Marjan Berk
4
13
Sinds de wonder-
chirurg mij een fan
tastische nieuwe
schouder heeft aan
gemeten, zijn mijn
kinderen tot op de dag van van
daag mijn toegewijde mantelzor-
gers. Zij zuigen het stof in mijn
Amsterdamse verblijf weg uit de
diepste hoeken, verschonen mijn
bed, nemen en passant het bed
dengoed mee naar hun eigen
wasmachine en brengen het na
een week, keurig opgevouwen,
weer terug. Strijken doen wij in
onze familie al jaren niet meer.
Wij zijn dol op kreukels.
Echt goed strijken heb ik nooit
geleerd. Mijn moeder heeft, voor
dat haar ongeneeslijke ziekte de
macht overnam, mij nog gezegd:
„Bij het strijken van blouses en
overhemden: éérst de boord en
de manchetten! Dan pas de rest!"
Maar aan de rest is zij nooit toe
gekomen en ik dus ook niet. Nat
ophangen, dat helpt nog het best
tegen kreukels.
Soms moet er iets worden ver
vangen. Onderbroeken. In vijf
onderbroeken vielen spontaan
gaten. Een beetje gegeneerd
vroeg ik een van mijn vier zoons:
„Vind jij het heel erg om even bij
de HEMA vijf nieuwe onderbroe
ken voor mij te kopen?" „Nee
hoor, dat vind ik niet erg."
Bij de verkoopster in ons aller
HEMA vroeg hij: „Mevrouw,
welke maat onderbroek moet ik
voor mijn moeder kopen?"
„Hoe groot is uw moeder?"
Mijn zoon begon in de lucht
mijn silhouet te tekenen.
„En is uw moeder dik?"
„Is mijn moeder dik..." Mijn zoon
tekende in de lucht iets molligs.
De verkoopster keek kritisch
naar zijn luchtschets en sprak
toen gedecideerd: „Maat 46!"
zich tussen de rekken met
damesonderbroeken en nam
zonder nog kritisch te kijken vijf
witte katoenen onderbroeken
maat 46 mee. Bij wijze van ca
deautje legde hij ze op mijn
hoofdkussen.
„Nou ja", dacht ik toen ik de
broeken in de maat jonge olifant
uitpakte, „niet zeuren." Ik legde
ze onder op de stapel in de kast.
En bij koud weer draag ik ze. En
daarna gooi ik ze bij mijn zoon in
de was. Hij wast alles door elkaar,
plus de was van zijn studerende
zoon. Ik loop daardoor wel eens
in een oneigenlijk T-shirtje van
mijn kleinzoon... Of in een man-
nenonderbroek van Bamigo,
waar die enge mannen met rare
mutsen reclame voor maken, ik
geloof dat die van bamboe is ge
breid.
Mijn kleinzoon belt. „Zeg oma, ik
geloof dat ik nou iets van jou aan
m'n kont heb. Draag jij van die
vlaggen?" Ach ja, ik draag vlag
gen. Iedere koketterie is mij
vreemd. Als het maar lekker
warm zit! En toch, behalve aan
mijn kleinzoon, die mij niet dis
crimineert omdat ik grote witte
katoenen vlaggen vier maten te
groot onder mijn wollen panty
draag, denk ik eventjes aan mijn
grootmoeder. „Kind,met zulke
onderbroeken moet je er toch
niet aan denken dat je iets over
komt!"
Zeg oma,
ik geloof
dat ik nou
iets van jou
aan mijn
kont heb
Parkinson maakt het voor zanger Neil
Diamond onmogelijk nog op te treden. Gisteren
brak hij per direct zijn wereldtournee af.
Sweet Caroline. 'Zij' is misschien
wel de allergrootste prestatie van
Neil Diamond, de zanger die zo
zweterig staat afgebeeld in strak
denim,op de hoes van de lp Hot
august night. Op de achterkant
staat de naam van dat legendari
sche nummer, dat blijft hangen als
het eenmaal in je hoofd zit. Mis
schien gaat het over Kennedy-
dochter Caroline. Misschien over
Diamonds ex Marcia. De zanger-
die vandaag 77 wordt - vertelde
allebei, maar een ding staat vast:
als het refrein van Swééét Caroline
met drie trompetstoten wordt in
gezet, gaat de zaal plat.
Er is iemand in Nederland die
precies weet hoe dat voelt. Iemand
die, volgens een lid van diens
band, niet alleen klinkt als Neil,
maar er ook zo uitziet. Toegeven,
dat laatste geldt vooral voor de
kippige bezoekers van Ben Spie-
rings The Beautiful Noise Band,
de groep die alleen maar Neil
Diamond speelt, precies zoals Neil
Diamond dat speelt. Om Ben
Spierings te horen zingen, is haast
griezelig.
Nu zal hij zijn idool nooit meer
zien optreden. Zonde? Ja, want de
muziek van Neil Diamond wordt
niet ouder, zegt Spierings. „Het is
tijdloze muziek, die iedereen mooi
vindt. Ook jongeren kunnen het
meezingen, ze hebben vaak alleen
niet in de gaten dat het met Neil
Diamond is."
Diamond was in Nederland dan
ook niet zo'n ultieme superster als
in Amerika, of Australië. Te gladjes
voor sommigen, te soft ook. Des
alniettemin was het voor dj Frits
Spits één van de favorieten op de
draaitafel - om imago's heeft hij
zich nog nooit bekommerd.
„Diamond is zo dankbaar om te
draaien. Het is moeilijk hoor, om
zulke ongelooflijk goede liedjes te
maken, die herkenbaar zijn, niet
plat, maar toch zo breed aanspre
ken." Hij pakt er een boek bij,
scant langs de titels. „Oh ja, hier,
Girl, you'll be a woman soon. Prach
tig. Het ene liedje is nog mooier
dan het andere. Voordat hij zelf
optrad, was Diamond liedjes
schrijver. Hij heeft echt heel veel
moois gemaakt."
De hoogtijdagen van de jaren 70
lagen al ver achter Diamond toen
hij in 2010 wist te pieken met de cd
Dreams, waarop hij liedjes van an
deren ten gehore bracht. Spits
trekt een vergelijking met Johnny
Cash, de countryzanger die in zijn
nadagen nog deed wat hij het be
ste kon: zingen.
Ook Diamond is niet van plan
op zijn oude dag stil te blijven zit
ten, terwijl de parkinson zijn
lichaam overneemt. Toeren is vol
gens artsen dan wel onmogelijk,
schrijven, componeren en zingen
niet. Dat is wat hij wil blijven
doen, benadrukt Diamond in zijn
persverklaring, waarin hij ook ex
cuses aanbiedt aan alle mensen die
al een kaartje voor een van zijn
shows hebben gekocht.
Spierings blijft ondertussen in
Nederland de podia betreden. Ook
voor de fanclub, die bij het jaar
lijkse optreden reageert alsof
Spierings de echte is. „Dan staan
ze met tranen in hun ogen mee te
zingen. Toen de vrouwen voor het
eerst begonnen te gillen, was het
wel even wennen." Maar ja, de
muziek van Diamond 'raakt je in
het hart', zegt hij stellig.
woensdag 24 januari 2018
GO
Onderbroek
Opgelucht stortte mijn zoon
r
A Neil Diamond tijdens zijn hoogtijdagen in 1971 en in 2011, de herfst van zijn carrière, fotosanp/kippa&epa
Neil Diamond
stopt, maar...
Carla van der Wal
Rotterdam/New York
A Ben Spierings klinkt exact als
Neil Diamond, foto chris korsten
...gelukkig hebben we
Ben Spierings nog
