'K!
f fulifl
•m
12 ZE
Jeanne
Vermetten-
Rovers werkte
jaren voor de
beroemde
Bredase
beeldend
kunstenaar Dio
Rovers.
Kunstenaar
en docent
HISTORIE
zv
ijk", wijst Jeanne Vermet-
ten-Rovers (86) naar een
„schilderij in haar apparte
ment in het Teteringse Zuiderhout.
„Zoek er maar één uit had meneer
Rovers gezegd. Ik koos deze. Ik zag er
zijn levenswerk in. Eigenlijk had hij
het zelf willen houden. Toch gaf hij
het. Achterop schreef hij: 'Als dank
voor jarenlange durende bijstand'."
Jeanne Vermetten-Rovers was 32
jaar ze toen ze voor het eerst aan
belde bij Dio Rovers in de Bredase
Dillenburgstraat. Ze was gevraagd als
hulp in de huishouding. Nooit had ze
van Rovers gehoord, ze had geen idee
bij wie ze eigenlijk aan de slag ging.
Rovers, beeldend kunstenaar, mede
oprichter van onder meer kunstaca
demie Sint Joost, grote man achter
talloze restauraties in de Grote Kerk.
Kunst. „Daar kende ik echt hele
maal niets van", lacht Vermetten-
Rovers. Daar kwam ze dan. In een
huishouden waar het wemelde van
de schilderijen. Waar zich aan de
deur knappe vrouwen meldden om
model te komen staan. „Gekleed,
maar ook naakt." Eén keer vroeg Ro
vers haar om te poseren. „Maar daar
moest ik niks van weten."
Vermetten-Rovers poetste, stofte,
schrobde. Tot mevrouw Rovers, („Zij
was van de boeken."), tegen haar zei:
„Jeanne er is meer dan poetsen en
schrobben. Neem eens wat tijd. Lees
eens een boek." Ze gaf Vermetten-
Rovers een roman van Hella Haasse.
„Ze zei: 'De volgende keer wil ik we
ten wat je ervan vond'. Zo begon ik
te lezen." Om nooit meer te stoppen.
Door haar werk bij Dio Rovers
leerde ze de wereld kennen, zegt ze.
„Meneer Rovers riep me bij zich, liet
me zijn schilderijen zien. 'Kijk eens,
Jeanne', zei hij: 'Wat vind je ervan?'
Hij leerde me kijken. Naar kunst,
naar de lucht, naar hoe iets in elkaar
zit." Het echtpaar moedigde haar aan
meer uit het leven te halen. Muziek
te maken. Ze ging piano spelen. Ken
nelijk nogal aanstekelijk. Eén van
haar drie zoons ging naar het conser
vatorium. Een tweede werd huisarts,
een derde professor.
Kees Schoenmakers (78) uit Tete-
ringen, die bezig is met een boek
Ök' a
r v. T.wi «r
Hij leerde me
kijken. Naar
kunst, naar de
lucht, naar hoe
iets in elkaar
zit
over Dio Rovers, die trouwens de
overgrootvader van de vrouw van
zijn jongste zoon is, vertelt. Hoe Ro
vers met Paul Windhausen, Gerrit de
Morée en Jan Strube de Bredasche
Kunstkring oprichtte. Hoe hij zich
inspande voor de kunst. Les gaf. In
een schildersschool aan huis, een an
der in Vught. Hij deed dat bijna tot
aan zijn dood in 1990.
Een onrustige man, beschrijft Ver
metten-Rovers. „Hij liep maar heen
en weer. Zijn hoofd vol. Veel te veel
gevoel, had hij." Dat moest er uit. Hij
schilderde, tekende. „Maar lang niet
genoeg", lacht ze. Al stond zijn atelier
bomvol. „Hij benutte de tijd niet
goed. Hij had veel meer kunnen ma
ken. Hij had zoveel talent." Maar Ro
vers wilde ook leven. Had vaak een
rijk sociaal leven, reisde veel naar zijn
geliefde Schotland, naar Bretagne.
Tussen haar gezin en Dio Rovers
ontstond een hechte band. Werkte
Vermetten-Rovers er aanvankelijk
tweemaal per week, na een aantal
jaar was ze er bijna dagelijks. Zorgde
voor hem toen hij oud was, ziek
werd, stierf. Haar kinderen maaiden
het gras, haar man deed de admini
stratie, pannetjes eten werden aange
voerd. En er werd gepraat. Veel ge
praat. „Over de dood bijvoorbeeld",
zegt Vermetten. „Die hield hem be
zig."
Het was ook daarom dat ze dat ene
schilderij koos. „Kijk", wijst ze. „De
beek en de afstervende bomen op de
voorgrond staan voor de dood. Het
groen erachter voor nieuw leven. Dat
past precies bij dat waar wij het altijd
over hadden, bij Dio Rovers. Voor mij
is dit Dio. En daarom is het me dier
baar. Net als al mijn herinneringen
aan hem. Hij was belangrijk voor mij.
Voor mij en voor mijn gezin."
Dio Rovers (1896-1990) was beel
dend kunstenaar, tekenaar en
kunstdocent. In zijn jeugd ver
huisde hij, als zoon van een litho
graaf, veel. Zijn kunstopleidin
gen aan de academies in Brussel
en Antwerpen moest hij onder
breken voor een verhuizing naar
Berlijn. Vanuit daar trok het ge
zin, vanwege de Eerste Wereld
oorlog, naar Breda. In de jaren
twintig begon hij affiches te ma
ken. Ook gaf hij les. Via beeld
houwer Lucas van der Meer
kreeg hij een baan als bouwkun
dig tekenaar bij de Grote Kerk.
Hij werkte er meer dan veertig
jaar. In 1933 richtte hij samen met
Paul Windhausen, Gerrit de
Morrée en Jan Strube de Breda
sche Kunstkring op. In 1945 be
gon hij samen met De Morée de
Vrije School voor Beeldende
Kunsten. Met aanvulling van
beeldhouwer Niel Steenbergen
werd dat kunstacademie Sint
Joost. Rovers zou directeur wor
den, maar vond dat kunst zich
niet liet rijmen met de katholieke
signatuur van de academie. Werk
van Rovers is niet alleen in parti
culier bezit, maar hangt ook in
musea. Bijvoorbeeld in het Ste
delijk Museum Breda. Kees
Schoenmakers is bezig met een
boek over Rovers. Hij zoekt nog
schilderijen. Informatie? Mail:
cjc.schoenmakers@kpnmail.nl
woensdag 17 januari 2018
'Door Dio Rovers heb ik
de wereld leren kennen'
Edine Wijnands
Teteringen/Breda
Jeanne Vermetten-
Rovers en Kees
Schoenmakers bij het
schilderij dat Dio Ro
vers aan Jeanne
schonk als dank voor
haar hulp in de huis
houding. Ook het
schilderij op de ach
tergrond is van de
Bredase kunstenaar.
Een werk van Dio Ro
vers dat in het Stede
lijk Museum Breda
hangt.
BRON STEDELIJK MUSEUM BREDA
- Jeanne Vermetten-
Rovers (86)
