12
d Kaag
Op haar cv staat een duizelingwekkend aantal
internationale topfuncties. Toch is Sigrid Kaag
(56) misschien wel de meest onbekende minister
van Nederland. „Ik was een kleine vis in een grote
vijver. Nu ben ik een grote vis in een kleine vijver."
|y m ag ik jullie voor-
j stellen aan mijn
j dochter?" Sigrid
J Kaag heeft net
J haar jongste
V dochter Inas be
groet. Ze is voor Kerst over uit
Zwitserland en gaat meteen naar
haar nieuwe school kijken, de in
ternationale school, waar ze vol
gend schooljaar begint. Als Kaag
Inas liefdevol in de wangen wil
knijpen, draait de rs-jarige gedeci
deerd haar hoofd weg. Kaag: „Het
is wel eenzaam hoor, zo zonder
kinderen."
Sigrid Kaag is net zeven weken
in Den Haag en zeven weken mi
nister voor Buitenlandse Handel
en Ontwikkelingssamenwerking.
Een nieuweling in politiek Den
Haag; de topdiplomaat woonde
decennia lang in het buitenland.
Egypte, Engeland, Jordanië, Zwit
serland, Israël, de Verenigde Sta
ten, Soedan, Syrië, Libanon. Ze
somt het lijstje soepel op.
Tijd om zich te verwonderen
over Nederland, heeft ze niet ge
had. „Ik zit nu in een absurde bub
ble. Ik ben óf hier (in haar werkka
mer in het ministerie, red.) óf in
mijn pied-a-terre om de hoek. Ik
heb de politiek altijd gevolgd en
was wel eens te gast in de Tweede
Kamer, maar nu doe ik zélf mee.
Ik moet soms wel om mezelf la
chen, omdat het een beetje surrea
listisch is. Ik had nooit verwacht
minister te worden. Dat heeft
ook iets moois, iets mals. En
het zegt ook iets over het leven.
Je kunt morgen ook dood zijn."
„Zo zijn mijn man en ik nog nóóit
in Israël behandeld. Ik begrijp dat
er gevoeligheden zijn, maar dat is
iets anders dan onwaarheden ver
spreiden of laster. Losse flarden
gaan een eigen leven leiden. Mijn
moeder zou hebben gezegd: het
sop is de kool niet waard. Het zegt
ook iets over Nederland: we den
ken dat we heel nuchter zijn, maar
soms zijn we heel emotioneel. In
zekere zin is dit het verhaal van
mijn leven - dit was niet de eerste
keer dat de afkomst van mijn man
aan de orde komt. Het gaat ook om
je gezin - zij waren nog meer over
stuur dan ik, Nederland is ook hün
boegbeeld - en je integriteit. En
integriteit is voor mij héél belang
rijk."
„Zei ik overstuur? Dat is te zwaar.
Het idee: hoe kan dit nou? Dit is
toch Nederland? Wat is er mis?
Mag ik niet ook Palestijn zijn? Dat
soort vragen. Zij trokken het zich
aan; het leek alsof ze er niet bij
mochten horen."
„Ik heb de politieke eindverant
woordelijkheid en dat is heel
spannend. En al die internationale
banen.Daar moet je ook niet te
interessant over doen. Het gras
lijkt altijd groener bij de buren. Als
diplomaat was ik ook maar een
schakel. Toen was ik een kleine vis
in een grote vijver, nu ben ik een
grote vis in een kleine vijver."
„Dat kan. O, u bedoelt voor mij? Ik
sta heel laconiek in het leven. Din
gen lopen vaak anders dan je
denkt. Ik denk ook wel eens: ik ga
straks met vroegpensioen als ik
daar de middelen voor heb. Ik heb
ook twee, drie keer een sabbatical
overwogen. Het lijkt me zó heer
lijk om niks te doen. Mijn man
zegt dan: dat kun je helemaal niet.
Waarschijnlijk heeft hij gelijk."
„Ik denk dat dat te maken heeft
met ergens bij horen, je ergens
thuis voelen. Als je nog dertig jaar
te leven hebt, waar wil je dan
zijn?"
„Ze hebben op veel scholen geze
ten en zijn vaak verhuisd, dus dat
zou niet eens onterecht zijn. Onze
kinderen hebben twee achter
gronden en hebben ook een band
met Zwitserland, waar we zes jaar
hebben gewoond - we komen er
nog graag.
„Mijn man is daar pragmatischer
in. Ik denk soms wel eens: was het
niet fijn geweest als ze jaar in, jaar
uit naar dezelfde voetbalclub wa
ren gegaan?"
„De wereld is veel kleiner gewor
den. Toen ik na mijn middelbare
school wegging uit Nederland,
was het nog alsof ik voor altijd ver
trok. We zijn het nu gewend, ap-
pen veel. Twee kinderen studeren
in het Verenigd Koninkrijk - dat is
best dichtbij. Eén zoon woont in
Nederland, maar die zie ik gek ge
noeg het minst omdat hij net aan
een nieuwe studie is begonnen."
„Ik maak me altijd zorgen om mijn
kinderen. Maar ik denk dat iedere
moeder en vader dat doet. Alleen
Soedan en Syrië waren geen plek
ken om familie mee naartoe te ne
men, maar verder zijn we vaak sa
men geweest."
zaterdag 23 december 2017
U stond nog niet op het bordes of
u kreeg al een persoonlijke aanval
te verduren. U zou vanwege uw
huwelijk met de Palestijn Anis Al-
Qaq een 'Palestijnenvriend' zijn.
Wat deed dat met u?
Jan Hoedeman en Hanneke Keultjes
Den Haag
Hoe overstuur was uw gezin?
Is dit niet de saaiste baan die u
ooit heeft gehad?
Een ministerschap kan ook een
opstapje zijn voor een nieuwe in
ternationale topfunctie...
U wilde graag terug naar Neder
land. Waarom?
Uw kinderen zijn over de hele we
reld opgegroeid en hebben ner
gens wortels. Nemen ze u dat
kwalijk?
Uw man woont nog in Jeruzalem,
uw kinderen studeren op ver
schillende plekken in Europa. Is
dat moeilijk?
Het gezin kwam er niet zomaar: u
kreeg een doodgeboren kind, had
vier miskramen. U heeft niet de
neiging uw dierbaren dicht bij u te
houden?
