14 WEE Wees niet steeds bezig met watje kunt krijgen, maar vooral met wat je kunt geven. Dat is het motto van Netty Baan-Clemens. Zij is directeur van Mercy Ships Holland, een organisatie die gratis medische hulp verleent in Afrika. „Je wordt betaald in geluk.'' PORTRET NETTY BAAN-CLEMENS Onze chirurgen maken vaak het verschil tussen leven en dood Hoe je het wendt of keert, iedereen beweegt mee met maatschappelijke ontwikkelingen. Ook de gereformeerde gezindte „Naar het strand gaan, heerlijk! Wat een genoegen is dat. Maar Zeeland is niet helemaal onbekend terrein. Mijn echtgenoot is in Middelburg geboren, zijn moeder komt uit Arne- muiden. Ik heb 24 jaar in de Betuwe gewoond, daarna een paar jaar in Barneveld, een paar jaar in Lisse, een poosje in Putten, vier jaar in Ame rika, vier jaar in Indonesië, zes jaar in Kapelle - allemaal vanwege het be roep van mijn man. Om dan nog te zeggen dat er een bepaalde, geografi sche plek is waar je hoort... Thuis, dat is voor mij de plek waar mijn gezin is. Je raakt er ervaren in ergens je draai te vinden. In no time hangen de schilderijen weer, staan de meu bels. Het is elke keer weer een uitda ging. Al wordt het na verloop van tijd wel moeilijker je weer met hart en ziel te geven; want iedere keer moet je weer afscheid nemen van de men sen die je in je hart gesloten hebt." „Mercy Ships bezit een ziekenhuis schip dat in Afrika gratis geneeskun dige hulp biedt. Onze chirurgen ma ken daar vaak het verschil tussen le ven en dood. Een eenvoudige in greep als het weghalen van een goed aardige tumor. Benen die weer recht gemaakt worden. Een open gehe melte dat gedicht wordt. Dat soort dingen doen onze artsen. Ons schip is het zoveelste in een rij schepen die verbouwd zijn tot varende zieken huizen met operatiekamers en al les. Als we ergens aanleggen, is het al bekend dat we aankomen. Voorbe reidingsteams hebben al een scree ning onder patiënten gedaan. We kunnen per jaar zo'n 3.000 operaties doen. Dit betekent dat we helaas sommige mensen niet kunnen hel pen. Er is teveel nood, maar we doen wat we kunnen. Een tweede varend ziekenhuis is momenteel in de maak in China. Dat wordt een modern schip met alle benodigde faciliteiten aan boord, het eerste dat speciaal voor dit doel gebouwd is. Zo'n schip moet je zien als een groot dorp. De bewoners zijn allemaal vrijwilligers; van de schoonmakers en koks tot de matrozen, chirurgen en verpleeg sters toe. Wij draaien helemaal op fondsen. Fondsenwerving is één van de pijlers van Mercy Ships. Het tweede is ons distributiecentrum, dat vanuit Europa zorgt voor bevoor rading van onze activiteiten aan boord. Elke maand gaan er twee con tainers met voedsel en andere beno digdheden de deur uit. In Amerika zit er ook een met name voor medi sche bevoorrading. De derde pijler is de werving van vrijwilligers." „Er is zelfs een wachtlijst! Mensen zijn zeer geïnteresseerd. Op het schip zijn zo'n 150 verschillende functies te vervullen. Sommige mensen komen een paar weken, andere zitten er een paar jaar. Sommigen komen alleen, anderen nemen hun hele gezin mee. In totaal wonen zo'n 450 men sen op het schip, van verpleegsters tot machinisten, van koks tot schoonmakers, van chirurgen tot gastvrouwen. Ze betalen hun eigen verblijf aan boord. Met eigen geld of met sponsors, een achterban van steunende groepen. En ze vinden het helemaal geweldig. Dat iedereen daar zit om anderen te helpen zon der dat ze daarvoor geld krijgen, maakt de atmosfeer op dat schip heel uniek. Dat hoor ik van iedereen te rug." „Je wordt betaald in geluk. Het is vrijwillige hulp in dienst van de me demens. Niet alleen voor geloofsge noten, voor iedereen. We zijn niet op een zendingsmissie, maar onze da den reflecteren wel onze overtui ging, namelijk dat voor God ieder mens kostbaar is! En de mensen worden daardoor geraakt." „Elke dag ga ik op en neer naar het hoofdkantoor in Rotterdam. Om half zes sta ik op. Mijn gezin ligt dan nog op één oor. Voor de file uit rijd ik naar kantoor. Op de begane grond is het distributiecentrum, mijn werk plek is op de eerste verdieping. Het is heerlijk om daar de zon op te zien PASPOORT komen. Rond half acht komen de eerste collega's binnendruppelen. Vanaf half negen is het de hele dag door veel overleggen, luisteren waar mensen tegenaan lopen. Een belang rijk deel van mijn werk bestaat uit het vergroten van de naamsbekend heid, het aangaan van partnerships, contacten met ondernemers en be drijven, bijeenkomsten bijwonen. Vorig jaar zijn we een andere rich ting ingeslagen. De wereld van de goede doelen is sterk in verandering. Online activiteiten zijn heel belang rijk, en maatwerk in de persoonlijke contacten met degenen die ons steu nen. Er wordt veel nagedacht over geschikte strategieën voor de veran derende context van de goededoe- lenwereld. De traditionele manier van fondsenwerving, brieven en ac ceptgiro's sturen, is aan het verdwij nen. Omstreeks vier uur ga ik terug naar huis, weer voor de file uit. En rond vijf uur ben ik thuis." „Ik dien mijn gezin, dat staat voorop. Maar in groter verband dien ik met mijn werk de mensheid, geheel in overeenstemming met mijn gerefor meerde achtergrond. Onbaatzuchtig investeren in anderen. Dat geeft enorm voldoening. Bovendien, hoe je het wendt of keert, iedereen be weegt mee met maatschappelijke ontwikkelingen. Ook de gerefor meerde gezindte. Vrouwen hebben een opleiding, ze zoeken een pas sende plek voor zichzelf, ze krijgen daar behoefte aan. Vroeger werkten er nauwelijks vrouwen binnen onze gezindte. Nu zijn er gereformeerde zakenclubs waar vrouwen met el kaar in gesprek gaan over zaken als: hoe voer je je taken uit als leidingge vende, hoe functioneer je binnen de gemeenschap? Een echt topic is de integratie van het zakelijke en het geloof." „Ik wilde chirurg worden! Als kleu ter al. Terwijl dat hele medische echt niet in onze familie zit. Op de mid delbare school heb ik een vakken pakket gekozen dat daarbij past, het was echt mijn bedoeling een oplei ding tot chirurg te gaan volgen. Daar zat een heel duidelijke gedachte ach ter: mensen opereren en hun leven beter maken. Het is niet zo gelopen. Ik heb het best moeilijk gevonden dat los te laten." ,,'s Avonds is mijn man vaak weg. Dan lees ik veel. Drie kinderen zijn het huis al uit, maar één zoon woont nog thuis. We eten altijd samen en praten veel met elkaar. Diepgaande discussies over thema's als: Waar kom je vandaan? Waar ga je naartoe? Bij ons heeft dat natuurlijk een reli gieuze connotatie, dat is helder. Ik mis die discussie bij jongere genera ties. Mijn zoon zit op het Calvijn College; daar worden de leerlingen aangespoord dieper over dingen na te denken. Maar als het even kan, doen ze het niet. Echt zonde. Even een filmpje van vijf minuten kijken en de aandachtsspanne is voorbij. Een verarming, vind ik dat." „Het dienen van de medemens. Mijn boodschap aan anderen is ook: kijk naar je medemens, naar wat die no dig heeft. Delen geeft zoveel vreugde. In het westen zijn we ge neigd het halflege glas te zien, in plaats van hoeveel we hebben. Het is allemaal zo vanzelfsprekend hier, dat we geneigd zijn te denken dat dat normaal is en dat we er récht op heb ben. Toen mijn man beroepen werd om naar Indonesië te gaan, kwamen we daar in de rimboe te zitten, in een huis waar geen elektriciteit was, niks. Het was koud en de kachel was een omgekeerde lege oliedrum waar ik vuur in moest zien te maken, iets wat ik nog nooit gedaan had. De blijdschap die ik voelde toen dat ein delijk lukte... Tevredenheid is een mooi iets. Ik ben overmatig geze gend, in veel dingen. Dat welbevin den dat ik ervaar, wil ik graag delen met een ander." zaterdag 13 januari 2018 GO Ik ben overmatig gezegend, in veel dingen' Ondine van der Vleuten Voelt Zeeland al een beetje als thuis? U bent directeur van Mercy Ships Holland. Wat is dat voor een orga nisatie? Is het niet moeilijk om aan vrijwilli gers te komen? ledereen heeft het toch druk? En wie kan het zich nu veroorloven om langere tijd geen inkomsten te hebben? Wat maakt het werken daar zo ge weldig? Hoe ziet een dag eruit, voor de di recteur van Mercy Ships Holland? Netty Baan-Cle- mens werd in 1968 geboren in het Gel derse Eist. Op haar 24ste trouwde zij met Gert Jan Baan. Samen kregen ze drie zonen en een dochter. Het gezin verhuisde meerma len binnen Neder land maar woonde ook een aantal jaren in Amerika en Indo nesië, waar het echt paar zendingswerk deed. Netty Baan heeft twee bache lors (Engels, theolo gie) en een master (psychologie). Sinds een paar jaar woont het gezin in Vlissin- gen, waar haar echtgenoot dominee is van de Gerefor meerde Gemeente. Sinds maart 2017 is Netty Baan directeur van Mercy Ships Holland, een medi sche hulporganisatie voor Afrika. Voordien combineerde zij het moederschap onder meer met lesgeven en ontwikkelings werk. Netty Baan-Cle- mens bij het orgel in haar woonkamer: „We zijn niet op zendings missie, maar onze daden reflecteren wel onze overtuiging, na melijk dat voor God ieder mens kostbaar is!" FOTO'S MECHTELD JANSEN U bent lid van de Gereformeerde Gemeente. Daarbinnen wordt de vrouw over het algemeen toch vooral een rol als spil van het gezin toegedacht. Hoe bijzonder is uw carrière buitenshuis? Hoe had u als kind zich uw toe komst voorgesteld? Heeft u nog wel tijd voor uw gezin? Wat ziet u als de opdracht in uw leven?

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2018 | | pagina 50