20 WEEK
In het atelier
zv
Het is nog wennen. Eind vo
rig jaar verhuisde Kees In
gelse van het platteland -
een boerderij bij het Bevelandse
Driewegen - naar de stad: een ap
partement in de Veersepoort in
Middelburg. Hij heeft maanden
geen penseel aangeraakt en wil het
schilderen weer oppakken. Zoals
hij het nu inschat zal hij zijn ezel
in de woonkamer neerzetten, op
een kleed. Dat is dan meteen het
atelier. In één van de andere ka
mers heeft hij over nieuwe houten
rekken laten maken voor de opslag
van zijn werken. Ze ruiken nog
nieuw.
Wennen, jazeker. Toch is Ingelse
terug op vertrouwd terrein. Als
zoon van een kruidenier werd hij
in 1941 geboren in de Zacharias
Jansenstraat. Waar nu de wijk
Veersepoort is, was toen open
veld. Grote kans dat hij als jongetje
heeft rondgesjouwd op de plek
waar hij nu zijn nieuwe thuis
heeft.
In het kleine middenstandsmi
lieu was 'kunst' niet aan de orde.
Eerst was er het drama van zijn va
der, die in augustus 1944 door de
Duitse bezetter van zijn bed werd
gelicht omdat hij onderduikers
hielp. Nadat hij een maand later in
het concentratiekamp Neuen-
gamme terechtkwam, werd er
nooit meer iets van hem verno
men.
Zoon Kees moest maar naar de
mulo, zo ging dat in die tijd. Hij
vertelt: „Toen ik in de tweede klas
van de mulo zat, ben ik zelf naar
meneer Van Alphen, de oprichter
van de Christelijke HBS, gestapt.
Mag ik bij u op school, vroeg ik
hem. Ik stapte over naar de tweede
A
klas van de HBS. Dat ik dat als jon
getje van dertien heb gedaan, vind
ik nog altijd een heldendaad. Dat
is nou echt je ontworstelen aan je
milieu." Na zijn diploma HBS-B
ging hij naar de kweekschool in
Nijmegen en Middelburg. In 1971
haalde hij in Tilburg zijn eerste
graads bevoegdheid Nederlands.
Hij gaf les in Sliedrecht.
Net voor zijn vijftigste werd de
hectiek van het onderwijs met de
bergen correctie en de altijd volle
klassen hem te veel: hij ging min
der lesgeven en kreeg zo ruimte
voor 'eigen' kunst. De interesse
was er altijd geweest. In 1989 ging
hij lessen volgen aan de Academie
voor Beeldende Vorming in Til
burg en begon zelf te schilderen.
Een jaar later had hij zijn eerste ex
positie, in Hilvarenbeek. „Kunst
verheft je boven de waan van de
dag. Je bent helemaal gefixeerd op
de verf, op je penseel. Ook al is de
oppervlakte van een schilderij
klein, het verruimt je geest."
Aan het begin van het nieuwe
millennium keerde hij met zijn
vrouw Annie terug naar Zeeland.
Na een paar jaar in Nisse betrok
ken ze in 2003 een verbouwde
boerderij bij Driewegen. Tot eind
vorig jaar.
Het overlijden van zijn echtge
note, zeven jaar geleden, was een
breekpunt. Hij wijst naar een
schilderij aan de muur van zijn
woonkamer en zegt: „Abstract
met een hang naar het figuratieve,
zo zou je mijn vroegere werk kun
nen omschrijven. Nadat Annie
overleed, heb ik eerst een jaar niks
gedaan. Daarna ben ik veel figura
tiever gaan werken." Hij laat een
besneeuwd landschap zien, ge
maakt in de Zak van Zuid-Beve
land. En het uitzicht op een be-
boomde dijk, zoals hij dat vanuit
zijn boerderij had. Hij maakte de
overstap van acryl naar olieverf.
„Op dat gebied ben ik nog aan het
zoeken", zegt hij. „Met olieverf
werk je preciezer, het levert een
andere wisselwerking tussen
schilder en schilderij." Ook wat
het figuratieve betreft wil hij zich
nog ontwikkelen: „Abstract past
meer bij mij. Het bijna-fotografi-
sche wil ik niet. De lossere toets,
daar ben ik nog naar op zoek."
zaterdag 20 januari 2018
iS;
Kees Ingelse in Middelburg heeft een aparte kamer voor de opslag van zijn schilderijen, fotosmechteldjansen
Kunst verruimt de geest
Jan van Damme
Dit is een serie over
Zeeuwse kunstenaars en
hun werkplek. Vandaag:
Kees Ingelse in Middelburg.
