Lifestyle-feminisme
Het gevaar is dat feminisme gelijk komt te staan aan
series kijken en T-shirts aanschaffen. De Ameri
kaanse schrijver Jessa Crispin noemt het lifestyle-
feminisme, betekenisloze marketing waarbij je
helemaal niets hoeft te doen tegen structurele onge
lijkheid. Crispin vindt dat feministen zich druk
moeten maken om zaken als goede kinderopvang
voor iedereen en steun aan andere vrouwen. Maar in
wat wel de vierde feministische golf wordt genoemd
- Crispin noemt hem 'narcistisch' - gaat het
vooral om jezelf.
Zelfverzekerd twerken in een gouden
bikini kan vandaag de dag feministisch
zijn, je been- of okselhaar laten groeien
óók. Taboes en beknellende schoonheids
idealen rond het vrouwenlichaam door
breken is belangrijk voor de nieuwe
generatie feministen.
Bij de Bulletin Wijven kun je een speldje
kopen met twee behaarde benen onder een
rokje en de tekst: long hair don't care, lang haar
nou én. Haar op vrouwenhuid is nog gewaagd:
een Zweeds model dat met ongeschoren schenen
Adidas-gympen aan de man bracht werd bedreigd
met verkrachting, het zichtbare okselhaar van
Madonna's dochter Lourdes kwam haar onlangs nog
op flinke kritiek te staan, maar in modebarometer
New York was zichtbaar beenhaar afgelopen zomer
al redelijk geaccepteerd. Toegegeven, ik keek er ook
van op. Maar het gaat erom dat elke vrouw lekker
moet kunnen doen waar zij zich prettig bij voelt.
Theo Hiddema, advocaat en tweede man bij
Forum voor Democratie, zal het allemaal wel
walgelijk vinden. Hij leeft in een Beyoncéloze
wereld waarin alle feministen 'slonsjes zijn die een
verklaring zoeken voor hun eigen armzaligheid'. De
populariteit van het feminisme roept weerstand op.
Een politieke partij geleid door twee mannen met
anti-feministische ideeën, want naast Hiddema
hebben we ook nog Thierry-vrouwen-willen-over-
mand-worden-Baudet, maakt in de peilingen een
groeistuip door.
Bij Google dook ineens een memo op waarin een
medewerker opriep het diversiteitsbeleid af te
schaffen. Hij beweerde dat vrouwen zo schaars zijn
in het bedrijf omdat ze 'gewoon neurotischer en
minder technisch' zijn.
Socioloog Abram de Swaan, schrijver van De
strijd der geslachten, signaleert dat het manne
lijke eergevoel is gekrenkt nu vrouwen en
meisjes opstomen in de maatschappij en zij
met succes hun rechten opeisen. Mannen
vrezen dat deze vrouwelijke inhaalslag ten
koste gaat van hun eigen positie.
Socioloog De Swaan ziet in vrouweneman
cipatie een verklaring voor de aantrekkings
kracht die conservatieve, vrouwonvriendelijke
bewegingen als het jihadisme en het extreem
rechtse alt-right hebben op sommige mannen. Hij
noemt het 'de laatste stuiptrekkingen van het ge
doemde patriarchaat'.
Oftewel: het feminisme is aan de winnende hand.
Nog even en dat patriarchaat, de samenleving
waarin mannen dominant zijn, heeft een graf waar
je figuurlijk op kunt dansen. Liefst natuurlijk in je
Pussy Ptwer-spijkerjas. 41
magazine 25
NL
