HOERA, IK HAD
DE INFORMATIE-
SLURPER
VERSLAGEN
Column
Monica heeft geen zin in een digitale versie van
zichzelf en neemt een rigoureus besluit.
ronisch genoeg moest ik even googelen
hoe het moest, maar daarna was het zo
gepiept. Het opheffen van mijn Gmail-
account. Of ik het zeker wist, vroeg
Google nog. Ja, ik wist het zeker, en
zelfs toen kreeg ik nog een paar uur (of
waren het dagen?) bedenktijd om mijn
beslissing terug te draaien. Want, zo
dreigde Google, er was geen weg terug.
Echt alle informatie uit mijn Gmail-
account zou worden weggespoeld in
de oceaan van verloren data. Voorgoed.
Echt alles.
Met genoegen drukte ik op OK. Gooi
maar weg, Google, ik kan zonder jou!
Ik keek even om me heen, of ik iemand
deelgenoot kon maken van mijn over
winning, maar iedereen was hard aan
het werk, dus juichte ik stilletjes in mijn
eentje. Hoera, ik had de informatie-
slurper verslagen!
Ik ben echt geen privacy-evangelist,
laat dat duidelijk zijn. Ik heb geen mega-
wachtwoorden en heb me altijd weinig
aangetrokken van bescherming van
persoonsgegevensblablabla. Maar ineens
begon het me toch tegen te staan. Zonder
dat ik het door had, was ik via mijn
Google-account al ingelogd bij weet ik
niet wat voor diensten. Sterker nog, m'n
hele telefoon staat vol met Google-apps
die er niet af te krijgen zijn. Google Play,
Google Plus, Google Maps, Google Drive.
En die wisten ook allemaal waar ik was.
Ja, ik weet dat je de locatiefunctie ook uit
kunt zetten, maar na een tijdje had ik
blijkbaar toch altijd via een omweg weer
toestemming gegeven mee te kijken op
welke plaats ik mij bevond en, God ver
hoede, misschien ook wel wat ik aan het
doen was; die kleine lettertjes lees ik niet.
Er zijn vast heel goede methodes om
dat allemaal onder controle te krijgen,
maar de meest haalbare en effectiefste
oplossing voor een digibeet als ik leek mij
de bron uitschakelen: weg met Google.
En dat paste voor mijn gevoel ook wel bij
de rest van mijn Facebook- en Instagram-
loze leven. Ik heb geen zin in een online-
versie van mezelf. Zeker niet een met
een gluurder in mijn nek die ongewild
informatie slurpt.
Zonder Google-account is het leven
wel iets lastiger, heb ik gemerkt. Een
nieuwe app downloaden, dat wilde
Google Play niet zomaar meer voor mij
doen. Maar daar was een weg omheen:
je blijkt ook met een Hotmail-account
te kunnen inloggen. En Hotmail - die
had ik ook nog - dat is toch de dinosaurus
onder de e-mailaccounts. Eigenlijk dood
en daarmee ongevaarlijk (hoop ik). Dat
probleem is dus opgelost. Maar op You-
Tube ben ik nog steeds persona non grata.
YouTube is van Google, weet ik nu,
en kinderachtig als ze zijn, als je het
moederbedrijf de rug hebt toegekeerd,
houden zij ook de deur voor je dicht. En
hoe weet YouTube eigenlijk dat ik geen
Google-account meer heb? Precies!
Kijk, misschien overdrijf ik, dat sluit ik
niet uit, gezien mijn zeer beperkte over
zicht van het digitale speelveld, maar hé,
misschien ook niet. En dan ben ik mooi
ontsnapt. 41
Monica
Beek is
journalist
en heeft
twee
dochters.
H Reageren?
monica@
persgroep.nl
Gluurder
61 zaterdag 6 januari 2018
