BUITEN
Middeleeuws
hoorngeschal
11
De vele regenbuien
van de afgelopen tijd
hebben hun sporen
nagelaten in de polder
tussen 's-Heer-
Hendrikskinderen en
's-Heer Abtskerke. De
landerijen links en rechts
van me zijn nat en de
berm is zompig.
Iijn wandeling begint halver
wege de Noordhoekweg bij
de T-splitsing. Het gehucht
Sinoutskerke laat ik nog even voor
wat het is, dat is vandaag mijn kers op
de taart en die bewaar ik tot het
laatst. Links van me, achter de wei
landen waar schapen grazen, ligt de
skyline van Goes, die wordt gekarak
teriseerd door de water -en televisie
toren. Op de A58 heeft iedereen haast
en raast het verkeer voorbij: onder
weg naar werk, huis of andere ver
plichtingen waar de tijd telt. Rechts
»De
kleurenpracht
van de
regenboog
versmelt met
het dagelijkse
grijs dat bij een
najaarsdag
hoort
speelt tijd geen rol. Daar sijpelt het
water door een slootje, snatert een
eend en probeert de magere herfst
zon langzaam terrein te winnen op
het wolkendek. Een auto scheurt
voorbij en dwingt me in de drassige
berm te springen. Terwijl ik daar sta,
bespeur ik een mager regenboogje
achter de A58, waar blik over het ge
asfalteerde pad raast. Zo snel als die
er was verdwijnt de regenboog ook
weer en versmelt de kleurenpracht
met het dagelijkse grijs dat bij een
najaarsdag hoort. Halverwege de
Noordhoekweg sla ik de Poelweg in.
Die kronkelt richting 's-Heer Abts
kerke. Daar word ik vriendelijk ont
haald door de weilandjes en de vogels
die mij lijken toe te kwetteren met
een 'Welkom in Schrabbekerke'. Ik
sla rechtsaf de Kloetingseweg in waar
ik de Kerkring op wandel, waar de in
gotische stijl gebouwde Johannes de
Doperkerk uit de 15e eeuw de aan
dacht opeist. De kerk lijkt door het
zonlicht in de spotlights gezet, alsof
er iemand is die van bovenaf de licht
show regisseert.
Een deur achter me slaat dicht.
Hans en Erna Beuger maken zich
klaar voor een fietsritje naar Goes. Zij
naar haar werk, hij naar het station.
26 jaar woonden ze in Goes. Sinds
twee jaar woont het stel aan de Kerk
ring in wat vroeger een smederij was.
„We wilden graag op het platteland
wonen, maar niet middenin de pol
ders," legt Hans zijn keus voor
Schrabbekerke uit. „Het is een leven
dig dorp, waar vaak iets te doen is.
Het is hier drukker dan de wijk in
Goes waar we woonden." Enfin, ze
moeten vlug verder.
Via de Polderweg en Disselweg
verlaat ik 's-Heer Abtskerke en wan
del de Gerbernesseweg, die ik over
steek, en de Sinoutskerksezandweg
in. Daar wacht mijn kers: Sinouts
kerke. Tijdens mijn tienerjaren
kwam ik daar regelmatig bij mijn
vriendinnetje Marjolein. Benieuwd
wat er van mijn herinneringen over
is. De Sinoutskerksezandweg is in ie
der geval niets veranderd: nog altijd
even winderig. Vlug stekker ik door
naar veilig gebied, naar vroeger. Daar
aangekomen kan ik niet anders dan
constateren dat mijn kers niet zo zoet
is als ik verwachtte. Feitelijk is het
niet meer dan een begraafplaats om
ringd door een paar huizen. Een
kraaiende haan lijkt me te waarschu
wen: „Wegwezen jij indringer, je
hoort hier niet thuis!" Gelijk heeft ie;
ik bin een butendieker. Mijn vrien
din woont hier allang niet meer.
UIT DE ZEEUWSE KLEI
Onderzoek achter een voor
afbraak bestemd pand aan
de Lange Delft in Middel
burg leverde in 1988 interessante
vondsten op. Er kwam een afvalput
tevoorschijn waarin zich gebruiks-
aardewerk, glas en metaal uit de
vijftiende eeuw bevond. Fragmen
ten van een hoorn van grij sbak-
kend aardewerk trokken de meeste
aandacht. Hoewel de hoorn niet
compleet was, kon een verant
woorde restauratie worden uitge
voerd. De hoorn is gevormd uit een
in enkele slagen opgerold midden
stuk met een korte klankbeker. Het
mondstuk bestaat uit een klein
tuitje. Dit type is in feite een kopie
van de metalen jachthoorn. Na het
droogproces is de hoorn bijgesne
den en gepolijst, waardoor een
glanzend uiterlijk ontstond.
Op de klankbeker is, vóór het
bakproces, aan de rand een versie
ring ingekrast van gebogen lijntjes
en een gekanteeld wapen. Mogelijk
is het een gestileerde letter M. Dat
kan duiden op de heilige Maria,
maar ook op hertogin Maria van
Bourgondië, die onder meer gravin
van Vlaanderen, Holland en Zee
land was (1477-1482). Op de mun
ten uit haar regeringsperiode komt
eveneens een letter M voor.
De hoorn is niet het eerste be
kende exemplaar uit Zeeuwse en
Middelburgse bodem. In 1962 werd
in het Abdijcomplex een ander,
zeldzaam type ontdekt. Deze
hoorn van witbakkende klei had
op de klankbeker een instempeling
met het Christusmonogram I.H.S.
De datering hiervan wordt gehou
den op omstreeks 1500. Van dat
type is deze hoorn tot nu toe het
enige bekende exemplaar.
Bij een middeleeuwse hoorn van
aardewerk wordt al gauw het ver
band met pelgrims gelegd. Van
Duitse hoorns is bekend dat ze
speciaal werden vervaardigd voor
bedevaartgangers, die er bij het to
nen van relieken luid op bliezen.
Omdat aan zachtgebakken aarde
werk uit de late middeleeuwen
meestal een regionale herkomst
wordt toegeschreven, komt Vlaan
deren als productiegebied zeker in
aanmerking. Maar ook Middelburg
moet niet worden uitgesloten.
ARegenboog boven
>0rdhoekwt
AFSTAND 4,5 km J
woensdag 6 december 2017
GO
Mijn kers op de taart
Winnie de Witte
Een wekelijkse
wandeling door
Zeeland. Vandaag:
De polder tussen
's-Heer-Hendriks-
kinderen en
's-Heer Abtskerke
Tweewekelijkse rubriek over ar
cheologische vondsten in Zee
land door Stichting Cultureel Erf
goed Zeeland (SCEZ)
Henk Hendrikse
De gevonden hoorn is geheel
gerestaureerd, foto henk hendrikse
de Kerkring
Erna Beuger
Johannes de Doperkerk, Schrabbekerke
"li
