De touwtrekjaren
van Jan en Loes
SIRENEN
Weerloze zwerver
Lees mee met cle boekenredactie
OP HET NACHTKASTJE
recensies
JAN CREMER Cremers
Sirenen
(Bezige Bij, €20) recon
strueert hij de 'kat-en
hondverhouding' met
zijn eerste grote liefde
Loes Hamel (1938-1974).
Aan de hand van opval
lend openhartige brieven,
ansichtkaarten en tele
grammen van het succes
volle fotomodel uit
Andijk, overdenkt Cremer
hun negen intense touw
trekjaren. Voor de rebelse
kunstenaar leek geen zee
te hoog, maar toen hij de
(soms nog ongeopende)
liefdevolle berichten van
Loes begin dit jaar herlas,
brak zijn hart. Ondanks
zijn opgetekende berouw
en bespiegelingen, is het
vooral de oeverloos wach
tende Loes die ontroert.
Met haar hoopvolle hou
ding droeg ze water naar
de zee: Cremer zou hoe
dan ook eeuwig blijven
vluchten. De kwetsbare
mix van twijfel, (zelf)ver
wijten, spijt, wanhoop,
onzekerheid en verdriet is
vóór alles prachtig. Ook
hun onmacht emotio
neert: het onvermogen
van twee jonge mensen
die zich zowel door liefde
als door angst laten leiden.
De sirenen zijn alle vrou
wen die Cremer vanaf de
rotsen verlokten en vaak
'gevangen' hielden. On
dertussen doet de schrij
ver denken aan Odysseus:
weliswaar klom hij niet
in een mast, maar hij ont
snapte wel aan de nimfen.
De zigeunerkoning kwam
tenslotte heelhuids thuis.
Terwijl hij op de scha
duwkant van sirene Loes
wijst - haar besluiteloos
heid - blijft de vraag of hij
met dit boek zijn geweten
schoon geschreven heeft.
Nadine Ancher
Het thriller
genre heeft
er met Boris
O. Dittrich een puike
auteur bij gekregen. Dat
bewijst het voormalige
kamerlid met zijn vierde
thriller, Halszaak (Cargo,
€19,90). Rechercheur
Maya Oliphant moet
agenten ondervragen die
in Amsterdam een weer
loze zwerver hebben op
gepakt. Daarbij werd de
nekklem toegepast, de
man raakte in coma. De
zoektocht naar zijn iden
titeit voert naar Alkmaar,
waar een rechter in het
verleden bedenkelijk von
niste. Halszaak is op top
snelheid geschreven en
Dittrich stipt met plezier
de actualiteit aan (zoals
over Airbnb-toeristen
met hun rolkoffertjes)
en werkt naar een fraaie
finale toe. -Peter Kuijt
Sinds het verschijnen van zijn nieuwe roman wacht
Jerry Goossens gespannen op de eerste recensies.
Net als zijn trotse moeder.
ot bloed op het droge, heet het
boek. Het is een controversië
le, gespiegelde migratie
geschiedenis; over orthodox-
christelijke Hollanders die
na een watersnood zijn neergestreken in
een Noord-Afrikaans woestijndorp om
daar een nieuw bestaan op te bouwen.
Oorspronkelijke bewoners en nieuwko
mers leven in relatieve harmonie langs
elkaar heen, tot een diabolische dominee
de bouw van een kerktoren beveelt en de
pleuris uitbreekt.
Tot bloed op het droge is een superactu-
ele rollercoaster van een what if-roman,
een aaneenschakeling van beeldende
scènes die de lezer tot in zijn dromen
achtervolgen en de gedoodverfde win
naar van zowel de Libris- als de ECI-
literatuurprijs. Vijf sterren.
'Wij van Wc-eend'
Al zou die waardering enigszins gekleurd
kunnen zijn door het feit dat ik zelf de
auteur ben. Maar mijn Wc-eend-oordeel
('Wij van Wc-eend adviseren Wc-eend')
wordt in de boekenrubrieken van andere
landelijke dagbladen niet tegengespro
ken. Domweg omdat er nog geen recen
sies zijn verschenen en de kans daarop
iedere week kleiner wordt.
Tot bloed op het droge werd op donder
dag 15 september gepresenteerd. Toen ik
de zaterdag daarop 's ochtends de brie
venbus hoorde klepperen, ten teken dat
de kranten op de mat lagen, snelde ik de
trap af om gretig de boekenrubrieken
open te slaan. Zo ging het sindsdien elke
week, zij het met steeds meer lood in de
schoenen. Afgelopen zaterdag heb ik zelfs
eerst koffie gezet en een eitje gekookt
voor ik er een blik op wierp. Weer niks.
Ook de dagbladen waar ik al jaren voor
schrijf, AD en Het Parool, laten het afwe
ten. Nou mag dat ook niet de reden zijn
waarom een boek voor bespreking wordt
geselecteerd. Iedere titel moet op zijn
eigen merites worden beoordeeld, onaf
hankelijk van de relatie die de auteur met
het recenserende medium onderhoudt.
Maar als gdvrrrrrr&%#*!!!! zelfs mijn eigen
kranten niet thuis geven, is het lastig de
lezen
Ruud Roodhorst: Een kantoor op stand van
Hans Veeken - Toch iets minder dan Voskuil.
Ellen den Hollander: Hoe alies moest
beginnen van Thomas Verbogt - Het is nooit
te laat om Verbogt te ontdekken, blijkt.
Sirenen
Brieven
In Jan
Halszaak
Thriller
Knokken
Wrok en zelfhaat
Zo vernederend
I oto ANGELIEK DE JONGE
161 zaterdag 2 december 2017
