Ik wil mensen laten
zien dat liet kan:
uit een diepe
depressie komen
en verder leven
mmm
rechtkomen. Bij hen wordt het misschien
niet in enkele dagen opgelost, maar kun
nen rust en de juiste medicatie ze er ook
bovenop helpen. Ik wil mijn verhaal ook
vertellen zodat mensen zien dat het kan:
uit een diep dal komen en verder leven.
Mijn depressie zie ik als aandoening.
Mijn brein was tijdelijk ziek door de ex
treme stress en het gebrek aan nacht
rust."
hij in die periode regelmatig op het
randje. „Erik heeft gigantische stress
gehad", zegt ze. „Ook hij was zichzelf
niet. Later vertelde hij dat hij eens thuis
kwam uit het ziekenhuis en dat onze kat
op bed had gepiest. En dat hij toen mid
den in de nacht zijn ouders in Brabant
had gebeld, omdat hij niet meer wist wat
hij moest doen. Dat zegt veel. Het lukte
hem gelukkig wel om af en toe iets met
vrienden te doen. Dan kon hij zijn ge
dachten verzetten. Mij lukte dat niet."
Met Lars ging het de eerste jaren van
zijn leven niet veel beter. De kanker ver
dween, en keerde terug. Dat hij over
leefde, noemen artsen een wonder. Hij is
inmiddels 13 jaar. Dit schooljaar begon hij
met voortgezet speciaal onderwijs. Twee
jaar na zijn geboorte kregen Erik en Linda
nog een zoontje, Daan, nu 11 jaar.
Het gezin woont nog steeds in Rotter
dam. Soms rijdt Linda langs de bewuste
galerij in de nabijgelegen flatwijk Om
moord. „Wat bizar dat ik daar stond, denk
ik dan. Dat moment had mij bijna het
leven gekost. Terwijl ik zoveel van dit
leven houd. Lang sta ik er niet bij stil. Ik
kijk liever naar het heden." 41
Wegblijven
Drie dagen na haar ontslag uit de psychi
atrische instelling zitten Linda en Erik
weer met Lars in het ziekenhuis. Zijn
katheter is geïnfecteerd. In haar boek
schrijft ze dat de angst en spanningen dit
keer uitblijven. En dat ze niet bang is om
weer weg te zakken. Lachend: „Dat was
nergens op gebaseerd, dat weet ik ook
wel. Maar ik geloof echt dat ik nooit meer
depressief word. Tot nu toe heb ik gelijk
gekregen. Het is nu dertien jaar geleden
en ik heb nooit meer last van depressieve
gevoelens gehad."
Haar moeder vindt het desondanks
lastig erop te vertrouwen dat Linda weer
gezond is. Ze vraagt nog altijd nadrukke
lijk hoe haar dochter zich voelt. „Als ik
zeg dat het goed gaat, wil ze altijd weten
of dat wel écht zo is. Vervelend, maar ik
snap het wel. In mijn depressie had nie
mand door hoe erg het was. Alleen Erik
en de psychiater heb ik verteld over mijn
zelfmoordgedachten. Maar dat ze zo con
creet waren, zagen ook zij niet."
Onderschat nooit de risico's van een
depressie, zegt Linda. Daarom moeten
psychische aandoeningen volgens haar
een gespreksonderwerp zijn. Nog vaker
dan nu het geval is. „Nadat ik mijn ver
haal had gedeeld, hoorde ik van mensen
die ik vrij goed ken dat ze al jaren medi
cijnen slikken. Waarom zou je daarover
niet praten? Je kunt er veel ellende mee
voorkomen."
Haar man Erik lukt het wel om haar
snel weer te vertrouwen. Al balanceerde
magazine [35
DE RAND
Linda Romein, Over de rand.
Mijn baby met een
hersentumor. Mijn depressie.
Hoe we overleefden
(Kosmos Uitgevers, €19) ligt
eind deze maand in de winkels.
WG
