Zeeuwse vrouwen
gaan de strijd aan
4
k
13
Rico was altijd welkom bij Vosmeer
waren op één hand te tellen", lacht
Rico. „Ik had weinig keus op dat
moment. Het was wat het was."
„Dat het zwembad De Spetter
naast die gymzaal zat, was het erg
ste. Want als jonge jongen wilde je
zeker in de zomer buitenspelen
met je vriendjes. Dat zwembad
ging om 20.00 uur dicht en de trai
ningen van mijn vader duurden
tot 20.30 uur, dus mijn vriendjes
kwamen na het zwemmen nog
even bij die training kijken, met
die natte haartjes, helemaal in de
war. Het was supergrappig, ten
minste: nu kan ik erom lachen.
Toen baalde ik als een stekker."
„Het was niet dat toen ik jong was
ik niet echt wilde kickboksen,
maar je wilt als jonge jongen in de
zomer afspreken met vriendjes. Ik
móést dan trainen", legt Rico uit.
Maar dat vader Jos de discipline er
door keihard te zijn wel in heeft
gekregen bij zijn zoon, daar is ie
dereen het inmiddels wel over
eens. Het zit zelfs zo diep dat Rico
pas van zichzelf schrok toen hij
zijn dochtertje streng toesprak
toen hij ze wilde leren fietsen. „Ik
vond het best vervelend, dat ik zo
pusherig was. Mijn vader was zo,
maar ik kwam erachter dat ik zelf
ook soms zo ben! Dat is toch die
topsportmentaliteit. Het uiterste
overal uit willen halen."
Dingen tegen zijn zin doen leerde
hij ook van zijn vader. „Ik ben als
vechter gewoon altijd gefocust op
mijn doel en dat is winnen. Mijn
vaste beloning is eten, sowieso. Ik
heb altijd wel van veel eten gehou
den. Ik ben ook altijd groot ge
weest en dat grote lichaam moest
gevoed worden, hè, haha! Maar ze
ker vroeger was ik echt een moei
lijke eter. Dingen die ik niet lustte,
at ik liever niet. Ik was nooit gek
op witlof, peen en uien..."
„Dan was mijn vader wel streng
voor me. Ik moest eten wat de pot
schafte, dat moest en zou op gaan.
Al zat ik de hele avond aan tafel.
Nu geef ik na een gevecht gerust
vijftig euro uit bij de McDonalds.
Dat is meer een mentaal iets, dan
dat ik het echt lekker vind. Ge
woon van: nu mag het. Ik kan niet
echt zeggen dat het een superlek-
ker etentje is, maar ik vind het een
beloning en het is ontspanning."
Tegenwoordig noemt iedereen
hem Rico, maar dat is niet zijn ei
gen naam. „Ik weet eigenlijk niet
wanneer mijn naam veranderd is
van Ricardo naar Rico", zegt hij,
terwijl hij zijn hersens laat kraken.
„Mijn vader noemde me eigenlijk
altijd al Rico. Ik denk dat het toen
ik een jaar of zeventien was en ik
een beetje door ging breken een
gewoonte werd om mij Rico te
noemen. Het is net wat korter en
klinkt wat krachtiger... Het is wel
grappig, want als ik nog docenten
tegenkom van vroeger zeggen ze:
'hé Ricardo, hoe is het?'. Dan moet
ik altijd wel lachen, want iedereen
kent me nu als Rico. Bijna nie
mand zegt nog Ricardo."
De invloed van Jos Verhoeven op
het leven van zijn zoon is onmeet
baar groot geweest, valt te conclu
deren na het lezen van 'Rico'. Rico
weet door de (levens)lessen van
zijn vader hoe veel dingen wél en
hoe veel dingen niét moeten. „In
Rico's ogen had zijn vader zijn le
ven gered door hem weg te halen
bij zijn moeder", laat vriendin
Jacky optekenen in het boek, „en
hem een leven gegéven door hem
zo te pushen met dat kickboksen."
Het overlijden van Jos, die eind
oktober euthanasie pleegde na zijn
VOETBAL
strijd tegen Alzheimer, deed hem
dan ook veel verdriet. Want in de
ring is Rico keihard, maar daarbui
ten is hij ook kwetsbaar. „Ik heb
soms het gevoel dat ik twee perso
nen ben", verklaart hij. „Ik veran
der bijvoorbeeld tijdens een voor
bereiding op een gevecht. Ik word
dan een vervelend persoon. Maar
ik kan het niet tegenhouden."
„Na afloop van dat gevecht tegen
Badr had ik de tranen in mijn
ogen. Dat ik dacht: Ja, het is nu ge
woon papatijd, het is tijd om de man
te zijn die Jacky verdient." Zoon
Vince niest twee keer, duidelijk
hoorbaar door de telefoon. „Nu is
het ook papatijd, ja, haha", lacht
Rico erachteraan. „Het zijn nu de
eerste dagen na het gevecht tegen
Ben Saddik dat ik kan ontspannen.
Dat is heerlijk. Kijk, uiteindelijk
sta ik in de ring en doe ik het, maar
de Rico die daar staat, staat op die
manier in de ring door alles en ie
dereen die om me heen staat."
„Mijn thuisbasis is misschien
wel de belangrijkste factor. Want
als dat niet goed is, ben je geeste
lijk niet stabiel", doceert Rico.
„Dan kun je ook niet functioneren
op je werk. En mijn werk is trai
nen en vechten. Ik ben er zo dank
baar voor dat het thuis zo goed
gaat, want daardoor gaat alles op
rolletjes."
„Het is erg leuk om vanavond te
gen Solange te mogen spelen. Niet
alleen omdat ze Zeeuws is, maar
ook omdat we goede vriendinnen
van elkaar zijn. Behalve vanavond
natuurlijk. Dan is het hard tegen
hard. De afgelopen jaren heb ik
ook vaak tegen mijn tweelingzus
Sylvana gespeeld. Het is niet mijn
grootste hobby om tegen beken
den te spelen, maar ik heb er geen
moeite mee om ze flink aan te
pakken. Er is trouwens een goede
kans dat ik direct op Solange
speel. De laatste wedstrij
den speelt zij als rechts
buiten, terwijl ik
bijna alle wedstrijden
als linksback speel."
„De thuiswedstrijd heb
ben we met 3-1 gewon
nen. Voor ons is het een
heel belangrijke wed
strijd. Een overwinning
zou betekenen dat we
in de top vijf komen.
Dat geeft aan het
einde van het sei
zoen recht op deel
name aan de play
offs."
„Voor mij persoonlijk is het tot nu
toe een uitstekend jaar. Ik heb me
zelf als doel gesteld een heel sei
zoen vast in het elftal te staan.
Voorlopig heb ik bijna alle wed
strijden negentig minuten ge
speeld. Dit is mijn vierde seizoen
bij ADO Den Haag. Ik voel me uit
stekend op mijn plaats hier. We
trainen vier tot vijf keer in de
week. Na
tuurlijk zou
ik ook wel
eens naar het
buitenland
willen gaan,
maar daar
ben ik nog
niet mee
bezig.
Laat mij
eerst
maar
eens een
seizoen
lang in de
basis spelen
bij ADO."
Naast zelf
voetballen
zijn So-
lange en ik samen betrokken bij
Young Stars in Terneuzen. Heel
leuk om te doen. Zeker ook omdat
je ziet dat het vrouwen- en meis
jesvoetbal steeds populairder
wordt. Ik heb er alle vertrouwen in
dat we vanavond gaan winnen. De
vorige keer scoorde Solange trou
wens tegen ons. Zelf sta ik nog op
nul doelpunten. Laten we zeggen
dat het vanavond mijn beurt is om
te scoren, haha."
„Dit is mijn eerste seizoen bij Ex-
celsior/Barendrecht. Sterker nog,
het is het eerste seizoen van de
hele fusieclub. De ene thuiswed
strijd spelen we in het stadion van
Excelsior, de andere week in Ba-
rendrecht. We hebben een ont
zettend jong team. De gemid-
delde leeftijd is maar achttien jaar.
Ik ben dus eigenlijk een oudje,
haha. Dat is best even wennen."
„Vorig seizoen speelde ik bij AA
Gent, in de hoogste klasse van
België. Ik had het er prima naar
mijn zin, maar waar in Nederland
de competitie groter wordt, zie je
deze in België juist kleiner wor
den. Ik vond het dus een mooi
moment om over te stappen.
Sportief gezien gaat het helaas nog
niet goed. We staan op nul punten
uit elf wedstrijden. Toch zie ik de
laatste weken een stijgende lijn in
ons spel. We hebben maar vijf
speelsters met ervaring op het
hoogste niveau. Zelf heb ik dit jaar
twee doelpunten meegepikt.
Waarvan dus eentje tegen ADO.
„Ik speel wisselend als rechtsbui
ten en achter de spits. Mijn snel
heid en techniek zijn mijn groot
ste wapens. Naast het voetballen
werk ik bij een fitnessclub. Ook
ben ik bezig met het bijhouden
van een vlog voor Excelsior/Ba-
rendrecht. Erg leuk om te doen. In
korte tijd heb ik een heel warm
gevoel bij de club gekregen. Het
maken van zo'n vlog draagt daar
zeker aan bij."
Hoewel we nog geen punt hebben
gehaald, heb ik zeker geen spijt
van mijn overstap. Ik merk dat
mijn spel dit jaar is verbeterd. En
die punten gaan we echt nog wel
halen, hoor. Ik denk dat we van
avond kans hebben om op zijn
minst ons eerste punt te pakken."
vrijdag 22 december 2017
EH
Lachen om natte
haren van zijn
Thoolse vrienden
„Als Rico bij zijn moeder en mij
was blijven wonen, weet ik hon
derd procent zeker dat hij geen
wereldkampioen was geworden.
Hij had de discipline van Jos
nodig."
Nadia Tsouli, zus
„Ik lette op zijn eten, terwijl me
neer geen spruitjes lustte, geen
champignons lustte, geen bonen
lustte, geen paprika lustte, geen
verse ananas lustte en eigenlijk
op eetgebied dus een hopeloos
geval was."
Jacky Duchenne, vriendin
„Ik ben altijd televisieverslaafd
geweest, net als Rico zelf. Omdat
ik zo graag tv keek, heb ik hem
genoemd naar mijn favoriete
hoofdrolspeler uit Miami Vice: Ri-
cardo Tubbs."
Jacqueline Deurloo, moeder
„In de 41ste seconde van de
vijfde ronde komt hij voor Ben
Saddik letterlijk uit de lucht val
len: de beslisser. De spectacu
laire hoge trap. Volgens Dennis
Krauweel een erfenis van de les
sen van Rico's vader Jos."
Leon Verdonschot, auteur
LEON VEBÏÏürJSCHOT
OUD-VOSSEMEER
Rico Verhoeven is
nu een bekende
kickbokser, maar in
zijn jonge jaren was
hij nog even voet
baller. „Dat was niet
bij Tholense Boys,
maar bij Vosmeer",
vertelt hij.
Rico had naast het
kickboksen weinig
tijd om te trainen en
was niet dikwijls bij
zijn moeder in Oud-
Vossemeer ('om de
twee weken'), maar
aan speelminuten
had hij geen gebrek.
„Heel vaak hadden
ze daar spelers te
kort. Dan mocht ik
eigenlijk altijd
meedoen. Normaal
gesproken moet je
wel komen trainen
om een wedstrijdje
te mogen spelen,
maar dat hoefde ik
niet. Om de twee
weken kon ik wel
een wedstrijdje mee
doen. Ik trainde altijd
wel voor dat kick
boksen, dus met
mijn conditie zat het
wel goed. Maar een
talent was ik niet
echt."
Ondanks een groeiende eredi
visie in het vrouwenvoetbal,
blijft het aantal Zeeuwse
speelsters beperkt tot twee.
Vanavond komen ze elkaar
tegen bij het duel tussen Excel-
sior/Barendrecht en ADO Den
Haag. Solange de Smit staat
dan tegenover vriendin Sha-
rona Tieleman.
Bas Dingenouts
Terneuzen
Sharona Tieleman (22) uit Ter-
neuzen:
Solange de Smit (23) uit Goes:
Sharona Tieleman wil graag
haar eerste treffer maken.
Solange de Smit in
actie in het shirt van
hekkensluiter Excel-
sior/Barendrecht.
