het linoleum een sikkelvorm uitgesleten
door de ontelbare kilometers die de kap
per de voorbije decennia rond zijn klan
ten schuifelde.
Herenhuizen
Tot diep in de 19de eeuw was Safranbolu
een schakel in het handelsnetwerk van
karavaanroutes van China naar Europa.
De kamelen en ezels die onder meer
zijde, diamanten, porselein, papier, rabar
ber en buskruit vervoerden, en de paar
den waarop de handelaren reden, konden
hier uitrusten in de karavanserai. Een
gratis herberg die een veilige overnach-
tingsplek bood aan reizende handelaren,
hun waren en hun dieren. De kamelen
zijn al lang vervangen door trucks en de
nieuwe eigenaren renoveerden de stallen
en herbergkamers van weleer tot een
boetiekhotel.
Vanuit de schaduw van het Köroglu-
gebergte voert de weg richting Kasta-
monu, een mooie uitvalsbasis om de
omgeving in deze vergeten uithoek van
de Zwarte Zee verder te verkennen. De
plaatsnamen onderweg zijn opmerkelijk:
Arac (voertuig), Gemi (schip) en het lu
guber klinkende Kanligöl (bloedig meer).
Langzaam klimt de landbouwregio uit
de armoede op. Veel traditionele konaks
(herenhuizen) in het oude centrum van
Kastamonu, gaan nog gebukt onder ach
terstallig onderhoud en een eeuw van
verwaarlozing, omdat geld ontbrak.
Vanaf de kasteelruïne die boven het
provinciestadje uittorent, is de vergane
glorie goed te zien. Gelukkig groeit het
besef dat dit erfgoed bescherming ver
dient en toeristen kan trekken. Daardoor
omarmen sommige gerestaureerde histo
rische panden de nostalgie naar Otto
maanse tijden en schenken hen een
tweede leven als boetiekhotel.
Kop eraf
'Buyurun!' ('Kijkt u eens!'), zegt de ene
na de andere boerin uitnodigend op de
weekmarkt. De producten van hun
harde werk bieden ze hier te koop aan:
rozenbottels, maïskorrels, bonen, kaas,
moerbeistroop, honing, kweeperen,
tamme kastanjes, knoflook. Maar van
zwarte knoflook heeft geen van de ver
kopers ooit gehoord.
Even verderop, op straat tegen de
muur van een badhuis, zijn boeren
druk met ganzen, kalkoenen, kippen en
hanen. Met touwtjes aan de poten wor
den ze aan elkaar gebonden. De meeste
dieren leggen zich neer bij hun lot en
luieren wat. Eén haan richt zich op en
kraait zich schor. Als een klant aangeeft
hem vanavond in de pan te willen, hakt
de boer de kop eraf. Hij houdt het stuip
trekkende en met zijn vleugels fladde
rende dier aan zijn poten omhoog, zodat
het bloed uit zijn halsslagaderen
stroomt. Routineus trekt de boer de
veren uit de huid van de haan, verwij
dert de ingewanden en overhandigt de
resten van de haan aan de klant.
Slow food
Voor een nieuwe dagtocht naar het
havenstadje Inebolu begint, wacht een
uitgebreid ontbijt op de boerderij van
Sabiha Izbeli (85). Haar landhuis met
krakende houten vloeren is al 400 jaar
familiebezit, het interieur is grotendeels
onveranderd. Bezoekers stappen zo de
Ottomaanse tijd binnen, en worden be
diend als sultans. „Alle gordijnen en
tafelkleden heb ik zelf gemaakt", zegt de
weduwe trots. Alles wat op tafel komt is
afkomstig van de boerderij. Slow food
bereid met plaatselijke, biologische
producten. Serife, een van de keuken
bedienden, roostert het zelfgebakken
brood niet in een broodrooster, maar op
de potkachel. Een ander zet koffie en
thee.
Ontspannen in dit landelijke ritme en
meehelpen op de boerderij zou kunnen
worden ontwikkeld tot agrotoerisme en
boerderijvakanties, maar zo ver is het
hier nog niet. Recreatie op het agrarische
platteland vindt in Europa steeds meer
weerklank en wordt door de Europese
Unie gestimuleerd, maar aan de Zwarte
Zeekust staan agrotoeristische projecten
om het platteland te vitaliseren nog in
de kinderschoenen.
De parel aan de kroon van de provin
cie Kastamonu is een ruim 600 jaar oud
bosmoskeetje, de Mahmut Bey Camii, in
het dorp Kasaba. Het houten interieur
en plafond zijn uitbundig gedecoreerd
met houtsnijwerk. De bloedrood ge-
Historisch
Het 400 jaar oude
landhuis van Sabiha
Izbeli is al die tijd
familiebezit.
WG
magazine 49
