'Hij hielp me
over mijn lage
heen
te komen'
DIE FOUTE
MANNEN
WILDEN MIJ
VOORAL IN
BED KRIJGEN
Die van mij
Mariska (39) viel niet meteen op Frans (40).
Toch zijn ze al dertien jaar samen. 'Hij stelt de
juiste vragen en geeft mij rust.'
foordat ik Frans leerde kennen,
had ik mannen die niet goed
voor me waren. Die hun beklag
deden over mijn cupmaat. Die
alleen maar wilden zien of ze
me in bed konden krijgen. Of die niet
hand in hand met mij over straat wilden
lopen, omdat ze zich schaamden voor
mijn volle figuur.
Ik zag Frans voor het eerst op een
datingsite. Zijn foto vond ik niet zo leuk,
met dat halflange sluike haar en die slun
gelige uitstraling. Nogal gewoontjes; ik
had eigenlijk met hem te doen. Maar na
al die foute mannen dacht ik ook: met
deze gast kan me niks overkomen. Dus
sprak ik met hem af.
Hij leek totaal niet op zijn foto, maar
op hem vallen deed ik ook niet. Dat
gebeurde pas toen ik merkte hoeveel
moeite hij deed om mij echt te leren ken
nen. Tot dan toe had nooit iemand verder
gekeken dan de goedlachse Antilliaanse
die ik lijk te zijn, maar Frans zei: 'Je doet
je vrolijk en gezellig voor, maar ik zie ver
driet in je ogen'. Hij zag me zoals ik ben.
Als ik vroeg wat hij toch moest met een
dikke vrouw als ik, antwoordde hij be
slist: 'Ik hou niet van je omdat je dik bent,
of donker, maar vanwege je lieve, zorg
zame karakter.' Dat heeft me geholpen
over mijn lage zelfbeeld heen te komen.
Toch moest ik nog met allerlei idiote
gedachtes afrekenen voordat ik een rela
tie met Frans aandurfde. Zoals: wat zul
len de mensen wel niet denken? Daar heb
je weer zo'n vrouw uit Aruba die hier een
uitkering trekt en van een Nederlandse
man komt profiteren. Terwijl ik gewoon
een hbo-opleiding heb afgerond en
sindsdien een vaste baan heb! Maar het
idee dat anderen wel zo naar ons zouden
kijken, kon ik moeilijk van me afzetten.
Dat Frans met zuurstofgebrek is geboren
en daardoor last heeft van lichte spas
men, hielp niet. Hij kan één hand en één
been niet goed gebruiken en heeft een
beetje een asymmetrisch gezicht. Ik kon
de roddels bij wijze van spreken al horen:
'Een man met een handicap! Dan is ze
vast en zeker op zijn geld uit.'
Gelukkig bleef Frans geduldig gewoon
voor
me gaan,
ondanks mijn
gezeur over wat
anderen zouden denken.
En gelukkig heb ik die nare
stemmetjes niet laten winnen,
anders was ik de man misgelopen met
wie ik nu al dertien jaar samen ben.
Iemand die oprechte aandacht toont,
de juiste vragen stelt en die mij rust geeft.
Die op het eerste gezicht niet meteen
opvalt, en die zeker geen gangmaker
is, maar van wie ik altijd op aan kan.
Zijn onopvallendheid zit hem soms
trouwens wel in de weg. In zijn werk, bij
voorbeeld, waar hij vaak te maken heeft
met contracten die niet worden verlengd.
Ik vraag me af: zien ze zijn potentieel
niet? Is hij een grijze muis? Oké, hij zal
niet de clown van de afdeling zijn, maar
als je hem beter leert kennen, zie je toch
wat hij in zijn mars heeft? Helaas nemen
mensen daar meestal niet de tijd voor en
moet hij vaak opnieuw ergens beginnen.
Mijn ouders in Aruba dragen Frans op
handen. En zijn ouders zijn blij met mij.
'We hebben hem zien opbloeien', zeggen
ze. En dat geloof ik, want we geven elkaar
zelfvertrouwen, willen elkaar vooruit
helpen. De weinige momenten dat hij
mij probeert af te remmen, zijn rondom
mijn verjaardag, als ik dagenlang gestrest
met eten bezig ben. Geef je een feestje,
dan staat de tafel vol lekkers, zo ben ik
dat gewend. Maar Frans zegt: 'Je zet toch
gewoon wat blokjes kaas neer?' Kaas! Ik
ben toch niet gek!" 41
zelfbeeld
Tekst PAM VAN DER VEEN
ES Ook geïnterviewd worden over die van jou?
magazine@persgroep.nl
magazine 15
