tergrond. Zo moet ik uitvinden wat de
juiste hut is. Dit zijn de wensen: op de
verdieping met directe toegang tot het
dek met ligstoelen, in het midden van het
schip (want de minste deining), zo dicht
mogelijk bij de lift, met een douche
(want een bad komt ze niet in) en losse
bedden.
Daarna zoek ik excursies uit. Mijn
moeder is slecht ter been, maar de
cruisemaatschappij biedt passende toch
ten, met op-tijd-terug-bij-de-boot-ga-
rantie. De uitstapjes kosten echter een
klein vermogen. Een begeleide wande
ling door Alesund? 70 dollar per persoon.
Een bustoer vanuit Geiranger? 100 dollar.
De hele reis heeft Mama haar roze mobieltje binnen
handbereik, bovenin de rollator
Dus beland ik op websites van lokale
VW's, hop-on-hop-ofïbussen en toeris
tentreintjes en bedenk een alternatief ex
cursiepakket. De toerbus in de eerste
aanlegplaats, Eidfjord, boek ik toch maar
niet; de rondrit eindigt om 14.20 uur, de
boot vertrekt om 15 uur. Straks sta ik daar
met mijn oude moeder in een fjorden
dorp te kijken naar het wegvaren van ons
tijdelijke huis.
Eenmaal in Eidfjord maken we een
wandelingetje door het dorp waar kenne
lijk zó weinig te beleven is dat de bewo
ners omhulsels breien voor de bomen in
de hoofdstraat. Voor een café hebben zich
de Indonesische en Filipijnse personeels
leden van het cruiseschip verzameld. Zij
weten precies waar in de aanlegplaatsen
een open dus gratis wifi-verbinding is.
Passagiers volgen hun voorbeeld. Mama
roept enthousiast in
haar mobieltje:
„Ja hoor, het gaat alle
maal goed! Ze is
geduldig en Noorwegen is prachtig!"
De hele reis heeft Mama haar roze mobiel
binnen handbereik, bovenin de rollator.
Zodat ze mooie dingen kan fotograferen.
En dat zijn er nogal wat. Tijdens de uren
lange vaart door de Hardangerfjord
richting zee staat ze in de wind op een
buitendek, de ene na de andere waterval
fotograferend. Je zou denken: als je er één
hebt gezien, heb je ze allemaal gezien,
maar hier werkt het net even anders.
Gesmolten sneeuw stort spectaculair
naar beneden van honderden meters
hoge rotsen die loodrecht uit het water
omhoog steken.
Terwijl Mama geniet en fotografeert,
merkt ze niets van de glimlachen en de
complimenten van medepassagiers aan
haar adres. „Echt waar, 89? Wat geweldig,
hoe ze daar staat met die camera! Sowieso
dat ze een mobiel heeft."
Ik ben vooral bang dat de telefoon in
het water valt.
Even later in de bar, bij een Crow's
Nest Cocktail, scrolt Mama door de foto's
en vraagt hoe ze mislukte plaatjes in de
virtuele prullenbak moet gooien. Het zijn
er maar een paar.
Beproeving van geduld
Toen ik familie, vrienden en collega's
vertelde over mijn plannen voor een
cruise met mijn moeder, leverde dat heel
andere reacties op dan bij eerdere vakan
tieplannen. 'Bijzonder', zeiden ze. 'Moe
dig.' 'Mooi om later op terug te kijken.'
Zelf verwachtte ik dat het vooral een
beproeving van mijn geduld zou worden
en dat ik mezelf continu in de laagste ver-
401 zaterdag 6 januari 2018
WG
