Muziek als bruisende champagne
8
Janneke Rottier zoekt de leegte
In de landschappen van Janneke
Rottier zie je mens noch dier.
Rottier exposeert bij Kunstuitleen De
Bevelanden in Goes.
Het is de stille ruimte,
de tijdloosheid die
Janneke Rottier aan
trekt en die ze in haar
schilderijen wil op
roepen. Het landschap kan ook een
spiegel van de ziel zijn, een ver
beelding van het innerlijk. Rot-
tiers eigen stemming speelt na
drukkelijk mee in de keuze van
het motief en de kleuren. Ik heb
het idee dat het zoeken naar de
stilte in het landschap ook het zoe
ken is naar de stilte in zichzelf. Het
weglaten van alles wat verband
houdt met menselijke activiteit,
biedt letterlijk ruimte aan eeuwig
heid, aan essentie. Het herinnert
aan de periode waar in het land
schap nog volledig zichzelf kon
zijn. Waarin land, water en lucht
onbelemmerd hun eigen weg von
den. Dat raakt ook aan de potentie
van je eigen ontwikkeling, het
idee dat alles nog voor je ligt. En
aan de staat van de aarde voordat
de mens de balans verstoorde.
Landschap is materie. Rottier
maakt dat zichtbaar door zand en
andere materialen door haar verf
te mengen en te werken op een
ondergrond die eerder ruw dan
glad is. Het werken met de mate-
Het creëren van de
pure kracht van het
landschap vraagt
inspanning. Een
inspanning die ook
nodig is om het beste
in jezelf te vinden
rie heeft ook iets van strijd in
zich. Het creëren van de pure
kracht van het landschap vraagt
inspanning. Een inspanning die
ook nodig is om het beste in jezelf
te vinden. Dit soort overwegin
gen roept het werk van Rottier bij
mij op.
Rottier is op haar best als ze erin
slaagt om een balans te vinden
tussen het gevormde en het onge
vormde. Als haar werk eruit ziet
alsof het vanzelf is ontstaan. Zoals
in het hieronder afgebeelde schil
derij 'zonder titel'. Een compositie
zonder perspectief: het beeldvlak
valt samen met de voorstelling.
Het blauw suggereert water, de
vlekken bosschages en riet. Het
beeld is net genoeg verwijzend om
een voorstelling op te roepen Maar
is evengoed abstract. De schilder
wijze is tastend en het materiaal
en de materiaalbehandeling gaan
soepel in elkaar over.
Waar Rottier door contrasten
tussen licht en donker moeite doet
om ruimtelijkheid op te roepen,
krijgt het gebruik van de materie
soms iets geforceerds. Ik zie dat in
één van de schorrenlandschappen
en in twee van de 'Reflecties'. Het
begrensd zijn van de vormen le
vert dan een ongemakkelijke span
ning op met het schijnbaar vrije
gebruik van vlekken en strepen
waaruit ze bestaan. Maar vaak
weet Rottier te overtuigen, ook in
werken waarin nadrukkelijk her
kenbare elementen zoals boom
takken figureren. De takken zijn
op een heel vanzelfsprekende ma
nier in één beweging neergezet.
Ook dan is er sprake van een mooie
balans tussen vorm en materiaal.
Dat Het Zeeuws Orkest
(HZO) driemaal een volle
zaal trekt voor het concert
Nieuwjaar 2018, is heel bijzonder.
Dat betekent dat HZO niet alleen
een vaste kring van toehoorders
heeft, maar in korte tijd ook een
ander publiek heeft aangeboord,
inclusief jeugdigen. Nu de subsi
diekraan minder vlot loopt, heeft
HZO verschillende acties onder
nomen. En het werkt, dat blijkt.
Het eerste concert van 2018 was
feestelijk en bruisend als cham
pagne. Dirigent Ivan Meylemans
had een aantrekkelijke rode draad
uitgekozen: ritmische muziek en
Argentinië. Bovendien was deze
keer, als speciale gast, Carel Kraay-
enhof gevraagd en dat leverde ex
tra energie op bij de musici.
Het publiek genoot. De stem
ming zat er meteen in bij de ou
verture 'Die Fledermaus' van
Strauss. De feestelijke muziek, vol
humor, ging er vlot in. Daarna
maakte HZO een andere belofte
waar: het bieden van een podium
aan jonge Zeeuwse muzikale ta
lenten. De 20-jarige Julio Melio
speelde het langzame deel uit het
'Concierto de Aranjuez' van Rod-
rigo. Dit adagio is poëtisch van ka
rakter. Na de gebroken akkoorden
door de gitarist liet de alt-hoboïst
een prachtige melodie horen, die
zwoel begeleid werd. Melio is een
goede gitarist, hij speelde gedegen
en vooral heel eerlijk.
Carel Kraayenhof heeft een we
reldcarrière opgebouwd en mag
best de koning van de bandoneon
spelers worden genoemd. Zijn
grote voorbeeld Astor Piazzolla
Opmerkelijk waren de
kleine soli van cello
en viool en de knappe
pianobegeleiding
vergeet hij nooit en zijn soloblok
tijdens het concert bestond dan
ook uit eigen composities en een
bewerking van 'Libertango' van
Piazzolla. Verrassend was 'Bame-
stra', een ode op de Beemster,
waarin verschillende stijlen te ho
ren waren. Opmerkelijk waren de
kleine soli van cello en viool en de
knappe pianobegeleiding. In het
'Fuerzo' ('Houd moed, Sterkte')
etaleerde Kraayenhof hoe moeilijk
het is om bandoneon te spelen en
hoe meesterlijk hij deze techniek
beheerst.
Met de filmmuziek 'Evita' van
Lloyd Webber werd de rode draad
doorgetrokken en HZO had er
duidelijk plezier in. Er werd met
overgave en vooral enthousiasme
gespeeld. Het dubbelconcert
'Hommage a Liège' van Piazzolla
bracht beide solisten op het po
dium en wat mooi overkwam was
de dienstbaarheid aan de muziek:
geen glamour, maar gewoon fijn
samen musiceren en dat plezier in
muziek uitstralen. Na het bekende
'Adios Nonino' vulden stevige ak
koorden en pittige ritmes de zaal.
Het concert werd besloten met
'Espana Cani' van de Spanjaard
Marguina Narro. Met dit werk
werd door HZO al een brug gesla
gen naar het volgende optreden in
maart waarbij Spanje in de schijn
werper staat en Tania Kross te gast
is.
zaterdag 13 januari 2018
PC
Zeeuwse landschap inspireert
Nico Out
T/m 17/2. Janneke Rottier: t/m
17/2, Kunstuitleen De Bevelan
den, Westwal 45, wo. t/m vr.
13.00-17.00 uur, za. 10.00-14.00
uur. Opening vandaag 15.00 uur.
Janneke Rottier: zonder titel.
Janneke Rottier: zonder titel, fotosnicoout
Jeanette Vergouwen
RECENSIE
Nieuwjaarsconcert Het Zeeuws
Orkest: werken van Strauss,
Loydd Webber, Rodrigo, Marquez,
Piazzolla e.a., m.m.v. Carel Kraay
enhof (bandoneon), Julio Melio
(gitaar). Gehoord donderdag 11
januari in het Scheldetheater Ter-
neuzen. Nog te horen vanavond in
de Mythe Goes (uitverkocht).
