"1
Het enige vrouwelijke
aan hem was dal
hij op verjaardagen
al
tij'
1 met zijn bene
over elkaar zat
et waren Roberto's karakteristieke ge
zicht, zijn dikke, zwarte haar en tatoeages
waar ik meteen op viel toen ik hem 22 jaar
geleden ontmoette. Vanaf het eerste
moment voelde ik me veilig bij hem,
vertrouwd.
Roberto en ik leerden elkaar kennen bij
groepstherapie. Hij was zijn vrouw en
kinderen kwijtgeraakt, zijn kostbaarste
bezit. Dat was gebeurd doordat hij in een
depressie was geraakt door medicijnen
voor zijn transitie naar vrouw. De relatie
met zijn vrouw bleek daar niet tegen
bestand. De transitie was toen al stop
gezet.
Ik had zelf wat nare dingen meege
maakt, waaronder vervelende ervaringen
met mannen, maar ik had alles wegge
stopt. Jarenlang had ik me gefocust op
studie en werk, en nu kwam de klap.
Roberto en ik hadden meteen een klik.
Het was geen chemie tussen ons zoals die
er kan zijn tussen een man en een vrouw,
het was geen romantische ontmoeting.
Hij voelde als mijn soulmate. Hij zag mijn
masker en wist daarachter te kijken. Mijn
hele leven had ik verstoppertje gespeeld.
Bij hem hoefde ik dat niet meer te doen.
Aan het einde van de therapiesessies
zijn we samen wat gaan drinken in een
cafeetje. Daar schreef Roberto een onwijs
mooi gedicht voor mij. Hij gaf me een
opstap om verder te kunnen in het leven.
Ik gaf hem vriendschappelijke liefde. We
waren ontzettend eerlijk tegen elkaar en
deelden hoe we ons voelden.
Ik heb destijds weieens gevraagd hoe
hij eruit zag in de tijd dat hij in transitie
ging. Ik kon me er geen voorstelling van
maken. Toen trok hij een zwart, fluwelen
jurkje van mij aan. Ik moest even slikken;
het was heel anders. Maar ik zag ook
meteen het vrouwelijke. Hij leek op zijn
zussen."
Metroman
„Na een jaar kregen we een liefdesrelatie.
Voor die tijd voelde ik me door mannen
vaak gezien als object, niet als Saskia. Er
was nooit iemand die helemaal voor mij
ging. Nu was er iemand die voor me
wilde zorgen en die zag dat ik pijn had.
Andersom zag ik Roberto's getergde blik.
Die was ontstaan door zijn tijd als mili
tair in Libanon, door zijn ex en kinderen
die hem hebben achtergelaten, maar ook
door de pijn van zijn verschrikkelijke
jeugd. We voelden dat we voor elkaar
wilden zorgen.
Ik viel op de persoon Roberto. Al was ik
blij dat die persoon een man bleek te zijn.
In het verleden ben ik weieens verliefd
geweest op vrouwen, maar fysiek lukte
het me uiteindelijk niet om daar voor te
gaan. Een man-vrouwrelatie is de stan
daard. Bovendien heb je een man nodig
om kinderen te krijgen, zo was mijn
redenering.
Roberto was in mijn ogen een echte
man. Niet alleen qua uiterlijk, ook wat
betreft de keuzes die hij in zijn leven had
gemaakt. In 1982 diende hij als militair
in de oorlog in Libanon, later had hij een
eigen bedrijf in de bouw.
Achteraf gezien is het enige vrouwe
lijke aan hem dat hij op verjaardagen al
tijd met zijn benen over elkaar zat en veel
empathie had voor de verhalen van de
aanwezige vrouwen. Over dat laatste
kreeg ik regelmatig complimenten. 'Zo,
jij hebt het getroffen met zo'n metro
man.' Vrouwen voelen zich vertrouwd
bij Roberto. Hij had alleen maar vrien
dinnen en geen vrienden. Hij ging nooit
eens naar de kroeg om over voetbal te
praten of over seks.
Ik wilde altijd veel tijd doorbrengen
met Roberto. Als ik het vergelijk met
nu, was ik toen erg verwend. Het maakt
me verdrietig als ik me dat zo realiseer.
Dat Roberto ooit alsnog in transitie zou
