roodgestifte lippen en hippe sneakers.
De frustratie over de bescheiden rol van vrouwen
in de politiek is in de VS inmiddels zo groot dat
meisjes van 8 jaar oud naar een klasje voor politici in
de dop worden gestuurd. Het was nog even wennen
toen ik op bezoek was; halverwege een in scène
gezette stemming over een wet die vrij toiletgebruik
van transgenders zou regelen, barstte een van de fic
tieve Congresleden in huilen uit. De denkbeeldige
wet ging noodgedwongen zonder discussie door het
meisjesparlement. „De senatoren zijn moe,"
moest leraar Kimberly Mitchem-Rasmussen
constateren. De belangstelling voor dit soort
meisjeskampen en politieke trainingen
voor volwassen vrouwen nam het afgelo
pen jaar enorm toe.
Ook in Nederland werd het een
kwestie: hoe kan het dat vrouwen nog
steeds structureel in de minderheid
zijn in de Tweede Kamer? Het initia
tief Stem Op Een Vrouw werd een
hitje bij de laatste verkiezingen en
hielp Lilianne Ploumen (PvdA) en
Isabelle Diks (Groenlinks) met
voorkeursstemmen aan een zetel.
Maar het aantal vrouwen in de
Kamer daalde toch, tot 35 procent.
Slechts 53 van de 150 Kamerleden zijn
vrouw.
En dat is eigenlijk nog netjes. Weet u
hoeveel vrouwelijke CEO's van beursge
noteerde bedrijven Nederland kent? Twee.
Hoofdredacteuren van landelijke kranten?
Ooit hadden we er één. Onder hoogleraren
gaat het iets beter, met een schamele 19 procent.
Vaste vrouwelijke Amerika-correspondenten zijn
bij Nederlandse nieuwsmedia overigens ook bedroe
vend dun gezaaid - ik ben de enige.
Die scheve verhoudingen zitten diep. Van Neder
landse vrouwen wordt anno 2018 nog altijd verwacht
dat ze vooral moederen, van mannen dat ze de kost
verdienen. In geen enkel ander land werken zoveel
vrouwen parttime (maar liefst 75 procent) terwijl
mannen overwegend fulltime werken. De 'papadag'
waarop vader zich bij de gratie Gods óók eens een
dag om de kinderen bekommert, is een oer-Hollands
fenomeen.
221 zaterdag 13 januari 2018
WG
