i
Hswrn
Kroniek
Hugo Borst schrijft over zijn moeder, die aan alzheimer lijdt. Na de kerstmaaltijd
zitten ze nog even samen voor de buis.
ijk ons nou eens zitten. Ma
en ik, ouderwets voor de
tv. Het ging zo. Ma, mijn
broer Laurens en ik hadden
beneden in het Verplee
ghuis de kerstmaaltijd genoten. Het
was een groot succes. Ma was voor
haar doen heel attent en genoot met
volle teugen. Vooral van de alcohol,
viel ons op. Ze consumeerde een glas
prosecco, twee glazen rode wijn en
een lekker zoet dessertwijntje toe.
Vroeger was ma onder geen beding
verder gegaan dan drie glazen, maar
meneer Alzheimer doet grenzen
vervagen. Nou ja, ik beschouw vier
glazen bij een gezellig feest als
bescheiden ontremming. Kwaad
kon die alcohol ook niet, want wij
reden ma naar huis, dat wil zeggen,
naar boven.
Ik hoefde alleen maar tegen haar
rolstoel aan te duwen. Naast me liep
ma's hoffotograafMargi, die ook was
uitgenodigd voor de maaltijd. Samen
met Margi bracht ik ma naar boven.
We stonden in de lift. Na dik drie uur
tafelen was ma kapot, ze snakte echt
naar haar bed. Op de vijfde verdie
ping trok ik uit baldadigheid een
sprintje, ma voortduwend natuurlijk.
Halverwege de gang zei ze iets, ik ver
moed dat ze zei dat ik niet zo hard
moest gaan, en mede omdat ik dacht
aan al die alcohol in ma's maag heb ik
toen maar afgeremd.
Op de woongroep bleek verzor
gende Wendy bezig Ad naar bed te
brengen. De andere verzorgende, de
omloop, was op een andere woon
groep bezig. Of ma even kon wach
ten?
Vanzelfsprekend.
Ik zette ma voor de tv en begon te
zappen. Het was over achten, het NOS
Journaal was bezig. Vroeger was dat
voor ma vaste prik. Ma boeide het
niet meer.
Ik zapte verder. Bij elk kanaal
wachtte ik even. Keek of ik ma's
aandacht kon vasthouden. Net toen
ik de hoop had opgegeven, bleef haar
blik hangen aan een skispringer. De
man vloog op zijn reuzeski's majestu
eus door de lucht. Hij zweefde boven
een alpenstadje en kwam knap op de
grond neer.
„Zo!" riep ik.
Daarna ging er een Italiaan van de
'WIL JE OOK,
MA? WIL JE
OOKEEN KEER
SPRINGEN?'
schans. Hoewel ma doodmoe was,
volgden haar ogen de sporter.
„Wil je ook, ma? Wil je ook een
keer springen?"
„Nee."
„Echt niet?"
„Nee."
Razendsnel kwam het eruit, ze
klonk resoluut.
„Ik ook niet hoor, ma."
Zwijgend keken we naar de waag
halzen. Zo zaten we vroeger voor
de tv. Duizenden uren heb ik zo
met ma doorgebracht. We keken
naar Upstairs Downstairs, Who Pays
the Ferryman?, Hotel op stelten (zo
was destijds Fawlty Towers vertaald
door de KRO), Een groot uur U, De
achterkant van het gelijk, Brideshead
Revisited - ach, te veel om op te
noemen.
Daar was Wendy. Ze had haar
handen vrij. Ik drukte ma een kus
op haar voorhoofd. „Truste, ma. Ik
weet zeker dat je heerlijk slaapt zo."
Op 1 januari probeer ik samen
met ma naar het skischansspringen
in Garmisch-Partenkirchen te gaan
kijken. <1
Even een winterstopje.
Op 3 februari hervat Hugo
deze kroniek.
magazine 47
E Reageren?
magazine
@persgroep.nl
CD
CD
Kassie kijken
WG
