O
28
HET JAAR VAN TOM DUMOULIN
Giro-winnaar, wereldkampioen, sportman van het jaar.
Tom Dumoulin (27) blikt terug op zijn unieke Giro-zege
en die ongekend spannende slotweek.
uiten het hotel aan de
Spaanse Costa Blanca
verdrijft de kou van de
invallende schemer lang
zaam de warmte van de
middag. Het zijn die gemoedelijke
temperaturen overdag die het halve
peloton in de winter naar de Spaanse
kust lokken. Hier overwinteren pen-
sionado's en kunnen coureurs deze
weken ongehinderd doortrainen.
Ook Sunweb en Tom Dumoulin
zijn neergestreken voor een eerste
trainingkamp als voorbereiding op
het nieuwe seizoen. Eergisteren werd
bekend dat hij ook in 2018 de Giro zal
rijden. Of hij ook de Tour de France
zal doen, zegt hij nog niet.
„Eigenlijk niet veel. Misschien zelfs
een beetje te weinig. Meer met aan
komend jaar, al word ik af en toe nog
aan de Giro herinnerd. Dat is leuk.
Maar iedereen denkt dat wanneer je
iets gaafs meemaakt, je daar het hele
jaar mee bezig bent. Zo werkt het
niet. In elk geval niet bij mij."
„Mijn zege op Oropa (etappe 14, red.)
was het mooiste moment, maar geen
weergave van de hele Giro. Als ik één
moment moet noemen dat de Giro
zo goed mogelijk samenvat, is dat de
huldiging bij de Dom. Dat ik daar
met heel de ploeg sta. Een beetje een
reizend zigeunercircus. We waren
nog met zeven. Wilco Kelderman
was er niet meer bij en ook Phil Bau-
haus was afgestapt. Ook al heb je ru
zietjes of zijn er dingen van elkaar
waar je jezelf aan ergert, je groeit toch
naar elkaar toe. Met de ploeg hadden
we nog niet meegemaakt dat we
zoiets groots zo succesvol afsloten.
Een paar jaar geleden waren we nog
een sprintersploeg, maar inmiddels
zijn we een heel ander team."
Na de ruzie
met Nibali had
ik slechte
benen. En ik
was er niet bij
met m'n hoofd
Met zijn overwinning in de tijdrit
naar Montefalco (etappe 10) rijdt Du
moulin zich in het roze. Maar het
echte teken van zijn machtsover
name in de Giro is de ritzege naar
Oropa. Nairo Quintana valt aan, ro-
zetruidrager Dumoulin haalt hem te
rug, laat hem vervolgens achter en
sprint naar de etappezege. Vanaf dat
moment is Dumoulin een van de
topfavorieten voor de eindzege.
„Het was zo onverwacht. Wauw. Ik
voelde me supergoed, vanaf het be
gin. Ik had sowieso veel vertrouwen
voor die dag, want één klim op het
einde, dat kan ik heel goed. Op het
laatst er een klap op geven, volle bak.
„Ik voelde me zo zeker, dat ik niet
eens bij de eersten hoefde te zitten
aan de voet van die klim. Het hele pe
loton was nog fris, dus het was een
soort massasprint naar die klim toe.
De dag was verder supersimpel. Vlak,
dus iedereen kon de benen een
beetje los gooien. We reden als een
horde dolle stieren naar de klim.
„Ik volgde ploeggenoot Georg
Preidler, surfte door het peloton en
begon in positie 20 of 30 aan de klim.
Net iets verder van achteren dan
sommige klassementsrenners, maar
ik had echt nog geen juck gedaan. Ik
kwam met hartslag 140 aan, terwijl
anderen zich al over de kop hadden
gereden. En toen ben ik volle bak
omhoog gegaan. Vooral dat ik som
mige klimmers versloeg op hun ei
gen terrein maakte die dag speciaal."
„Dat ik alles goed deed die dag."
„Maar dat was iets waar ik niets aan
kon doen."
„Niets bijzonders. Ik moest en heb
het juiste moment afgewacht. Ik
moest het ophouden. Zo lang moge
lijk wachten tot de voet van de klim.
Ik wist ook meteen: rustig blijven,
daarna een tijdrit rijden en dan zie ik
het wel aan de finish. Het was best
saai om terug te zien. Ik reed daarna
gewoon een tijdrit, volle bak naar de
top. Meer was het niet."
„Nee, nooit. Ik was eigenlijk erg zen.
Hoewel, ik heb ook gevloekt en ge
scholden. Op een gegeven moment
zat een renner van Movistar in mijn
wiel. Bloedirritant, wat een eikel.
Maar ik wist: vol door naar de finish,
nu niet het bijltje erbij neergooien."
„Zeker, niet alleen die dag van de
Stelvio. De dag van Piancavallo, drie
dagen daarna, dat was écht door het
oog van de naald. Dat was de dag na
de ruzie met Vincenzo Nibali. Ik had
vanaf het begin heel slechte benen,
alles liep mis en ik was er niet bij met
mijn hoofd."
„Ja, ik reageerde vanuit mijn emotie.
Ik was supergefrustreerd. Ze pro
beerden mij, die buitenlander, die
snotaap van Team Sunweb, dat kleine
ploegje, een lesje te leren."
„Er werd gevraagd of ik dat wilde en
ik vond dat wel netjes. Al ben je daar
niet vanaf als je sorry zegt."
Sterker nog, die ruzie is de opmaat
tot een dag met veel meer proble
men. In het begin van de etappe rijdt
rozetruidrager Dumoulin achterin
het peloton. In de afdaling van de
eerste berg, de Kreuzbergpass, gaan
zijn grootste concurrenten Nibali en
Quintana er vandoor. Wat begon als
een verbale ruzie, ontaardt in oorlog
in het peloton. Wat rest voor Du
moulin is achtervolgen en een ge
vecht op de slotklim.
„Ik was eigenlijk best wel blij hoe die
dag verlopen was. Ik verloor niet eens
zo veel tijd, een minuut ongeveer,
maar daar had ik de Giro kunnen ver
liezen."
„Ehhh.... Ja, die dag naar Piancavallo
wel, maar dat heeft niemand ge
merkt. Toen ik moest oversteken naar
zaterdag 30 december 2017
GO
Tekst Daan Hakkenberg
'Ook normale
mensen
kunnen de
Giro winnen'
B
Ben jij nog bezig met afgelopen jaar
en de Giro?
Is de Giro-zege voor jou in één beeld
te vatten?
Tom Dumoulin tij
dens kerst in Spanje.
FOTO VINCENT RIEMERSMA
-Tom Dumoulin (27)
Je noemt dit het mooiste moment
van de Giro. Beschrijf die dag eens.
Onlangs heb je zelf de Stelvio-
etappe, waar je de berm in moest
om te poepen, teruggekeken. Wat
zag je?
Behalve dat je naar de kant moest.
Wat dacht je toen je het terug zag?
Heb je nooit gedacht: laat ook maar
zitten, die roze trui.
Het werd nog bloedstollend. Je
kroop een paar keer door het oog
van de naald.
Over die ruzie: na de etappe, een
dag ervoor, zeg je dat je hoopt dat
Nibali en Quintana hun podiumplek
verliezen. Een slip of the tongue
De volgende ochtend ga je wel naar
Nibali toe om het goed te maken...
Je raakt die dag de roze trui kwijt.
Toch stap je na de etappe lachend
de bus in. Waarom?
Ben je die dagen in paniek geweest?
