gaan, zag ik niet aankomen. Nadat hij zijn
vorige gezin was verloren, heeft hij zo
vaak gezegd dat hij dat nooit meer wilde.
Hij heeft het er ook nooit meer over
gehad. Voor mij was er geen aanleiding
om er bezorgd over te zijn. Ik wilde heel
graag kinderen, een eigen gezinnetje.
Ik zou zo'n transitie nooit hebben ge
promoot. Ik wilde een nieuw leven en
daar paste dat helemaal niet in."
Verdriet
„We kregen vier kinderen. Een meisje en
drie jongens. Stilletjes droomde ik over
een nog groter gezin. Ik had nog altijd een
sterke kinderwens toen Roberto besloot
om in transitie te gaan. Daar heb ik tot
op de dag van vandaag verdriet om. Toch
zie ik het als meant to be dat Roberto mij
kinderen heeft gegeven. Het was een
offer van hem aan mij.
In 2014 ging het niet goed met Roberto.
Hij voelde zich zó ongelukkig. Ik dacht
dat het een posttraumatische stressstoor
nis was, veroorzaakt door zijn oorlogs
ervaringen in Libanon. Hij heeft destijds
geen goede nazorg gehad. Maar de psy
choloog concludeerde anders. De oorzaak
van Roberto's somberheid was gender-
dysforie. Ofwel: Roberto is vrouw en
verlangt ernaar om zo te leven.
Ik was opgelucht toen ik dat hoorde,
want dat betekende dat er een remedie
was, er was een uitweg, hij hoefde niet
meer ongelukkig te zijn. Als een klein
kind stapte ik in het avontuur. Ik dacht:
dit gaan we samen doen, samen worden
we weer gelukkig.
Mijn focus lag vooral op de kinderen;
zij zouden ermee moeten leren omgaan.
De jongste weet niet beter en de één-na-
jongste, die toen 8 was, was zo buigzaam
als een elastiekje. Wordt papa mama Ri-
anne? Oké, dan is het mama Rianne. De
oudsten hadden er meer moeite mee. Ik
heb altijd gezegd: ik blijf de hoofdmama.
De mensen uit mijn omgeving zeiden
dat ik voor mijn gezin moest kiezen en
niet voor Roberto. Ik moest er niet in
meegaan, vonden ze. Maar ik wilde
Roberto voor geen goud kwijt. Ik ben
magazine 25
