8
OVER MIJN LIJK OVERLEVER TOM
Van de vier ongeneeslijk zieke jongeren
die dit seizoen in tv-reeks Over mijn
lijk worden gevolgd, is Tom Besemer (24) uit
Nijmegen de enige die nog in leven is. Hij heeft
een zeldzame, agressieve vorm van kanker,
maar is desondanks een gelukkig man.
zijn, dacht ik. Maar mijn knie bleek
zover heen, dat ze het gewricht had
den verwijderd en als noodoplossing
de boel met cement hadden opge
vuld. Een kunstknie was niet moge
lijk.
Vijf weken lang kon ik geen kant
op. Het cement kraakte bij elke be
weging. Na die weken werd mijn
been alsnog geamputeerd. Rouwig
was ik er niet om. Het voelde als een
bevrijding van een ledemaat dat mij
kapot wilde maken.
Mijn lichaam was na de amputatie
vrij van kanker, maar de artsen advi
seerden chemotherapie om versprei
ding van de kanker - een agressieve,
zeldzame vorm - te voorkomen. Dat
voelde als een dubbele klap. Ik was
mijn been al kwijt en dan ook nog
zware chemokuur van acht maanden
eroverheen? Zo'n inhumaan idee. Ik
wilde juist direct revalideren, weer
leren lopen. Misschien heb ik die
chemo tegen beter weten in gewei
gerd, maar ik heb er geen seconde
spijt van. Wie zegt dat het mét de
chemo niet was teruggekomen?
was meteen duidelijk dat ik dood zou
gaan, zó verspreid was het. Om de
groei te remmen, slik ik nu chemo-
pillen. Ik voel me best fit. Ik heb leren
lopen met mijn prothese en in sep
tember heb ik de Kika Run gedaan. In
ruim twee uur tien kilometer. Bij de
finish was mijn huid rond de pro
these tot bloedens toe stuk, maar ik
ben zo trots dat ik het heb gedaan.
Ik uit me niet in woede of verdriet, al
valt alles stuk op het moment dat je
hoort dat ze niets meer voor je kun
nen doen. Ik richt me op wat ik nog
wel kan, maak graag botte grapjes
over mijn ziekte. Ik zet mijn beste
beentje voor, haha. Dat vinden men
sen soms ongemakkelijk, maar wie
mij kent, lacht er om.
Elk jaar voelt voor mij als twintig
Mijn leeftijdsgenoten hebben
moeite hun plek in het leven te vin
den. Hebben moeite te bedenken
wat ze belangrijk vinden. Dat had ik
ook, totdat ik werd geconfronteerd
met mijn ziekte. Mijn levenspad was
in één klap duidelijk. Probeer iets te
vinden wat jou jóu maakt, waar jij ge
lukkig van wordt. Ik hoop dat ik, door
me te laten volgen door de camera's
van Over mijn lijk, deze boodschap
kan overbrengen.
In 2015 kreeg ik last van mijn knie. Ik
dacht: ik heb vast teveel achter de
computer gezeten - ik game nogal
graag. Ik moest maar wat meer be
wegen. De pijn bleef, dus na een
tijdje ging ik toch naar de huisarts.
Die stuurde me naar een specialist,
die een bobbel op mijn knie ont
dekte en foto's liet maken. Ze dach
ten aan een cyste, een vochtopho
ping. Met een naald probeerden ze
die bobbel leeg te halen. Dat was
heel pijnlijk, en het lukte ook niet.
Er kwam geen vocht uit.
Ze besloten de bult operatief te
verwijderen. Na de ingreep zei de
arts dat het weefsel er anders uitzag
dan hij had verwacht. De patholoog
moest het onderzoeken. Ik had geen
pijn meer. Alles is goed, dacht ik.
Na twee weken kreeg ik een telefoon
tje: een kwaadaardige tumor. Ik ijs
beerde door de kamer. Een kwaad
aardige tumor? Ik had allemaal vra
gen, maar moest afwachten tot er
meer duidelijkheid was. Ik werd naar
een gespecialiseerd ziekenhuis ge
stuurd. Daar bleek dat mijn hele knie
was aangetast door kanker. De artsen
wilden mijn been sparen en mijn
knie vervangen.
Om zeven uur 's ochtends reed ik
de operatiekamer in, om acht uur
's avonds kwam ik eruit. Ik had,
voor als dat nodig zou zijn, toestem
ming gegeven mijn been te ampute
ren. Ik zag mijn voet nog, dus dat was
niet gebeurd. Het zal wel goed gegaan
donderdag 7 december 2017
GO
'Ik ben gelukkig,
11 maar op mijn
hoede'
Vorig jaar bleek de kanker uitge
zaaid te zijn naar mijn longen. Het
Marlies van Leeuwen
