JEZUS 05
De katholieke zusters in het
ziekenhuis in Surabaya, In
donesië, waren dolblij op 25
december 1934. Zo blij dat ze de pas
geboren Marjolein in de kerststal
midden in het ziekenhuis legden.
Want iedereen mocht weten dat er
een kerstkindje geboren was.
„Mijn moeder was woest. Er was
geen penicilline beschikbaar en ze
vond het onverantwoord om zo'n
baby midden tussen alle zieke men
sen te leggen." Uiteindelijk kwam
alles goed. „'I call you Hinky-Din-
kie', zei mijn Schotse grootmoeder.
Ze kon Marjolein niet goed uitspre
ken. Dinkie paste kennelijk beter bij
me, want zodra ik naar school ging,
noemde iedereen mij gelijk Din
kie." In de prachtige natuur van In
donesië met een huis met een
zwembad, had Dinkie een prachtige
jeugd met haar vader, moeder, broer
en grootmoeder.
arig zijn met kerst? Bijna vijf jaar lang werd haar verjaardag
niet gevierd, omdat ze met haar familie gevangen zat in een
Jappenkamp in Indonesië. Daarvoor, maar ook daarna werd
op haar verjaardag altijd Kerstmis gevierd. Marjolein Maud
'Dinkie' Boutkan-van der Sluis uit Dreischor is op Eerste
Kerstdag geboren. „Als ik het over kon doen, zou ik niet voor
die dag kiezen om jarig te zijn."
Tot de oorlog daar in 1942 begon.
Dinkie was acht jaar oud toen ze
met haar familie gevangen werd ge
zet in een Jappenkamp in Malang.
„In het kamp had iedereen 45 cen
timeter slaap- en leefruimte. Ver
jaardagen werden er niet gevierd.
Als ik jarig was, kreeg ik een zelfge
maakte zakdoek cadeau of een ketting van mijn oma. Ze zorgde al
tijd wel dat ik iets kreeg." Toen Dinkie twaalfwas, werden zij en haar
familie bevrijd door de Gurkha's, Indische strijders in dienst van het
Britse leger. Zo kwam ze in een wijk terecht, die bewaakt werd door
militairen. Als ze naar het kamp wilde waar haar oom verbleef, kon
ze daar alleen onder begeleiding van het leger komen. „In dat kamp
draaiden ze openluchtfilms. Ik had nog nooit zoiets in mijn leven
gezien, dus toen ik dat voor het eerst zag, maakte dat diepe indruk
op mij. Het waren films met Shirley Temple en Deanna Durbin,
prachtig vond ik dat. Tegelijkertijd werd er in die periode nooit meer
over mijn verjaardag gesproken."
Het was een spannende tijd, want de Indonesiërs wilden niets meer
met die koloniale bezetters, waartoe de familie van Dinkie werd ge
rekend, te maken hebben. Dinkie en haar familie maakten zich op
voor hun reis naar Nederland, maar ze wachtten op haar vader, die
in een ander kamp zat. „We kregen bericht dat vader onderweg naar
ons uit de trein was geslingerd door Indonesiërs. Dat betekende
meestal dat iemand dood was."
Dinkie kwam samen met haar moeder en broer in hotel Birkhove
in Amersfoort terecht. „Daar heb ik vreselijk gehuild. Dat hele Hol
land vond ik maar niks." Na een eenzame tijd voor Dinkie kwam het
heuglijke bericht dat haar vader nog leefde. „Mijn vader werd met
r>og dertien mannen bevrijd. In september 1947 kwam hij thuis in
'md, na eerst vijf maanden in het ziekenhuis te hebben ge-
ft nooit over die tijd gesproken."
tjn vader zette het hele gezin weer op de rails. Hij kreeg
n oude baan als inspecteur in levensverzekeringen te-
.g en we gingen in Wassenaar wonen. Kun je nagaan, we
rdden helemaal niets meer. Het armste gezin kwam in
jn van de duurste buurten van Wassenaar terecht. Het was
et huis van de neef van mijn vader, Bram Hammacher. Hij
vam overigens uit Zeeland, hij was de zoon van de notaris
in Groede. Bram werd directeur van het Kröller-Müller mu
seum en daarom kon mijn vader zijn huis huren en uiteinde-
ijk kopen. Dat mocht in eerste instantie niet van de gemeente,
ijn vader en Bram schreven een brief aan prins Bernhard en toen
gen ze het toch voor elkaar. Ik heb daar in Wassenaar van mijn
rtiende tot mijn eenentwintigste een schitterende tijd gehad. We
terden er weer met zijn allen Kerstmis. Mijn moeder en mijn oom
speelden piano, er werd gezongen."
Dinkie heeft altijd van de kerst genoten en doet dat nog steeds, maar
ze beseft ook dat haar ver jaardag daarmee tot op de dag van vandaag
op het tweede plan komt. „Mijn verjaardag is altijd een kerstfeest
geweest, geen verjaardag. Het is niet zo dat ik eronder leed, ik wist
niet beter. Ik heb super kerstfeesten meegemaakt. Iedereen had altijd
wel een cadeautje voor me, maar later besefte ik pas dat ik eigenlijk
nooit echt een verjaardagsfeest had op mijn verjaardag. Ik kreeg wel
een kinderfeestje, maar het was altijd na de kerst, nooit op mijn ver
jaardag. Vriendinnetjes mochten nooit komen met kerst, want dan
vierden ze zelf kerst bij hun eigen familie."
Op 25 december van dit jaar wordt Dinkie 83. Die dag komen haar
vier kinderen met aanhang en kleinkinderen, die op hun beurt ook
weer vriendjes of vriendinnetjes meenemen, op bezoek in Drei
schor, zoals elk jaar. Om Kerstmis te vieren.
zaterdag 23 december 2017
Valeska Nastaly
Mijn verjaardag
blijft altijd
een kerstfeest
Jappenkamp
Uit de trein geslingerd
Tweede plan
