daadwerkelijk dat gevoel. Als je ervan af wilde, had je hoe dan ook met water, met veerboten te ma ken. Naar Anna Jacobapolder, naar Kats. Het was lange tijd zo, dat de frequentie van de veerboten de omvang van het toerisme bepaalde. Er ging ook een boot van Zijpe naar Numansdorp. Schou wen is altijd op Rotterdam gericht geweest. Je had hier een lijn van de RTM, de Rotterdamse Tram Maat schappij. Die is met de Ramp ver dwenen." „Op zaterdag 31 januari waaide het al erg hard. Ik ben gaan kijken bij het Havenkanaal. Het water stond hoog, tot op de kades, er wer den al vloedplanken ingezet om te voorkomen dat het water in de naar beneden lopende straatjes zou ko men. 's Nachts bleek dat de vloed planken het water niet konden te genhouden, het spoelde eronder door of de planken braken. Wij woonden tegenover het oude stad huis, op een wat hoger punt, bij ons kwam het water niet. Omdat het carillon van het stadhuis en de klokken in onze winkel voor heibel zorgden, duurde het even voor wij de sirenes hoorden. Het was toen 2 of 3 uur in de nacht. Vijftig tot zes tig meter bij ons vandaan kolkte het water. We hoorden dat er in de lager gelegen delen precaire situa ties waren, dat er mensen waren omgekomen. In het stadhuis waren de wethouders present, dat konden we zien, en politie en brandweer waren volop in actie. Ik ging kijken op de straathoeken, waar het water stroomde. Dat was spannend, avontuurlijk. Op het Havenplein en rond de Grote Kerk werd vee sa men gebracht. Schouwen-Duive land was anderhalve dag van de buitenwereld afgesloten, van zon dagnacht tot maandagavond. De eerste ochtend van de Ramp hoorde je op de radio alleen verha len over Dordrecht, de Zuid-Hol landse Eilanden. Wij zaten op een totaal vergeten eiland." Dijkherstel „Het een interessante tijd. We wer den weer geëvacueerd, in juni 1953 keerden we terug. Ik ben toen rond gaan kijken wat er te doen viel. Er was inmiddels een Dienst Dijkher stel Schouwen-Duiveland opge richt. Die zat in 's Lands Kamer op het Havenpark. Daar kreeg ik een vakantiebaantje, ik hielp bij het op zetten van het archief van de afde ling voorlichting. Er waren duizen den mensen ingezet om de dijkga- ten te dichten. Voor hen werd een speciaal contactblad geschreven. Ik heb daar in die zomer veel verslag gevers ontmoet. Alfred van Sprang, Arie Kleijwegt, Herman Felderhof, Siebe van der Zee. Ook fotografen als Cas Oorthuys en Aart Klein. Het was mijn kennismaking met de journalistiek. De volgende stap was dat ik me na mijn eindexamen meteen bij PZC-hoofdredacteur Leertouwer heb gemeld." EXACTE SPEELDATA -LOCATIES donderdag 25 januari 2018 PC Wij zaten op een vergeten eiland Jan van Damme Zierikzee Kees van der Maas in Zierikzee: ,,'s Nachts bleek dat de vloedplanken het water niet konden tegen houden." FOTO MARIEKE MANDEMAKER Mik was 6 jaar en woonde in Zierik zee met mijn vader en moeder en mijn zusje van 3 jaar. Zaterdag 31 januari waaide het heel hard. Mijn zusje en ik werden die avond gewoon naar bed gebracht door mijn moe der. Mijn vader en moeder hadden bezoek en ze gingen naar bed toen de visite weg was. Dat was ongeveer om 12 uur. Toen ze naar bed gingen stormde het heel erg hard. De kolenkachel waaide uit. Om ongeveer 1 uur 's nachts werden mijn vader en moeder wakker en ze maakten mijn zusje en mij ook wakker. Vlak daarna werd er gebeld en stond mijn opa voor de deur. Hij kwam ons waarschuwen voor het water. Hij had vloedplanken aan gebracht bij de haven en hij zag dat het water daar overheen zou komen. Mijn vader is ook nog gaan kijken of hij kon helpen, maar toen kwam het water al heel hard de straat instromen. Mijn opa is toen bij ons gebleven, want hij kon niet meer terug. Aan de achterkant van ons huis, waar de keuken was, is de muur weggeslagen, dus het water kwam heel snel naar binnen. Die nacht kwam het water op één traptree na tot de bovenverdie ping, waar we allemaal sliepen. We hebben de hele nacht boven gezeten. Als we dorst hadden kre gen we een beetje water uit de kruik die bij mijn zusje in bed was gelegd. Eten hadden we niet boven. We zaten met ons vijven op het bed van mijn vader en moeder. Buiten zagen we allemaal dingen langs drijven: tafels, stoe len, bedden, hout. Ook van ons was alles weggespoeld door het water: alle meubels, de radio, foto's, speelgoed en onze kleren. We hadden alleen de kleren nog die we die zaterdag aan hadden. Onze wc stond in de tuin en die is ook weggespoeld. 's Morgens heel vroeg zakte het De redactie is op zoek naar persoonlijke verhalen over de Watersnoodramp. De bijdragen die we ontvangen, plaatsen we op onze website. U kunt uw verhalen mailen naar web@pzc.nl. water. Mijn vader en opa hadden lieslaarzen. Ze hebben eerst mijn zusje en mij op hun schouders naar een kerk gebracht. Ze had den een lange stok, waarmee ze onder water naar gaten in de weg konden voelen. Daarna heeft mijn vader mijn moeder ook op zijn schouders naar die kerk ge dragen. Getuigenis uit de collectie van het Watersnood museum w THEATER Een bijzonder theaterstuk over de watersnoodramp van 1953 met Marlies Hamelynck en Bram Kwekkeboom "Toekijken bij dit spel wordt bijna letterlijk adembenemend." - Willem Nijssen, PZC

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2018 | | pagina 37