Persoonlijk
Linda Romein (43) probeerde dertien jaar geleden een einde aan haar leven te
maken, maar dat werd op het nippertje verhinderd. Met haar boek 'Over de rand' wil
ze depressies beter bespreekbaar maken. 'Een ziek brein neemt je helemaal over'.
p de galerij van de veertiende etage van
de flat in Rotterdam-Ommoord groet ze
nog vriendelijk een oudere man. Als hij is
verdwenen, loopt ze naar de reling. Ze
klimt op de rand en fluistert zichzelf
moed in. Dan voelt ze hoe ze wordt vast
gegrepen. Twee oudere dames trekken
haar terug de galerij op. „In mijn hoofd
bleef ik herhalen: je moet dit doen,
Linda", vertelt Linda Romein dertien jaar
later. „Ondertussen keek ik naar bene
den. Ik wilde roepen: aan de kant. Ik was
bang dat ik de mensen beneden zou ver
wonden. Raar toch, dat ik alleen maar
met die vreemden bezig was en niet met
mijn zoon of mijn man?"
Als ze vertelt over die bewuste dag, is
het alsof ze het over iemand anders heeft.
De Linda Romein van nu is een fitte,
blonde Rotterdamse met een gulle lach.
„Het is raar dat dit juist mij is overko
men", vindt ze zelf ook. „Ik was een vro
lijk kind en een onbezorgde vrouw.
Niemand in mijn omgeving had ver-
Ik wilde Lars niets
aandoen, dus moest
ik zelf dood. In mijn
brein was die
gedachte logisch
wacht dat juist ik een zware depressie
zou krijgen. Toch gebeurde het."
Over de rand begint bij de bevalling van
haar zoontje Lars, die vier weken te vroeg
wordt geboren. Direct na zijn geboorte
blijkt er een tumor in zijn hoofd te
groeien. In eerste instantie lijkt het ge
zwel goedaardig. Later bestempelen art
sen het toch als kwaadaardig.
Complicatie volgt op complicatie. De eer
ste maanden ligt Lars bijna non-stop in
het ziekenhuis. Linda blijft vanaf de
geboorte bij hem, maar alle stress en het
slaapgebrek breken haar op. „Ga naar
huis, zeiden de artsen en de verpleeg
kundigen. Maar ik wilde alleen maar bij
Lars zijn. En als ik wel naar huis ging, lag
ik in bed te woelen."
De depressie die vier maanden na de
bevalling toeslaat, lijkt onvermijdelijk.
„Had die voorkomen kunnen worden? Ik
weet het niet. Ik zag Lars lijden en moest
wel bij hem blijven." Ze haalt haar schou
ders op. „Ik was net moeder geworden.
Hem loslaten in mijn hoofd was simpel
weg geen optie."
In het ziekenhuis merkt Linda dat het
slechter met haar gaat. Toch wordt ze ver
rast door de wanhoop die haar overvalt.
„Weet je hoe het voelt als je een ernstige
griep hebt en eindeloos moet spugen?
Dat je alleen maar in je bed wilt blijven,
maar die dag ook een examen moet doen
en dus een enorme spanning voelt? Zo
voelde mijn depressie."
Ze uit zich in gesprekken met een psy
chiater en ze slikt antidepressiva, maar
magazine 33
'Omclat ik mijn zoon
niets wilde
moest ik zelfdood'
Tcksl RIANNE VAN DER MOLEN Foto s KHALID AMAKRAN
-Linda Romein
WG
