<e
<e
1
2017-17
10
2017 in 17 mensen
Derk Bolt
Derk Bolt, de presentator van
Spoorlooswas dit jaar klaar om te
sterven. Nu is de gijzeling een
barstje in het harnas van een
geluksvogel die zich niet laat kisten.
v
mensen
'1
Ik heb gewoon geen
reden om bij de pakken
neer te zitten
Een man die da
genlang door de
jungle moest
marcheren, op
planken sliep,
snakte naar een
fatsoenlijke wc en
steeds weer hetzelfde even
smakeloze als karige rijst-kip-
kots-gerecht naar binnen
werkte. Je zou zeggen dat zo'n
man zich nergens meer door
van de wijs laat brengen. Toch
windt Derk Bolt zich op over
een rij, godbetert. Een rij voor
de business class lounge op
N \1
<r
**4*1717 ly
VIJ>
Schiphol. Mopperend: „Onge
looflijk. Het lijkt de Sovjet-
Unie wel."
Wachten is nu eenmaal niks
voor een man zoals Bolt. Hij
heeft haast om te leven. Volop,
meer dan ooit na het jaar dat
hij bijna achter de rug heeft.
Het was, inderdaad, het jaar
van de ontvoering. Hij noemt
het zelf een bijzonder hoogte
punt. Ja, dat leest u goed. Maar
daarover straks meer. Hier in
de rij gaat het eerst over het le
ven na de gijzeling.
„Het is vreemd. Iedereen
vraagt de hele tijd hoe het nou
toch gaat, omdat ze zich niet
kunnen voorstellen dat je
zoiets in korte tijd van je afkan
zetten. Toch heb ik dat wel ge
probeerd en is het me gelukt.
Dat zit ook in mijn karakter.
Wat kwijt is of kapot, vervang
ik het liefst zo snel mogelijk.
Wat mis is, moet vergeten wor
den.
„Toen ik in Nederland aan
kwam, zat ik met mijn familie
om een grote schaal met haring
- zijn we allemaal gek op - zo
dat ik ze in één keer de verha
len kon vertellen. Wat kreeg je
te eten, kon je je wassen? Dan
heb je dat meteen maar gehad.
Toen ik daarna de stad in
moest om een nieuw paspoort
te halen, duurde een ritje van 5
minuten op de fiets 2,5 uur.
Nog steeds blijft het sudderen.
Werd ik vroeger aangesproken
vanwege Spoorloos - 'waar ga je
naar toe?' - nu gaat het over de
ontvoering. Het zij zo."
Even: een ontvoering door ge
wapende guerrilla's die da
genlang duurt, waarbij je
amper te eten krijgt, einde
loos moet lopen en op een ge
geven moment dood wilt,
omdat je fysiek en mentaal
niet meer verder kan. Dat zet
je toch niet zo maar van je af?
„Je kunt natuurlijk puffend en
zuchtend door het leven gaan
na zoiets. Maar ik heb gewoon
geen reden om bij de pakken
neer te gaan zitten. Zolang je
leeft, is er reden om vrolijk te
zijn. Waarom zou je het moei
lijker maken dan het is? Trou
wens: het is beter geleden te
hebben dan te lijden."
Vijf dagen duurde dat lijden, de
pijn en de wanhoop, vanaf het
m
moment dat Bolt en zijn
cameraman Eugenio Follender
in Colombia op reportage voor
Spoorloos werden gegijzeld
door guerrillabeweging ELN.
Het werd een dodemanstocht
door de jungle, in een moor
dend tempo, dwars door ge
vaarlijk gebied, waarbij de
mannen zich staande moesten
houden onder barre omstan
digheden. Achteraf bleek dat
Bolt zich uiteindelijk met vijf
gebroken ribben door het oer
woud worstelde.
Nu zoekt hij zuchtend zijn
instapkaart. „Hè, waar is hij
nou? Ik kan dat ding nergens
vinden." Heeft Bolt het einde
van de rij bereikt, is de lounge
alsnog onbereikbaar. Gesteun,
weer die haast. „Ah, daar.
Hèhè." Waar was hij? Oh ja.
„De wanhoop die ik voelde was
buitengewoon. Ik was ervan
overtuigd dat ik het einde van
de tocht die we aflegden nooit
zou kunnen halen."
„Het was een stevige reset. Een
kink in mijn optimistische ka
bel. Ik dacht dat ik altijd geluk
had, dat blijkt niet zo te zijn.
Het zal even duren om dat ge
voel helemaal terug te krijgen.
De komende twee jaar moeten
vlekkeloos verlopen, zonder
dramatische tegenslag. Dat is
nodig om dit gebrek te herstel
len."
Het is een nieuw soort span
ning in het leven van Bolt, dat
minder vanzelfsprekend is ge
worden. Paradoxaal genoeg is
in dat leven ook een nieuw
soort rust gevaren. „In de jun
gle werd ik geconfronteerd met
mezelf. Ik dacht altijd dat het
oké was om op de reizen met
Eus kort te zijn, te snauwen.
'Doe dit, doe dat.' Als mijn ca
meraman en vriend zou hij aan
een half woord wel genoeg
hebben. Wat vertrouwd is, daar
ga je het gemakkelijkste mee
om. In Colombia begreep ik dat
hij anders in elkaar zat. Ik moet
niet altijd haast hebben, vrien
delijker zijn."
Nu staan de twee weer naast
elkaar op Schiphol. Het was al
tijd vanzelfsprekend om door
te gaan. Zeker in december, als
de opnames voor de einde-
jaarsuitzendingen worden ge
maakt. Geroutineerd zorgen ze
dat de tickets voor een zacht
prijsje worden geüpgraded,
nestelt Bolt zich op een rustig
plekje, wachtend op het vlieg
tuig naar Uruguay, de nieuwste
bestemming. Als Bolt straks te
rugkeert, is het alleen om weer
te vertrekken. Dan zet hij koers
naar Curasao, het eiland waar
hij al zo veel jaren de kerst
doorbrengt met zijn ex-vrouw
en kinderen. Zo deden ze het
voor de scheiding, zo doen ze
het nog steeds. Hij herhaalt het
nog maar eens: „Je moet het le
ven niet moeilijker maken dan
het is."
„Het was natuurlijk ook een
dieptepunt. Ik was ervan over
tuigd dat ik het nooit zou kun
nen halen. We hebben behoor
lijk wat meegemaakt, we zijn
op de proef gesteld. Toch werd
het een levensles. Na de wan
hoop was de euforie om vrij te
zijn minstens even groot. Ik
kan het navertellen en dat ook
nog op een aangename manier.
Het allergrootste besefis dat je
leeft, niet onder een juk, niet
geringeloord door bezetters.
Het allerbeste is de vrijheid."
woensdag 13 december 2017
Het jaar is bijna voorbij. Net voordat het 2018 wordt, gaan onze verslaggevers in gesprek met de nieuwsmakers van 2017.
Ontvoering als hoogtepunt
Carla van der Wal
Schiphol
Vandaag:
Derk Bolt was na
een ontvoering in
Colombia zelf even
spoorloos.
Morgen: Columniste
Annabel Nanninga
gaat namens Forum
voor Democratie de
politiek in.
op onze site:
Alle vorige
afleveringen
Hoe is het?
Derk Bolt
dacht dat hij
de jungle
niet zou
overleven.
FOTO HH
- Spoorloos-presentator Derk Bolt
Dat moet een nieuw gevoel
zijn geweest voor een ras-op
timist.
Maar toch: gaat een ontvoe
ring aanmerken als een
hoogtepunt niet wat ver?
