f
i
A
'LAAT MAAR
LOS MOEDERTJE,
HET IS MOOI
GEWEEST ZO'
I/J
kroniek
Hugo Borst schrijft over zijn moeder, die aan alzheimer lijdt.
Deze week blaast hij lieve woordjes in haar oor.
Dit is wat ma is geworden.
Een stukje vest en een oor
in een zee van wit. Alsof
fotograaf Margi Geerlinks
ma in een Efteling-achtige
setting heeft laten poseren. Het beeld
is niet geënsceneerd, maar het is alsof
ma aan haar winterslaap is begonnen.
Meestal ligt ze met haar rug naar
het leven toe. Geen stille hint, van
subtiliteit is allang geen sprake meer.
Als ma na al die uren geacht wordt
op te staan, blaas ik lieve woordjes
naar haar toe. Haar gehoor werkt
uitmuntend. Als ze niet heel diep
slaapt, reageert ze. Ik buig me dan
over haar heen en zie een walvisoog.
Tegen mijn zin probeer ik haar te
verleiden om op te staan. Haar bord
staat op tafel.
Of ik heb haar naar bed gebracht
natuurlijk. Dat doe ik veel liever. Ik
hoef haar niet te wekken, ik mag
haar in slaap praten, wat helemaal
niet nodig is, want raakt ze haar
kussen dan is het al gebeurd. Toch
praat ik, ik doe haar uitgeleide.
Tot voor kort fluisterde ik 'slaap
maar lekker, ma' of'tot morgen,
schat'. Sinds een week zeg ik andere
dingen. 'Laat maar los, moedertje. Het
is mooi geweest zo. Ga maar naar
Henk.' Henk was mijn vader. Ik noem
mijn moeders moeder ook wel. Dat ze
naar haar toe mag gaan. Of naar haar
hemelende zussen. Leny, Jos, An, Gré
en Mien.
Realistisch als ik ben, geloof ik niet
dat mijn aansporingen mijn moeders
dood zullen bespoedigen, en toch doe
ik het. De wens is meer dan de moe
der van de gedachte. Het is soms een
smeekbede. 41
magazine 41
1
B Reageren?
magazine
@persgroep.nl
$1
1
f
FOTO MARGI GEERLINKS
Winterslaap
WG
