DOE MIJ MAAR
DE KANTOORTUIN.
COLLEGA'S ZIJN
MIJN HOUVAST
Column
Nee, ze heeft haar collega's niet zelf uitgekozen.
Maar juist daardoor lijken ze zo op familie, zegt
Monica. 'Je maakt er samen het beste van.'
k weet dat dit het tijdperk is van de
zzp'ers, de flexwerkers en de jobhop
pers. Ik ben tot de conclusie gekomen
dat ik daar volkomen ongeschikt voor
ben. Elke dag naar dezelfde plek om te
werken, met elke dag dezelfde collega's
en dezelfde rituelen: ik hou ervan. Ik
weet dat het freelancebestaan grote voor
delen heeft. Ik zie ze heus wel zitten in
een gezellig cafeetje achter een laptopje
met een kop goeie koffie naast zich, lek
ker hun eigen tijd indelen. Maar doe mij
maar de kantoortuin.
Het begint 's ochtends al in de lift. Een
goede liftervaring is een heerlijk begin
van de dag. Elkaar beleefd negeren (of
juist niet), een steelse blik in de spiegel
werpen om te kijken of je er een beetje
uitziet en de vaste 'werkze'-groet bij het
uitstappen.
Ze geven me houvast, mijn collega's.
Het is toch een soort familie; je hebt ze
niet uitgekozen maar je zit er wel mee
opgescheept, dus maak je er samen het
beste van.
Het fijne is dat iedereen zo voorspel
baar is, mezelf incluis. Een paar keer per
dag vraagt mijn overbuurman in precies
dezelfde opgewekte cadans of ik wat wil
drinken. „Koffie, thee, limonade?" En dan
zeg ik altijd: „Ja lekker, groene thee
graag." Een kleine klemtoon op lekker.
Het zijn details waaraan je hecht.
Stipt om 12 uur vertrekt het eerste
groepje collega's om te lunchen. Honger,
en dan zijn de kroketten tenminste nog
niet op. De kantine is sowieso het do
mein van het gewoontedier. Ik neem al
tijd een bakje sla dat ik iets te vol prop,
mijn achterbuurman schept steevast niet
één, maar twee kommen soep vol en de
crackers zijn voor de dames die het
NewFysic-dieet volgen.
Ik zou niet willen zeggen dat we alles
van elkaar weten (beter van niet waar
schijnlijk), maar we zijn op de hoogte van
de hoofdlijnen van eikaars levens.
Daarom staan we met acht man achter
een computer te juichen als het mailtje
van de makelaar zegt dat het bod op colle
ga's huis is geaccepteerd. Vragen we nog
maar eens naar die nieuwe auto, en doen
we niet moeilijk als weer dezelfde men
sen afzeggen voor het kantooruitje (ze
hadden groot gelijk dit keer - ik voelde
ook weinig voor die salsa-dansles).
Met Nieuwjaar in zicht, schijnen veel
mensen tactieken te verzinnen om de
verplichte gelukswensen op kantoor te
vermijden en dan vooral de bijbehorende
zoenen. Ik stel voor het dit jaar anders aan
te pakken. Ga ervoor. Geef die collega's
- ja, ook die ene die een beetje stinkt -
drie welgemeende smakkerds (pas een
beetje op voor een me-too'tje) en proost
met koffie, thee of limonade van harte op
weer een nieuwjaar in de kantoortuin. 41
Smakkerd
