IN DE RANDSTAD
GEBEURT HET
EN SPREKEN
ZE NORMAAL
Column
Alles is beter in de Randstad. Dacht Monica.
Totdat ze haar Nieuwe Liefde ontmoette.
k zeg weieens, de Randstad - en dan
bedoel ik eigenlijk Rotterdam - is het
enige echte stukje Nederland. Daar
gebeurt het, daar spreken ze normaal,
daar woont iedereen die er toe doet.
De rest is provincie. Je moet er zo nu en
dan doorheen reizen om naar het
buitenland te komen, maar verder wil je
er niet dood worden gevonden.
Ik dichtte verleden week nog in een
(extreem) verlaat sinterklaasgedicht:
'Meid, had toch voor de Randstad geko
zen, dan had je tenminste dat accent kun
nen lozen'. Best goed gevonden, toch?
Een zwak voor Zeeland heb ik trou
wens wel, dat heeft sowieso een status
aparte daar beneden in de hoek en met
asociaal meer zon dan wij krijgen. Dat
doet niet af aan mijn desinteresse voor
de rest van het buitengebied.
Ja ja, zoveel neerbuigendheid is hoog
hartig, arrogant, onwetend en dom. Maar
er kantelt iets. Want nu ik aardig wat
dagen en nachten in Brabant heb door
gebracht, moet ik inzien dat het er toch
best aardig is.
Tilburg lijkt zelfs een beetje op Rotter
dam. Zo lelijk dat het mooi is en met veel
geheime gezelligheid. Ergens weggestopt
langs het spoor is van een oude trein
wagon een koffietentje gemaakt dat nog
steeds op rails staat. Als je naar de wc
moet, krijg je de sleutel van de naastge
legen loods. Ik bedoel maar, hoe urban is
dat?
Ik weet inmiddels ook waar het ligt,
Tilburg. Tenminste, ik weet hoe je er
komt: net na Breda afslaan. Goed oplet
ten, anders zit je in België. Als topogra
fisch gehandicapte met richtingsloosheid
voelt dat als een overwinning.
Dan dat accent. Ik begin er aan te wen
nen. Sterker nog, zo nu en dan oefen ik
mijn aangeleerde zangerigheid bij de
kaasboer om de hoek van Nieuwe Liefdes
huis. 'Wha is dhal' En dan wijs ik zomaar
een kaasje aan, gewoon om die vraag te
kunnen stellen.
Die w en ingeslikte t zijn niet eens het
leukste van Brabant. De beste
eigenschap van het Zuiden kwam ik
laatst weer tegen tijdens een avondvul
lend programma - dat verlate sinterklaas
feestje - met de familie van Nieuwe
Liefde. Zijn schoonzus vertelde over haar
broer. Ze had het over Ruud, maar met
moeite, zei ze, want normaal zou ze hem
óns Ruud hebben genoemd. Ons Ruud.
Had het me een jaar geleden gevraagd en
ik zou in mijn vuistje hebben gelachen
om zoveel provinciaalse oubolligheid,
maar op de bank in Waalwijk vond ik het
ineens zo lief klinken. Zo warm, zo gezel
lig. Ons Ruud. Meer hoefje niet te zeggen
om iemand erbij te laten horen. Nieuwe
Liefde - die zijn accent wel zo ongeveer
heeft afgeschud - ontglipt het ook nog
weieens: ons mam en ons pap. Dan vind
ik hem nog leuker dan normaal, en stie
kem denk ik: ons Monica, zou dat een
beetje klinken? II
Monica
Beek is
journalist
en heeft
twee
dochters.
H Reageren?
monica@
persgroep.nl
Dédain
6| zaterdag 13 januari 2018
